θάρρος ή αλήθεια;;

  Νομίζω πως έπεσα στην καλοστημένη παγίδα των Χριστουγεννιάτικων ημερών. Το πολύ επιβλητικό, εσωτερικό μου "δαιμόνιο", ενώ αρχικά μου το ψιθύριζε, τώρα πια μου το φωνάζει: " Ήρθε η ώρα να παίξεις το παιχνίδι Θάρρος ή Αλήθεια. Ήρθε η ώρα για ειλικρινή απολογισμό".

  

  Αποφάσισα, λοιπόν, να υποκύψω στην πρόκληση του παιχνιδιού, όχι απαραίτητα ως "Θάρρους ή Αλήθειας", αλλά ως "Θάρρους μαζί με Αλήθεια". Νομίζω πως θα έχει περισσότερο γούστο έτσι. Και, μεταξύ μας, ποιοι είναι οι καλύτεροι συμπαίκτες στα παιχνίδια, αν όχι οι φίλοι μας; So, the game begins, my friends!

Θαρραλέα αλήθεια.......

  

  Ισχυρίζεστε ότι έχω αλλάξει. Με αποκαλείτε δύσκολη, απρόσιτη, κυνική. Παραπονιέστε για τον ερμητικά κλειστό μου χαρακτήρα, για τα "κυκλώπεια" τείχη που έχω υψώσει μπροστά μου, για τη μοναχικότητά μου, για τον συγκρατημένο ενθουσιασμό μου, για τα μετρημένα λόγια μου και για τα ακόμα πιο μετρημένα χαμόγελά μου. Σας ενοχλούν οι ειλικρινείς απαντήσεις στις ερωτήσεις που μου κάνετε, κρίνετε το χαρακτήρα μου "άκαιρα" αντισυμβατικό και με προτρέπετε, επιπλήττοντάς με, να μεγαλώσω, επιτέλους! Όλα δεκτά και όλα, σε γενικές γραμμές, αλήθεια. Αλλά, και όλα ωραιότατες ταμπέλες. Παραδεχτείτε το!

  

Αληθινό θάρρος......

  

  Σας αγαπώ πολύ, γι' αυτό θα σας το πω ωμά.....Αρχίστε να βλέπετε λίγο πιο πέρα από τη μύτη σας.

  

  Όποιος δεν είναι εύκολος, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και δύσκολος.....μπορεί να είναι επιλεκτικός. Όποιος έχει χτίσει τοίχο μπροστά του, έχει προβλέψει και για την "κερκόπορτα". Γιατί δεν ψάχνετε να τη βρείτε; Υπάρχει ενδεχόμενο κάποιος να ενθουσιάζεται και να χαμογελάει με τα μάτια. Κοιτάξτε, λοιπόν, καλύτερα και θα το καταλάβετε! Είναι η μαγική στιγμή, που βγαίνουν λίγο από τη θλίψη τους και λαμπυρίζουν. Α! και κάποιος, ίσως, επιμένει να παραμένει αντισυμβατικός, γιατί μπορεί να είναι το μόνο που τον διατηρεί εχέφρονα.

  

  Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έχω αλλάξει. Χτιζω χαρακτήρα. Αλήθεια, όμως, είναι, επίσης, και το ότι έπαψα να είμαι το "σιγουράκι" σας. Και, όσο να 'ναι, αυτό πειράζει......

  

  Θεωρώ, πάντως, πως μια παρτίδα του συγκεκριμένου παιχνιδιού τη χρωστάμε όλοι όχι μόνο στον εαυτό μας αλλά και στους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να είναι οι φίλοι μας....οι άνθρωποί μας. Σε μια εποχή προσωπείων και υποκριτικών συμβάσεων η ειλικρίνεια δεν είναι επιλογή που επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός αλλά επιβολή. Αν, λοιπόν, κάτι "μπλοκάρει" την όραση των αγαπημένων μας ανθρώπων και δεν μπορούν να θεαθούν το πραγματικό "φως" ή το "σκοτάδι" μας, εμείς πρώτοι οφείλουμε να τους ανοίξουμε τα μάτια. Γιατί στην εξίσωση της φιλίας, παρά τις όποιες ενστάσεις και τα αναμενόμενα παράπονά μας, πρέπει να είμαστε ο ένας για τον άλλο η πρώτη και βασική επιλογή....το "δεδομένο σιγουράκι".

                                                                                                                                 Α