Μία (προσωπική) ιστορία : για ένα κουκλόσπιτο.

  Μ’ αρέσουν πολύ τα κουκλόσπιτα. Από τότε που με θυμάμαι στήνω και ξεστήνω μικροέπιπλα, μικροαντικείμενα, μικρομπιχλιμπίδια σε ένα μικρό σπίτι. Τόση τάξη, τόση καθαριότητα, τίποτα δεν διατάρασσε  την αρμονία που εγώ η ίδια δημιουργούσα. Μου άρεσε που εγώ είχα τον έλεγχο…εγώ τα έφτιαχνα όπως ήθελα και δεν θα χαλούσαν μέχρι εγώ να τα ξαναέβγαζα όλα έξω για να τα ξαναφτιάξω. Σαν μια διαδικασία σύνθεσης κι αποσύνθεσης. Μια γλυκιά δημιουργία και μια ακόμη πιο γλυκιά καταστροφή.

  Καμιά φορά το μυαλό μου μοιάζει με κουκλόσπιτο. Το αδειάζω, το καθαρίζω και το ξαναστήνω. Τις περισσότερες φορές όλα μένουν στη θέση τους. Υπάρχουν όμως και φορές που αλλάζω θέση ακόμα και τα δωμάτια του σπιτιού. Οι σταθερές της ζωής μου αλλάζουν τόσο που δεν μπορούν να μείνουν ούτε στον ίδιο χώρο του μυαλού μου. Ιδέες που άλλες  σκονίστηκαν κι άλλες σάπισαν, πρέπει να αντικατασταθούν άμεσα. Φίλοι που δεν άξιζαν γιατί λάκισαν, δεν αξίζουν φως και ενέργεια, χαρά και ζωντάνια. Γνωστοί που φέρθηκαν σκάρτα, αξίζουν μια θέση έξω απ’ την πόρτα. Σύντροφοι που τελικά στάθηκαν στα δύσκολα και σεβάστηκαν τα θέλω και τα είμαι, αξίζουν προσοχή και μια θέση ξεχωριστή στο κουκλόσπιτο του μυαλού μου. Μου αρέσει να καταστρέφω το μικρό μου κουκλόσπιτο, να σπάω τις συνήθειες και την ρουτίνα, να σκέφτομαι αν όλα όσα έχω με καλύπτουν και μου ταιριάζουν. Αν ναι έχει καλώς…μπορεί να προσθέσω μερικά στολίδια ή να βγάλω μερικά φτιασίδια. Η καταστροφή οδηγεί στην «επιστροφή», στην ανασυγκρότηση. Αν όμως υπάρχουν πράγματα που με χαλάνε ως άνθρωπο και μου χαλάνε τη διάθεση τότε, θα τα αφαιρέσω. Θα τα βάλω σε ντουλάπια, σε συρτάρια, σε κουτιά ή ακόμα και στον κάδο απορριμμάτων αν χρειαστεί. Θα καταστρέψω για να δημιουργήσω απ’ την αρχή. Η καταστροφή είναι εν προκειμένω «γένεση».

  Κι είναι προτιμότερο να καταστρέφεις παρά να συντηρείς καταστάσεις. Η απόσταση γιατρεύει, η συντήρηση οδηγεί στη σαπίλα. Άλλοι μένουν στη μετριότητα και στα «σταθερά» γιατί φοβούνται να αντικρύσουν ότι ,στην πραγματικότητα, δεν έχουν αυτό που θέλουν. Άλλοι πάλι παίρνουν χρόνο και αποστάσεις…κι αν άξιζε γυρνάνε, αν όχι φεύγουν μακριά!

  Είμαι η Νεφέλη∙ και καμιά φορά όσο περπατάω κάνω τέτοιες περίεργες σκέψεις. Δεν ξεχνάω όμως πόσο αγάπησα ό,τι υπήρξε στο κουκλόσπιτο μου, ακόμα κι αν αυτό κατέληξε στα σκουπίδια. Μέχρι το επόμενο «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».