Λίγο πριν αρχίσω τη συναρπαστική φοιτητική ζωή μου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έπρεπε να κάνω κάποια πράγματα: να βρω σπίτι(κάτι μικρό και φθηνό, αφού δεν είναι εποχές για σπατάλες), να γραφτώ στη σχολή, να εξοικειωθώ με την ιδέα του ότι τώρα πια θα πρέπει να ζω μακριά από το μπαμπά και τη μαμά και γενικά όλα αυτά που κάνουν οι νέοι φοιτητές που “για κακή τους τύχη’’, περνούν σε κάποιο επαρχιακό ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας. Σαν να μη μου έφταναν τα άγχη της προετοιμασίας λοιπόν, άρχισα να εμπεδώνω σιγά-σιγά, ότι ένα καινούριο κεφάλαιο της ζωής μου άρχιζε σιγά σιγά να γράφεται. Τώρα πια θα έπρεπε να αυτοσυντηρούμαι και να προσπαθώ όσο μπορώ να αριστεύω στο τέλος κάθε εξεταστικής(φιλοδοξίες του μπαμπά μεν, δύσκολες δε). ”Εντάξει…θα γραφτώ στη σχολή, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα που θα αποχωριστώ την οικογένειά μου και τη γαμάτη παρέα μου(ναι το ξέρω…ακούγομαι λες και η Κρήτη είναι κάπου στο Νότιο Πόλο) και γενικά θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα βγάλω πέρα με τη σχολή και τις κα ταστάσει
- το blog για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.......