Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2014

κάτι μικρό

  Λίγο πριν αρχίσω τη συναρπαστική φοιτητική ζωή μου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έπρεπε να κάνω  κάποια πράγματα: να βρω σπίτι(κάτι μικρό και φθηνό, αφού δεν είναι εποχές για σπατάλες), να γραφτώ στη σχολή, να εξοικειωθώ με την ιδέα του ότι τώρα πια θα πρέπει να ζω μακριά από το μπαμπά και τη μαμά  και γενικά όλα αυτά που κάνουν οι νέοι φοιτητές  που “για κακή τους τύχη’’, περνούν σε κάποιο επαρχιακό ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας. Σαν να μη μου έφταναν τα άγχη της προετοιμασίας λοιπόν, άρχισα να εμπεδώνω σιγά-σιγά, ότι ένα καινούριο κεφάλαιο της ζωής μου άρχιζε σιγά σιγά να γράφεται. Τώρα πια θα έπρεπε να αυτοσυντηρούμαι και να προσπαθώ όσο μπορώ να αριστεύω στο τέλος κάθε εξεταστικής(φιλοδοξίες του μπαμπά μεν, δύσκολες δε).      ”Εντάξει…θα γραφτώ στη σχολή, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα που θα αποχωριστώ την οικογένειά μου και τη γαμάτη παρέα μου(ναι το ξέρω…ακούγομαι λες και η Κρήτη είναι κάπου στο Νότιο Πόλο) και γενικά θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα βγάλω πέρα με τη σχολή και τις κα ταστάσει

το κορίτσι με τις μπούκλες

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι παράξενο. Όταν ήταν μικρή είχε ολόισια μαλλιά.  Μια μέρα ξύπνησε και τα μαλλιά της είχαν γίνει μπούκλες, οι πιο όμορφες μπούκλες που έχω δει! Όταν ήμουν μικρή ακόμα μου έφερνε πολλά βιβλία και πηγαίναμε στο θέατρο κάθε Κυριακή. Τα καλοκαίρια κάναμε κάμπινγκ στην Εύβοια. Μια φορά πήγαμε να ακούσουμε Μελίνα Κανά. Είχε κλείσει ένα μπουκάλι κρασί για εκείνη και μια πορτοκαλάδα για εμένα. Για να με πάρει ο ύπνος τα βράδια της χάιδευα τις μπούκλες της.   Λίγα χρόνια αργότερα δεν συμφωνούσα σε πολλά μαζί της. Δεν μου άρεσε η μουσική που άκουγε και τα μέρη που πήγαινε. Είχε ένα μαύρο σακίδιο που το μισούσα. Όταν διαφωνούσαμε δεν παραδεχόμουν ποτέ πως είχα άδικο, ακόμη κι αν το ήξερα μέσα μου. Τσακωνόμασταν πολύ και άσχημα. Τώρα ξέρω πως τσακώνεσαι πιο έντονα με τις μεγαλύτερές σου αγάπες. Όταν μας έλεγαν πως μοιάζουμε γέλαγα. «Σιγά!», έλεγα.   Τώρα μου λείπει πολύ! Την παίρνω τηλέφωνο να μου πει πώς χρησιμοποιείται το τηγάνι και πώς να ξεχωρίσω τ

Ο υαλοποιός

Έλα, κάτσε δίπλα μου. Θέλεις να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση που είχαμε αφήσει στη μέση; Ναι, αυτή που με ρώτησες τι είναι η ευτυχία, αν είναι αληθινή. Το σκέφτηκα και τώρα πια έχω μια ιδέα. Η ευτυχία είναι σαν το γυαλί...  Το γυαλί είναι εκεί, δίπλα σου, ακόμα και αν, διάφανο όπως είναι, προσπαθεί να κρυφτεί. Κάθε φορά που το κοιτάς κι από άλλη γωνία, αλλάζουν τα είδωλα πάνω του και μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία του. Το φως πέφτει επάνω του και χορεύουν τον πιο όμορφο χορό τα δυο τους, το γυαλί και το φως, η ευτυχία και το φως. Όταν κοιτάς τον κόσμο μέσα από ένα γυαλί, αυτός αλλάζει.  Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα και ανακατεύονται,  θολώνουν οι άκρες και λάμπουν όσα βρίσκονται στο  κέντρο,  ακριβώς απέναντί σου. Και αν διαλέξεις ένα άλλο γυαλί, θα αλλάξουν τα χρώματα, μπορεί να αλλάξουν ακόμα και τα σχήματα. Φαίνεται πως κάθε γυαλί κρύβει μέσα του και ένα ξεχωριστό κόσμο…. Κάπως έτσι και η ευτυχία. Μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή σαν μέσα από ένα κομμάτι γυαλί. Στε

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να οφείλονταν στην ανολοκλήρωτη εσωτερική μου ωρίμανση,

δυο φωνές

  ‘’Αύριο έμαθα στη σχολή μου έχει εκλογές. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μου το ‘πε κανείς από νωρίτερα ρε γαμώτο. Θα μπορέσω να κοιμηθώ όσο γουστάρω και άμα το ήξερα από νωρίτερα θα είχα κανονίσει και καμιά καλή έξοδο μέχρι το πρωί… Τι να πάω να κάνω στη σχολή άλλωστε. Άντε αν με πάρει τηλέφωνο αυτή η θεά από τη Δαπάρα, μπορεί να της κάνω το χατίρι να πάω. Ξέρεις εγώ άλλωστε δεν μπορώ να καταλάβω τί είναι όλα αυτά τα ονόματα με τις αφίσες πάνω στους τοίχους όλης της σχολής μου και γιατί όλοι αυτοί οι μεγαλύτεροι ενδιαφέρονται τόσο πολύ να με γνωρίσουν. Τα κόμματα δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο. Εγώ διάβασα στο πανεπιστήμιο και πέρασα στη σχολή μου για να μορφωθώ. Αδυνατώ να σεβαστώ τις ‘’παρατάξεις’’ όταν βλέπω να καταπατούν καθημερινά το δικαίωμά μου στη μόρφωση. Άντε πια… Τους βαρέθηκα. Καλύτερα να βάλω τους γονείς μου να βρουν κ άλλη δουλειά να με στείλουν να πάρω πτυχιάρα από κολλέγιο.’’        ‘’ Αύριο έχουμε εκλογές στη σχολή. Θα πάω από το προηγούμενο βράδυ για να απαιτήσου