σε θυμάμαι εσένα.....

  Σε θυμάμαι εσένα!!Κάπου σ’ έχω δει… Εσύ ήσουν ρε φίλε χθες στην πορεία; Μήπως ήσουν αυτός που κρατούσε το πανό και φώναζε συνθήματα; Ή ο σιωπηλός τύπος στις πίσω σειρές που ένιωθε μάλλον άβολα; Ή μήπως αυτός που άρχισε να παίζει ξύλο με τους αστυνομικούς; Δεν μπορώ να θυμηθώ…

  

  Γιατί κατέβηκες χθες μαζί μου; Θα ‘θελα πολύ να μάθω… Δεν άντεξες να μείνεις για ακόμη μια φορά σπίτι σου και ήρθες από ανάγκη; Ακολουθούσες απλά τους φίλους σου ή είσαι από αυτούς που πηγαίνουν σε κάθε πορεία και διαμαρτυρία, αντλούν δύναμη από αυτό και συνεχίζουν να το κάνουν σε κάθε ευκαιρία; Είδα τόσες πολλές διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων χθες που δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποια από αυτές ανήκεις.

  

  Ξέρεις φίλε, από την πενιχρή μου εμπειρία, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι πολύ αξιοπερίεργο πράγμα οι πορείες. Ξέρεις, έχω μια περίεργη λόξα να παρατηρώ τους ανθρώπους. Η ματιά τους τα λέει όλα συνήθως… Κοιτώ και σκέφτομαι. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω ανθρώπους, νιώθω ότι είναι σαν να βρίσκομαι σε ζωολογικό κήπο.

  

  Είμαι ένα έκθεμα κ’ εγώ… Διαδηλωτές και αστυνομικοί, όλοι εκθέματα των ‘’αφεντικών’’ μας, των πολιτικών και των οικονομικών συμφερόντων που καθορίζουν τις ζωές μας. Είμαι κ’ εγώ αξιοπερίεργο ‘’ζώο’’ που πάω στις πρώτες μου πορείες, χωρίς να μπορώ να πιστέψω σε ένα καλύτερο μέλλον, είστε αξιοθαύμαστοι και όλοι εσείς που ζείτε για τις πορείες οραματιζόμενοι έναν καλύτερο κόσμο, αλλά εξίσου ενδιαφέροντα εκθέματα είναι και οι φίλοι μας τα ΜΑΤ που βαράνε με τέτοιο πάθος τα αναρχοάπλυτα κουμμούνια…

  

  Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, μήπως με τον τρόπο που τα εκθέματα ενός ζωολογικού κήπου υπάρχουν για να θυμίζουν στους αστούς τον κόσμο που κατέστρεψαν, αντίστοιχα οι μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας συνεχίζουν να υφίστανται για να μας προσφέρουν την ψευδαίσθηση μιας χαμένης λαϊκής κυριαρχίας. Νιώθεις έτσι όπως ένας ‘’ποιοτικός’’ ηθοποιός μια χιλιοπαιγμένης επιθεώρησης στην οποία δεν θέλεις καν να συμμετέχεις όταν έχει καταντήσει έτσι. Αλλά ως αμετακίνητος καλλιτέχνης παίζεις στο φτηνιάρικο έργο που έγινε η μόνη σου επιλογή…Και για να γίνω πιο σαφής, αποφασίζεις να υποστηρίξεις τους κοινωνικούς αγώνες μόνο και μόνο για να μην μείνεις με τις τύψεις ότι δεν προσπάθησες…

Υ.Γ.: Ήταν απλά λίγη τροφή για σκέψη, για το πώς όλοι(μηδενός εξαιρουμένου-ακόμα και ματαντζήδων) καταντάμε μαριονέτες σε μια κοινωνία που σαπίζει…

                                                                                               

                                                                                                           

                                                                                              

                                                                                             Ο δικηγοράκος