Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ανεξάρτητοι...Δαπίτες

  Κατόπιν συνεχούς προσπάθειας της συγκυβέρνησης και της λοιπής κουστωδίας, άνοιξε την Τρίτη 17/12 η Νομική σχολή Αθηνών, ως απόρροια της Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου που έλαβε χώρα την προηγούμενη ημέρα. Το πλαίσιο, το οποίο ψηφίστηκε από την συντριπτική –ομολογουμένως- πλειονότητα των παρόντων, είχε ένα και μόνο πρόταγμα: «Ανοιχτές Σχολές, τώρα».
  
  Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της παντιέρας, όσοι παρευρεθήκαμε, γίναμε μάρτυρες ενός άνευ προηγουμένου κοπετού εκ μέρους της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία προσπαθώντας να ενεργοποιήσει το θυμικό των φοιτητών κατέφυγε σε τέτοιου μεγέθους κινδυνολογίες, τις οποίες θα ζήλευε και ο κύριος Πρετεντέρης. Εν τέλει, ο στόχος επετεύχθη καθώς η σχολή άνοιξε και ως εκ τούτου, όλα τα προβλήματα ελύθησαν.
  
  Στο σημείο αυτό, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στους «Ανεξάρτητους» που έτι μία φορά έδωσαν αποστομωτική απάντηση στους επικριτές τους με την δυναμική και σθεναρή άρνησή τους να ενταχθούν στο πλαίσιο της ΔΑΠ.  Και για να σοβαρευτούμε λίγο, επ’ αφορμής της δεύτερης συνεχόμενης συνεργασίας με τους «προασπιστές της δημοκρατίας», όπως διατείνονται οι ίδιοι, πρέπει να αναφέρουμε την λαϊκή ρήση: σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, δεν είναι σύμπτωση.
  
  Για να γίνουμε πιο κατανοητοί, οι ανένταχτοι-ανεξάρτητοι-ακομμάτιστοι (συμπληρώνετε ό,τι επίθετο θέλετε), ενώ καθ’ όλη την προηγούμενη εβδομάδα διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως ουδεμία σχέση επιθυμούν και έχουν με την ΔΑΠ, ευκαιρίας δοθείσης και υπό τον κίνδυνο να πάρουν την συνέλευση «οι αναρχοάπλυτοι μειοψηφούντες που πραξικοπηματικά κρατούν κλειστή την σχολή», επιδόθηκαν σε ασκήσεις εδάφους, επιδεικνύοντας ιδιαίτερη έφεση στις ανακυβιστήσεις και κάνοντας τον Μελισσανίδη να ερυθριά από ντροπή.
  
  Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός είναι η αναφορά περί «κόκκινων φασιστών» εκ μέρους της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Έχουν το θράσος να μέμφονται άλλες παρατάξεις για αντιδημοκρατική συμπεριφορά, αυτοί που πριν μία εβδομάδα κατέβασαν ΟΝΝΕΔίτες μπράβους για να εκφοβίσουν φοιτητές. Και –για να μην ξεχνιόμαστε-, το κουίζ της ημέρας: στον χώρο ποιας παράταξης, στην σχολή των Χημικών μηχανικών του ΕΜΠ, βρέθηκαν πίσω από αφίσες συνθήματα του τύπου «το καλύτερο σαπούνι το κάνει το κουμμούνι» και λοιπά εμετικά? Η απάντηση συνάγεται, μάλλον αβίαστα.
  
  Για να μην διυλίζουμε τον κώνωπα, κλείνοντας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα της «ανεξαρτησίας». Εφόσον, κατεβάζεις κοινό πλαίσιο με την νεολαία του Σαμαρά, δεν είσαι ανεξάρτητος. Σαφώς και δεν θεωρώ πως όσοι υπερψήφισαν το πλαίσιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι «τσιράκια της κυβέρνησης». Εντούτοις, αίρεις, με αυτή την απόφαση, την ανεξαρτησία την οποία ευαγγελιζόσουν και διατυμπάνιζες μετά παρρησίας και η οποία, όπως απεδείχθη περίτρανα, ήταν μόνο κατ’ επίφαση. Η ψήφος σου στο πλαίσιο αυτό, σε κατέστησε υπόλογο απέναντι στον φοιτητικό σύλλογο για την επικείμενη διάλυση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, κηλίδα που δεν μπορείς ν’ αποκρύψεις ούτε ν’ απαλλαγείς από αυτή, όσο και να προσπαθήσεις.



                                                                                                                                      ΟΕ

Υ.Γ.(από τους κομπάρσους): 
1.το παρόν κείμενο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προσπάθεια ειδησεογραφίας, ούτε και προσπάθεια επιρροής της κοινής γνώμης. δημοσιεύεται στο πλαίσιο της ελεύθερης έκφρασης μη ερειστικών απόψεων. ο καθένας φέρει την ευθύνη των λεγομένων του.

2.λόγω φόρτου κειμένων δεν δημοσιεύθηκε έγκαιρα, δηλαδή την Τρίτη που μας πέρασε. άλλωστε, δεν κάνουμε ειδησεογραφία 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...