Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις. 

    Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του «σ´αγαπώ» που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε «περίεργη» κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το «σ´αγαπώ μου». Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να οφείλονταν στην ανολοκλήρωτη εσωτερική μου ωρίμανση, αφού την πραγματική και βαθύτερη αγάπη ο καθένας μας τη γνωρίζει σε διαφορετικά στάδια της ζωής του. Πρώτα απ´όλα πρέπει να νιώθουμε μέσα μας έτοιμοι να την αποδεχτούμε και να τη βιώσουμε στον ύψιστο βαθμό και αυτό εκτός από τη δική μας ωρίμανση απαιτεί φυσικά και τον κατάλληλο συγχρονισμό με τους άλλους. Γιατί η αγάπη τελικά είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα timing και spacing(όπως μου έμαθε μια πολύ καλή φίλη)! Έτσι δεν είναι;

   Προσπάθησα πολλές φορές να γράψω για σένα, αλλά μου ήταν αδύνατο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να χωρέσει το μεγαλείο της ψυχής σου σε λέξεις; Πώς θα μπορούσα να ελέγξω το χάος που προκαλεί μέσα μου μόνο και μόνο η θύμηση σου ώστε να μπορέσω να μιλήσω για σένα;  Ήμουν παιδί ακόμα όταν σε γνώρισα. Στα πρώτα μόλις δευτερόλεπτα μου απέδειξες πόσο λίγα ήταν όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε μπροστά σε σένα. Με έκανες να σε αγαπήσω με έναν τρόπο πρωτόγνωρο και μοναδικό και να νιώσω ότι είσαι το άλλο μισό του εαυτού μου! Όχι όχι δε σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα με την πρώτη ματιά! Αυτό είναι που κάνει τόσο διαφορετική την ιστορία μας. 40 λεπτά που άλλαξαν για πάντα τη ζωή μου...

    Η αλήθεια είναι πως αρχικά προσπάθησα να ελέγξω και να περιορίσω το συναίσθημα αυτό που περιέκλειε προ πάντων την αγάπη, αλλά και τον ενθουσιασμό και το θαυμασμό για σένα. Ίσως γιατί το θεωρούσα πολύ «ξένο» προς εμένα, ίσως και γιατί η ένταση του με προβλημάτιζε και σίγουρα θα τρόμαζε εσένα. Δεν ξέρω... Σημασία έχει ότι απέτυχα, αφού όσο πιο πολύ χώρο στη ζωή σου μου έδινες, τόσο η αγάπη μου για σένα κατέκλυζε το είναι μου και έβγαινε στην επιφάνεια. Εσύ απ'την άλλη το απολάμβανες και μου έλεγες ότι κουβαλάω μεγάλη τρέλα στο κεφάλι μου, ενώ εγώ σου απαντούσα ότι όλη μου η τρέλα είναι μόνο για σένα. Πράγματι, έτσι ήταν. Το χαμόγελο σου, τα μάτια σου, ο τρόπος που μου μιλούσες ήταν ικανά(ακόμα είναι) να με κάνουν πάντα να σαστίζω, να χάνω τα λόγια μου, αλλά παράλληλα μου έδιναν τη δύναμη για ζωή, τη δύναμη να ξεπερνάω τα όρια μου για σένα! Ονειρεύτηκα μαζί σου αυτό το περιβόητο «για πάντα» που όλοι το φοβούνται, αλλά και όλοι κρυφά το επιθυμούν και εγώ ήθελα να στο δώσω, γιατί μαζί σου όλα τα μπορούσα!

    Κάπου εδώ θα ήθελα πολύ να κλείσω αυτό το κείμενο με το «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», αλλά η πραγματική ζωή απέχει πολύ από τα παραμύθια. Τα χρόνια πέρασαν και η αγάπη μου για σένα παραμένει η ίδια παρά το γεγονός ότι οι άσχημες στιγμές ξεπέρασαν πλέον τις όμορφες. Με πόνεσες με τα λόγια αλλά και τη σιωπή σου, με πόνεσες με την απουσία σου-δεν τολμώ καν να πω με την έλλειψη της αγάπης σου-, μα κυρίως με πόνεσες επειδή εγώ σου το επέτρεψα. Τα 40 λεπτά που άλλαξαν τη ζωή μου αποτελούν τώρα πια τη μοναδική μου ευκαιρία να συγκρατήσω λίγο από την εικόνα σου, να «αγγίξω» λίγο από εσένα προτού περάσουν μήνες για να σε δω πάλι έτσι, από μακριά... Όσοι άκουσαν την ιστορία μας μίλησαν για ανιδιοτελή αγάπη, αφού είμαι ακόμα δίπλα σου και δε ζητάω τίποτα από 'σένα. Μετανιώνω όμως... Μετανιώνω για τις «καλημέρες», τις «καληνύχτες», τα «σ´αγαπώ» και τα «μου λείπεις» που ποτέ δε σου λέω μην τυχόν και ενοχλήσω. Σ'ευχαριστώ γιατί με έμαθες να αγαπάω με όλη μου την ψυχή, παρέλειψες όμως να μου μάθεις πως να ζω χωρίς εσένα!

                               

                                                                                                                                                  -μικρό