όλα αυτά που ποτέ

και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει

ένα τρένο περνά και στο τέλος της γης ξημερώνει

©manos kalafatelis

  Τις τελευταίες μέρες της χρονιάς αν κάνεις απόλυτη ησυχία τα βράδια μετά τα πάρτυ, θ’ ακούσεις τον ήχο απ’ όλα αυτά που ποτέ δεν έγιναν. Καμιά φορά είναι ένα μικρό κουδουνάκι θεάτρου κι άλλες φορές το ακούς σαν μεγάλα βήματα που πλησιάζουν. Όσο βαθαίνει η κρίση τόσο θ’ αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πόσο στενεύουν οι επιλογές για ταξίδια. Σκέψου όλα αυτά που ποτέ δε θα δούμε. Τα λεφτά είναι τόσο λίγα και τα ταξίδια τόσο πολλά. Καμιά φορά σκέφτομαι όλα τα μέρη που πήγα και τι πονάει περισσότερο, να πάω πάλι στα ίδια με κίνδυνο να χάσω άλλα ομορφότερα ή να μην τα ξαναδώ ποτέ. Εκείνη η μυστική παραλία στο Αγκίστρι που γρατζουνίστηκα στα βράχια και μου καθάριζες τις πληγές με νερό απ’ τη θάλασσα. Το πλαγκτόν που φώτιζε μέσα στη θάλασσα και μπερδευόταν με τ’ αστέρια εκείνο το βράδυ στην Κω, δε θα τ’ άλλαζα για κανένα καινούριο. Κι έτσι, ούτε φέτος πήραμε τα σακίδιά μας να γυρίσουμε τα Βαλκάνια και να τρώμε μόνο τηγανητά λουκάνικα. Κι ούτε περπατήσαμε το Σινικό Τείχος. Μου χες υποσχεθεί ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο, ν’ ακούμε το αγαπημένο σου σιντί ξανά και ξανά... Φέτος δεν ταξιδέψαμε όσο μπορούσαμε. Ίσως του χρόνου. Αλλά απ’ όλα τα μέρη που δεν πήγα φέτος αυτό που μου λείπει περισσότερο είσαι εσύ.

  Είναι πολλά αυτά που ξεχάσαμε να κάνουμε φέτος. Όλα αυτά που ποτέ δε θα ζήσουμε μετράνε μέσα μας περισσότερο απ’ αυτά που κάναμε και μας πόνεσαν. Κι ανάμεσα σ’ αυτά είσαι κι εσύ. Το λάθος είναι ότι το κρυφό σου ζόρι δεν έμαθες ποτέ πως να το διαχειρίζεσαι. Ένα τρενάκι του τρόμου απ’ την επιθετικότητα στην αδιαφορία. Εγώ θέλω να μη χαλιέσαι εσύ. Να χαμογελάς και μου φτάνει. Τα πέταξα τα σημειώματά σου, τα γράμματα συμφιλίωσης. Τα βινύλιά σου τα χάρισα, μαζί με τις αστείες αφιερώσεις, και τα πουλόβερ σου τα έβαλα στο φούρνο, όπως κάνουν στις ταινίες. Έμαθα να μη σε σκέφτομαι στα πάρτυ. Εκεί που χωράς εσύ εγώ περισσεύω. Τώρα όταν με φιλάνε άλλοι δε μου καίγεται καρφί. Έχουν λόγο που δεν έγιναν αυτά που δεν έγιναν, μη λυπάσαι. Άφησαν χώρο για να γίνουν άλλα, πιο κοντά σου και πιο κοντά μου. Η ζωή έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.

  Η χρονιά που θα φύγει, παίρνει μαζί κι όλα αυτά που ποτέ δε θα πούμε. Στερούμε απ’ τους ανθρώπους την ευκαιρία να ειρωνευτούν τα συναισθήματά μας, να παίξουν μαζί μας. Τα ξέρω όλα σου τα χαμόγελα. Και ξέρω ότι καμιά φορά όταν διαβάζεις μέσα στο κεφάλι σου τραγουδάς και δεν καταλαβαίνεις ούτε λέξη απ’ την παράγραφο και τη διαβάζεις πάλι. Είσαι ο χειρότερος φίλος που είχα ποτέ. Με άλλαξες με κάθε πιθανό τρόπο που μπορεί ν’ αλλάξει ένας άνθρωπος έναν άλλο. Μου έδειξες όλα τα λάθη μου και δεν κατάφερα ποτέ να σε μισήσω γι’ αυτό. Μου τη δίνει όταν έχεις δίκιο και χαμογελάς και κάνεις δυο λακκουβίτσες. Μισώ τον φίλο σου τον ηθοποιό που μου έμαθε πώς να κάνω χειραψία. Θα την κάνω όπως θέλω εγώ. Μισώ τη μαμά σου που είναι υπέροχη και νοιάζεται και κάνει παρέα με τον τρελό που τον διώχνει το χωριό. Μισώ τους καβγάδες μας στις τρεις που μετα νιώθω μικρή, μικρότερη κι απ’ το μικρό μου δαχτυλάκι. Μισώ τον γκρι σου τον σκούφο, τις ελιές σου, τα γένια σου που δεν είναι γένια, το ύφος σου όταν έχω κάνει λάθος, το ύφος σου όταν έχεις κάνει λάθος. Περισσότερο όμως απ’ όλα μισώ τη σκύλα σου που την αγαπάς πιο πολύ από μένα. Και όταν κατουράς τραγουδάς. Και σταμάτα επιτέλους να με χειραγωγείς. Αυτά είναι μερικά πράγματα που με εξοργίζουν σε σένα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι έτσι σ’αγαπάω περισσότερο. Αυτά είναι κάποια από τα πράγματα που δε θα μάθεις ποτέ. Κι όμως μου μοιάζει σαν να τα ξέρεις ήδη.

                                                                                                                   Το κορίτσι του μετρό