Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους(έστω και καθυστερημένα)

  Βρισκόμαστε αισίως στην 12η εβδομάδα απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ και ο αγώνας τους, για να ανατραπεί η σκανδαλώδης απόφαση με την οποία απολύονται αγόγγυστα εκατοντάδες άτομα, έχει αρχίσει να μπαίνει στην πιο κρίσιμη καμπή του.

  

  Από την μία μεριά, οι διοικητικοί φαίνονται να είναι διατεθειμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι τέλους. Στον χορό μάλιστα μπήκαν οι φοιτητές, οι οποίοι συνειδητοποίησαν –έστω και καθυστερημένα- πως είναι καθήκον τους να βοηθήσουν τους διοικητικούς συμμετέχοντας στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Χαρακτηριστικό είναι πως πλείστες σχολές τελούν πλέον υπό κατάληψη, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και σχολών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως προπύργια προάσπισης της κυβερνητικής πολιτικής.

  

  Από την άλλη, η κυβέρνηση, επιστρατεύοντας τους λακέδες της και συνήθεις υπόπτους σε τέτοιες περιστάσεις, τα ΜΜΕ, προσπαθεί εναγωνίως να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να στρέψει την πλειονότητα του κοινωνικού συνόλου κατά των διοικητικών. Στο πλαίσιο αυτό, υφιστάμεθα καθημερινά στα δελτία των 20:00 έναν βομβαρδισμό από φληναφήματα και κινδυνολογίες, μέσω των οποίων τα -πεπειραμένα πλέον- ανδρείκελα της αστικής τάξης καθιστούν σαφές πως το πανεπιστήμιο πρέπει πάση θυσία να ανοίξει.

  

  Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν επωμιστεί μόνοι τους το δύσκολο αυτό έργο. Στον ιερό αυτό αγώνα τους, αμέριστη είναι και η αρωγή ορισμένων φοιτητικών παρατάξεων, οι οποίες προφάνως και δεν χρειάζεται να κατονομαστούν. Ως πιστά μαντρόσκυλα, λοιπόν, οι αγαπητοί και ανιδιοτελείς παράγοντες των παρατάξεων αυτών ανταποκρίθηκαν αμέσως στο κάλεσμα των ποιμένων τους και ξεκίνησαν με σθένος να μάχονται τους διοικητικούς.

  

  Τα επιχειρήματά τους, λίγο-πολύ, τετριμμένα και χιλιοειπωμένα. Οι ανακρίβειες περί διορισμένων με μέσο διοικητικών, δίνουν την θέση τους σε σπαραξικάρδιους θρήνους για το ενδεχομένως χαμένο εξάμηνο και τούμπαλιν, ενώ οι εκκλήσεις στους διοικητικούς να μην διαλύσουν την κατά τ’ άλλα εύρυθμη και άρτια λειτουργία των Πανεπιστημιών αποτελούν συχνά απαντώμενο φαινόμενο.

  

  Ξεπερνώντας το οξύμωρο να μιλάνε για διάλυση της παιδείας οι  θιασώτες του σχεδίου «Αθηνά» και παρεμφερών μεταρρυθμίσεων, πρέπει να εστιάσουμε στο άκρως ανησυχητικό γεγονός πως τα επιχειρήματά τους έχουν απήχηση, ιδίως στους πρωτοετείς. Πολλοί είναι αυτοί που παρασύρονται από τις λεκτικές πομφόλυγές τους και ασπάζονται το δόγμα «πάνω απ’ όλα η σχολή».

  

  Γι’ αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουν όλοι πως ο αγώνας των διοικητικών είναι ίσως το τελευταίο ανάχωμα πριν την οριστική διάλυση και εν συνεχεία την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων. Είναι ουσιώδες να καταστεί σαφές πως μπροστά στον κυκεώνα των εξελίξεων στον χώρο της παιδείας πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των διοικητικών, διευκολύνοντας και στηρίζοντας με κάθε μέσο τον αγώνα τους. Διότι σε τελική ανάλυση, αν τελικά εφαρμοστεί η διαθεσιμότητα, τα πανεπιστήμια θα περιέλθουν σε μία άνευ προηγουμένου κατάσταση, την οποία ο όρος «υπολειτουργία» δεν μπορεί να περιγράψει επαρκώς.

                                                                                                                                    ΟΕ

Υ.Γ.: (από τους κομπάρσους) για τους καλοθελητές τονίζεται ότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένης άποψης.ο καθένας φέρει την ευθύνη των λεγομένων του