μια ιστορία για τον Άγιο Βασίλη.

  Οφείλω να σας πω ότι λατρεύω τα Χριστούγεννα. Είμαι απ’ αυτούς που δεν πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη. Το κέντρο μου φαίνεται πανέμορφο γεμάτο μπλε φωτάκια, οι άστεγοι υπέροχοι με τα κόκκινα σκουφάκια τους, τα αχλάδια που κρέμονται στην Ερμού φαντασμαγορικά, τα τραγούδια που αντηχούν στα μεγάφωνα του Αμαρουσίου ύμνοι αγγέλων∙ με λίγα λόγια η μιζέρια μιας ταλαιπωρημένης, βρώμικης και φτωχής μεγαλούπολης μου μοιάζει με τις φίλες του Καβάφη που έκρυβαν τις ρυτίδες τους με έντονες σκιές, φανταχτερά κραγιόν και κοσμήματα. Με λίγα λόγια, ντύνεται και βάφεται και γίνεται λιγότερη άσχημη στα μάτια μου. Γιατί Χριστούγεννα πρέπει να σημαίνει χαρά, αισιοδοξία, ευτυχία. Γιατί αν δεν σημαίνουν και τα Χριστούγεννα κάτι καλό τότε ας βουτήξω απ’ το μπαλκόνι.

  

  Τα Χριστούγεννα ως λέξη έχει μέσα τη λέξη γέννηση. Κι αν βάλουμε και το πρόθεμα –ανα γίνεται αναγέννηση. Αναγέννηση όπως λέμε ανασκόπηση και αναδόμηση. Είναι οι μέρες που οι περισσότεροι σκεφτόμαστε τη χρονιά που πέρασε, τις κατραπακιές που αντιμετωπίσαμε, τα σκατά που φάγαμε, τους ανθρώπους που χάσαμε και μας έχασαν, τα μικρά αληθινά κομματάκια του εαυτού μας που παράπεσαν ανάμεσα σε Ιούνιο και Ιούλιο. Κρατάμε τα σωστά, πετάμε τα λάθη. Είτε αυτά είναι άνθρωποι, είτε συνήθειες, είτε πράγματα, είτε ιδέες. Κι έτσι ξαναγεννιόμαστε∙ αποκτάμε μια νέα υπόσταση που θα αλλοιωθεί και θα αλλοτριωθεί μέσα στο επόμενο έτος για να δώσει χώρο σε μια καινούρια…

  

  Χριστούγεννα όμως σημαίνει και κάτι άλλο που δε βγαίνει από λέξεις και πραγματικότητες. Χριστούγεννα σημαίνει Σπίτι (ό,τι κι αν είναι σπίτι για τον καθένα.) Μια αγκαλιά, μια μυρωδιά, ένα φαγητό, μια μοναδική ετήσια κουβέντα, ένας καθιερωμένος καφές, μια βόλτα εκεί που άναψε μια φλόγα. Κι είναι σημαντικό να έχουμε Σπίτι…χωρίς αυτό είμαστε απάτριδες, αδέσποτα, «ηλεκτρόνια που έχουν ξεφύγει απ’ την τροχιά» κι όσο χαρούμενα κι ανεξάρτητα κι αν είναι, είναι πάντα «λίγο μόνα». Και φυσικά Σπίτι σημαίνει πρόσωπα∙ πρόσωπα αγαπημένα, εξοβελισμένα στα μήκη και στα πλάτη της γης, πρόσωπα που μας λείπουν και που θα θέλαμε να βλέπουμε κάθε μέρα.

  

  Ο Άγιος Βασίλης λοιπόν, παρά τη μιζέρια της εποχής, εμένα θα μου φέρει ως δώρο τους αγαπημένους μου και θα με φέρει ως δώρο σ’ αυτούς που μ’ αγαπούν. Κι έτσι θα αναγεννηθούμε. Κι έτσι θα μασκαρέψουμε λίγο τη μιζέρια.

  

  Είμαι η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’ ένα κόκκινο παλτό και να περιμένω τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει τον Άγιο Βασίλη μου με τα ταρανδάκια του απ’ τη βόρεια γηραιά ήπειρο. Μέχρι το επόμενο «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».