Μπορεί ο αέρας να σε πνίγει. Μπορεί το νερό να σε διψά. Η φωτιά να σε παγώνει και η χαρά να σε καθηλώνει. Γιατί ταλαιπωρούμε τόσο επίμονα τους εαυτούς μας; Μια ιστορία δύσκολη. Κάτι που δεν κατέληξε όπως επιθυμούσαμε. Αυτό θέλαμε, αυτό θα θέλουμε πάντα. Αναζητάμε απεγνωσμένα αυτό που μας πονά, που είναι η αιτία που θα βγούμε μεσοβδόμαδα και θα πιούμε, θα πάρουμε τηλέφωνα με απόκρυψη τις παλιές “αγάπες”, θα τα βάλουμε με την οικογένεια, το γαμημένο το timin g , τους πρώην που μας έκαναν σκληρές και τον μαλακομαγνήτη που μας κυνηγάει. Ζεις για να ξεχνάς. Τις στιγμές, τους έρωτες και τα καλοκαίρια. Κάθε χειμώνα πεθαίνεις και περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι μπας και σου φέρει την τύχη ή το πρόσωπο που σου έκλεψε το προηγούμενο. Και κάπως έτσι ξεχνάς να ζεις. Να ζεις πέρα από τον πόνο και την απογοήτευση, την δημιουργικότητα του να είσαι μόνος. Να ζεις τον ερχομό της άνοιξης με ή χωρίς ταίρι. Να χαίρεσαι την ομορφιά της βροχής ακόμα κι αν δεν έχεις κανέναν να σε φιλάει
- το blog για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.......