Της ζωής μου τα όνειρα, εσύ...

Είμαι 18 χρονών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα οπότε είναι η μόνη πόλη που έχω ουσιαστικά γνωρίσει. Κι όμως. Παρά τα όσα χρόνια της έχω δώσει, πρόσφατα μόλις, συνειδητοποίησα το πόσο μεγάλη είναι και το πόσο λίγο την ξέρω. Και μόλις τη περασμένη εβδομάδα κατάλαβα το πόσες ιστορίες –όμορφες και άσχημες– έχει να μου πει.

Αυτή η συνειδητοποίηση με βοήθησε να αποκτήσω κάτι που δεν είχα ποτέ μου, ένα όνειρο. Να γνωρίσω αυτή την πόλη, μαζί με τους ανθρώπους και τις ιστορίες που την αποτελούν. 

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου φαντάζομαι τον εαυτό μου σε έναν άγνωστο δρόμο. Κάθε φορά διαφορετικός. Τη μία σε κάποια μεγάλη λεωφόρο, κατάλουστη με τα φώτα της κίνησης, την άλλη σε ένα ερημικό σοκάκι, θαμμένο κάπου στο Μοναστηράκι, μετά σε ένα χωματόδρομο βαθειά στη Καισαριανή, ή και πιο μακριά, ώρες ώρες έξω από το σπίτι ενός προσώπου που αγαπώ…

Όλες αυτές οι εικόνες έχουν, όμως, κάποια κοινά. 

Μια τσάντα στη πλάτη με τα λίγα πράγματά μου επειδή θα είμαι πάντα στον δρόμο. Δε με νοιάζει που θα κοιμηθώ. Μπορεί στο σπίτι ενός φίλου, μπορεί σε ένα παγκάκι αγκαλιά με τον σκύλο της γειτονιάς. Μπορεί να μη κοιμηθώ καν. Να πάω κατευθείαν στην επόμενη πορεία, στην επόμενη γειτονιά προς εξερεύνηση. Γιατί να χάσω τον χρόνο μου όταν αυτός που έχω δεν μου φτάνει έτσι και αλλιώς;

Στο ένα μου χέρι κρατάω τους φίλους μου, όλους τους. Τα άτομα που με έχουν συνοδέψει σε όλη μου τη ζωή, που μου στάθηκαν σε κάθε λύπη και κάθε χαρά. Όσους μπορεί να ξέρω για λίγο μόνο καιρό αλλά έχω μοιραστεί τα πάντα μαζί τους. Αυτούς που μπορεί να τους βλέπω σπάνια, αλλά η σκέψη του ότι θα τους ξαναδώ με γεμίζει συνέχεια χαρά και προσμονή. Και είναι και αυτοί που τους είδα για λίγο μόνο, λίγα λεπτά, ίσως στιγμές. Κάποιος που μοιράστηκε μαζί μου μια παρτίδα σκάκι πάνω στο πλοίο, κάποιος που περίμενε μαζί μου στη στάση και μοιράστηκε τις έγνοιες του μαζί μου, κάποιος άγνωστος περιπτεράς που προσφέρθηκε να με πάει μέχρι το μετρό όταν είχα χαθεί στην άλλη άκρη της Αθήνας. Άνθρωποι που μπορεί να γνωρίσεις μόνο για λίγο αλλά είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι περισσότερο. Είναι πάντα εκεί για να σε βοηθήσουν, να σε κάνουν να νοιώσεις σημαντικός, χωρίς αντάλλαγμα. Άνθρωποι για τους οποίους πάντα νοιώθω ένα δάκρυ να σχηματίζεται όταν έρθει η ώρα να φύγουν. Άνθρωποι…

Και στο άλλο χέρι με βλέπω να κρατάω την κοπέλα που αγαπώ. Να την κρατάω σαν να είναι η τελευταία μέρα που περνάμε μαζί. Να μπορώ να κάθομαι μαζί της το βράδυ και να μετράμε τα αστέρια στον ουρανό. Να μπορώ να την κοιτάζω όταν την παίρνει ο ύπνος και να ξέρω πως θα είναι εκεί, δίπλα μου, όταν ξυπνήσω. Να μπορώ να μοιραστώ μαζί της ακόμα και αυτά που δεν τολμώ να ομολογήσω ούτε στον εαυτό μου. Να περπατάμε μαζί χέρι με χέρι στον ίδιο δρόμο, με το ίδιο βήμα, τον ίδιο χτύπο στην καρδιά…

Κάπως έτσι θέλω να περνάει η κάθε μου μέρα. Πάντα σε ένα μέρος διαφορετικό, πάντα με αυτούς που αγαπώ, πάντα σε μια προσπάθεια, μάταιη ίσως, να γνωρίσω την όμορφη πόλη μου. Γιατί η ομορφιά δεν πηγάζει από την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης. Πηγάζει από τους ανθρώπους που την γεμίζουν. Τη γεμίζουν με χαρά, γέλιο, δάκρυα πολλές φορές… Πηγάζει από τον έρωτα, το πόσες φορές θα αγαπήσεις και ακόμη περισσότερο, το πόσο έντονα θα αγαπήσεις. Από το πόσο δυνατά επιλέγεις να ζήσεις, το πόσο πρόθυμος είσαι να εγκαταλείψεις τη λογική σου και να ξεκινήσεις μια νέα περιπέτεια, γιατί τα συναισθήματα δεν έχουν όρια…

Λοιπόν; Πάμε μια βόλτα; Δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσουμε, αλλά σου υπόσχομαι πως θα αργήσουμε.

Σε περιμένω. Σε περιμένω για να περπατήσουμε μαζί τον πιο δύσκολο δρόμο. Τον δρόμο της καρδιάς.

Υ.Γ.
Αυτό είναι το όνειρό μου και εσείς είστε οι πρωταγωνιστές σε αυτό, ο λόγος που υπάρχει. Για αυτό σας αφιερώνω το κείμενο αυτό, όλα τα προηγούμενα και όλα τα επόμενα. Σε αυτούς από εσάς που ξέρω και σε αυτούς που δεν ξέρω ακόμη περισσότερο. Γιατί οι στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας, και πολύ περισσότερο αυτές που μοιράζεστε εσείς μαζί μου, είναι οι καλύτερες της ζωής μου.

Η γάτα του Schrodinger