λευκή νύχτα

  ‘’Τι ωραία που περάσαμε σήμερα! Και ξέρεις πόσο όμορφα μου φαίνονται όλα τώρα τις γιορτές! Λαμπιόνια παντού, τεράστιες επιγραφές με ευχές στους δρόμους, στολισμένα δέντρα… Όλοι είμαστε πιο αισιόδοξοι τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω πώς μετράτε εσείς την αισιοδοξία σας, αλλά εγώ λατρεύω να πηγαίνω για ψώνια κάνοντας ασκήσεις καλής διάθεσης στον εαυτό μου, να δίνω και κανένα ψιλό σε αστέγους, να τους φορώ και κανα σκουφάκι για να ναι πιο γιορτινοί. Έτσι, με το που έμαθα για τη ‘’λευκή νύχτα’’ στο κέντρο της Αθήνας πέταξα από τη χαρά μου! Η Ερμού θα γεμίσει κόσμο με τσάντες στα χέρια και χαμόγελα, θα κοιτάω βιτρίνες μέχρι το βράδυ, θα πάω και στο θησείο μετά για ποτό, θα ακούω το ‘’Χριστούγεννα ήρθαν πάλι’’ της Βανδή και μπορεί να πάρω και κανένα αγιοβασιλιάτικο σκουφάκι για να ‘μαι και ‘γω μια γιορτινή φατσούλα. Να σου πω δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί να μην είναι ανοιχτά τα μαγαζιά στο πλαίσιο των εορτών! Αφού όλοι θέλουμε να κάνουμε τις αγορές μας και οι καταστηματάρχες θέλουν να δουλέψουν! Τα λένε και στην τηλεόραση αυτά! Ενισχύεται η ελληνική οικονομία και η εικόνα της στις διεθνείς αγορές! Άσε που όταν έκανα τα τελευταία μου ψώνια στις έντεκα παρά χθες βράδυ, εγώ δεν είδα τον υπάλληλο στενοχωρημένο!’’

   

  Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά, αλλά ίσως να μην απέχουμε τελικά και τόσο όσο νομίζουμε από έναν τέτοιο άνθρωπο. Δεν είπε κανείς ότι τα Χριστούγεννα προϋποθέτουν τη βαθιά κατάθλιψη , αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν μας επιβάλλουν την χαρά σε βαθμό αφέλειας! Σκέφτηκε κανείς τον ανθρωπάκο, που δουλεύει σε μια δήθεν λευκή νύχτα της Αθήνας, η οποία απλά προσπαθεί να ξεχάσει τα ολοφάνερα προβλήματα του κέντρου της; Η ουσία φυσικά δεν βρίσκεται στο να αναζητήσουμε την αξία της κάθε ‘’λευκής νύχτας’’. Χρειάζεται να ξεκινήσουμε την αυτοκριτική για τη στάση που έχουμε επιλέξει να τηρούμε(μαζί και ο συγγραφέας του παρόντος κειμένου). Μήπως παίρνοντας τις πάσες των δελτίων των οκτώ, έχουμε καταντήσει εγωιστές; Μήπως ψάχνουμε την αφορμή να βλέπουμε περισσότερη ώρα τις βιτρίνες, αδιαφορώντας για τους  ανθρώπους που τις επιμελήθηκαν; Μήπως θυμόμαστε μόνο κάθε 25^η Δεκεμβρίου ότι υπάρχει και η χαρά και η καλοσύνη στη ζωή, ως καλοί φαρισαίοι;

  

  Λοιπόν, δηλώνω και εγώ φαρισαίος φίλες και φίλοι! Γιατί και εγώ στην ίδια κοινωνία με εσάς ζω. Στην κοινωνία που έχει μάθει να υποκρίνεται και να κρύβει τα ουσιαστικά της προβλήματα κάτω απ’ το χαλί. Στην κοινωνία που βαφτίζει τις μαύρες νύχτες, που μας έχουν φέρει στις ζωές μας, λευκές, και ιεραρχεί τις αξίες της με γνώμονα τις επιταγές του lifestyle και του καθωσπρεπισμού, αφήνοντας στο περιθώριο τα ‘’ανθρωπάκια’’ που δεν μπορούν να κάτσουν να ασχολούνται με το τι χρώμα θα βάλουν στις νύχτες τους. Όσο και αν κατακρίνουμε τα ΜΜΕ, μέρα με τη μέρα, διαβρώνουν την ανθρωπιά μας… Μας νοιάζει όλο και λιγότερο ο υπάλληλος που μας εξυπηρετεί στα ψώνια μας, ο άνθρωπος που υποφέρει στη διπλανή θέση του μετρό, όσο εμείς μπορούμε να κάνουμε τις ζωάρες μας κυνηγώντας μια θέση στο όνειρο του νεοπλουτισμού…

  

  Σε μια τέτοια φούσκα μας έχουν βάλει να ζούμε άβουλοι και αδιάφοροι και αν δεν το σκάσουμε, μια μέρα τα ωράρια θα έχουν μετατεθεί μέχρι τις έντεκα, δεν θα μας νοιάζει ποιος αναπνέει δίπλα μας και η μόνη αξία της ζωής μας θα είναι ο καταναλωτισμός…

                                                                                                                        

Υ.Γ.: και αν τα πα ολίγον τι ακραία το έχετε συνηθίσει… γιατί όσο πιο αιρετικά τα λες τόσο ευκολότερα κατανοεί κανείς την αλήθεια σου που πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση…

                                               ο δικηγοράκος...