ΞΥΠΝΑ

  Μπαίνεις στη σχολή σου. Όπως κάθε μέρα. Εκτός από τις Τετάρτες που δεν έχεις μάθημα. Είναι 9 το πρωί. Θες πρωινό. Περπατάς το γνωστό δρόμο μέχρι το κυλικείο της σχολής, αλλά αντ’ αυτού βλέπεις την επιγραφή «Γρηγόρης». Τυρόπιτα κουρού πολίτικη και ζυμωμένη κάτω από νερόμυλο: 2 ευρώ. Μα… Ξαφνικά το τοπίο αλλάζει. Βρίσκεσαι έξω από τη βιβλιοθήκη της σχολής. Πας να μπεις όπως κάθε άλλη φορά, αλλά μια φωνή σε σταματάει. Είναι η βιβλιοθηκάριος. Όπως κοιτάς στο γραφείο της βλέπεις μια μικρή ταμπέλα να γράφει: « 1 ώρα= 2 ευρώ, 2 ώρες=3.5 ευρώ, 4 ώρες= 5 ευρώ». Μα χθες δεν… Τώρα βρίσκεσαι σπίτι σου. Μπαίνεις στον Εύδοξο να δηλώσεις τα βιβλία σου. «Κοινωνιολογία του Giddens, 23 Ευρώ». Πώς;; Ξαφνικά βλέπεις κάτω από την πόρτα σου ένα χαρτί. Είναι το ενοίκιο. «Μα αφού μένω στις εστίες», σκέφτεσαι. Την ίδια στιγμή βρίσκεσαι μπροστά στο μάγειρα στο εστιατόριο της σχολής. «Είναι 5 ευρώ», σου λέει. «Μα έχω κάρτα σίτ… Που είναι;;» Γυρνάς και κοιτάς γύρω σου. Όλοι σε κοιτάνε. Πέφτεις κάτω. Όλα γυρίζουν. Ξύπνα… Ξύπνα! Ανοίγεις τα μάτια σου έντρομος. Ένα όνειρο ήταν. Ένας εφιάλτης. Ουφ… Είναι 8 η ώρα. Πρέπει να ετοιμαστείς για τη σχολή σου…

  Κάθεσαι στον καναπέ. Στη θέση σου όπως πάντα. Βλέπεις τηλεόραση και η γυναίκα σου φτιάχνει κουραμπιέδες. Χριστούγεννα έρχονται. Το παιδί σου παίζει με τα παιχνίδια του. Η τηλεόραση παίζει ειδήσεις. «13χρονο κορίτσι πεθαίνει από αναθυμιάσεις, αφού η μητέρα του προσπάθησε να το ζεστάνει με μαγκάλι». Στεναχωριέσαι για 5 δευτερόλεπτα. Αλλά δε σε νοιάζει. Εσύ έχεις αναμμένο το τζάκι. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι το αφεντικό σου. «Κύριε Παπαδόπουλε, δε θα χρειαστούμε άλλο τις υπηρεσίες σας. Μπορείτε να περάσετε αύριο να πάρετε τα πράγματα σας. Ευχαριστούμε για την κατανόηση.» Το τηλέφωνο σου πέφτει από τα χέρια. Ξαφνικά το παιδί σου δεν έχει παιχνίδια στα χέρια του. Δεν έχει τίποτα στα χέρια του. Έρχεται και σε κοιτάει μέσα στα μάτια ρωτώντας πού πήγαν τα παιχνίδια του. Κλαίει, φωνάζει. Η γυναίκα σου έχει σοκαριστεί. Λιποθυμάει. Ξαφνικά τα ξύλα από το τζάκι βγάζουν μια περίεργη μυρωδιά. Τι ξύλα είναι αυτά; Τα πήρες από κάποιον λαθρέμπορα που πουλάει ξύλα με μπογιά. Δεν είχες άλλη επιλογή. Τα παιδί βήχει και πέφτει κάτω. Μήπως θυμάσαι τι έβλεπες στις ειδήσεις πριν λίγο; Ξαφνικά βρίσκεσαι έξω από ένα νοσοκομείο κρατώντας τη γυναίκα σου στα χέρια και με το παιδί σου να μην μπορεί σχεδόν να σταθεί στα πόδια του. Θες γιατρό. Επειγόντως. Πας να μπεις, αλλά σε προλαβαίνει μια φωνή. «25 ευρώ κύριε». Δεν έχεις. Παρακαλάς. Κανείς δε σε βοηθάει. Βλέπεις τη γυναίκα σου λιπόθυμη και το παιδί σου να χάνει τις αισθήσεις του. Φωνάζεις. Κλαις. Ξύπνα… Ξύπνα!!! Ανασαίνεις γρήγορα. Ασθμαίνεις. Το ρολόι γράφει 5.17 πμ. Η γυναίκα σου είναι δίπλα σου. Τσεκάρεις το παιδί σου. Είναι εκεί. Κοιμάται. Ένα όνειρο ήταν. Ένας εφιάλτης.

  Βρίσκεσαι στη δουλειά σου. Σε ένα εργοστάσιο. Δε θυμάσαι ποιο. Δεν έχει σημασία. Κάνεις την ίδια κίνηση που έκανες και χθες. Και προχθές. Και πρόπερσι. Και να σκεφτείς ότι έχεις βγάλει το Πολυτεχνείο. Όμως δε σε νοιάζει πια. Πας να πάρεις το μισθό σου, είναι τέλος του μήνα. «Λυπούμαστε αλλά οι μισθοί μειώθηκαν». Τι;; Πόσο ακόμα; Μετράς τα λεφτά. 150 ευρώ. Και άλλα 200 η γυναίκα σου. Εντάξει. Θα βγει και αυτός ο μήνας. Πας σπίτι. Ανοίγεις την τηλεόραση. «Η Ελλάδα μέσα στις 10 μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης». Ήρθε η ανάπτυξη σκέφτεσαι και γελάς από μέσα σου. Η γυναίκα σου σού ανακοινώνει ότι της έκοψαν και εκείνης 50 ευρώ από τη δουλειά. Σκέφτεσαι αυτομάτως χωρίς να το θες πόσο τυχεροί είστε που απέβαλλε στη δεύτερη εγκυμοσύνη. Νιώθεις άσχημα. Τι άνθρωπος έχεις γίνει; Όμως και εκείνη το ίδιο σκέφτεται… Εδώ ένα παιδί και υποσιτίζεται. Φαντάσου να είχες και δεύτερο. Πας να βάλεις λίγο νερό. Σας το έκοψαν. Η τηλεόραση κλείνει. Τα φώτα κλείνουν. «ΔΕΗ», σκέφτεσαι. Δεν την πλήρωσες. Δεν έχεις να την πληρώσεις. Διάλεξε. Ή φαγητό ή φως. Το παιδί σου κλαίει. Ρωτάει με λυγμούς γιατί έχει τόσο κρύο. Γιατί δεν του έχεις πάρει κανένα παιχνίδι εδώ και 2 χρόνια. Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Ξύπνα… Ξύπνα!!! ΞΥΠΝΑ. ΞΥΠΝΑ!!! Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου αλλά είσαι ακόμα εκεί. Αυτό δεν είναι όνειρο. Είναι η πραγματικότητα. Για λίγο το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το πώς θα βάλεις τέλος στη ζωή σου. Για άλλη μια μέρα τα ξεπερνάς όλα αυτά. Κοιμάσαι. Ξυπνάς. Όλα είναι ίδια. Δεν έχεις πια εφιάλτες. Η ίδια η ζωή σου έχει γίνει ένας τέτοιος. Παλεύεις κάθε μέρα για τη ζωή σου. Παλεύεις κάθε μέρα με τον εαυτό σου.

  Όμως ένα θα σου πω και βάλε το καλά στο μυαλό σου. Είχες την επιλογή να ξυπνήσεις, όσο ήταν ακόμη όνειρο. Όσο ήταν ακόμη εφιάλτης…

ΞΥΠΝΑ. Είναι ακόμα 21/12/2013...

                                                   the dementor