κομπαρσοι

  Και έτσι ξαφνικά, οι κομπάρσοι στις 10/10, έκλεισαν ένα χρόνο ζωής. Από την αρχή, επιλέξαμε να αυτοπροσδιοριστούμε ως ένα blog , με ανοιχτό προσανατολισμό στους αναγνώστες, με μόνιμο χώρο για όποιον θελήσει να εκφραστεί, προωθώντας τον προβληματισμό, την ανταλλαγή ιδεών, γνώσεων και συχνά συναισθημάτων. Έτσι, γινόμαστε διαρκώς περισσότεροι και δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε να σας ευχαριστήσουμε αρκετά μέσω ενός κειμένου.   Ξέρετε, η χαρά της υλοποίησης μιας απλής ιδέας, μιας απ’ όλες αυτές που διστάζουμε να υλοποιήσουμε στους σύγχρονους ρυθμούς ζωής, υπήρξε ιδιαίτερα διδακτική. Ως αποτέλεσμα, κλείνοντας αυτόν τον χρόνο, έρχονται νέα ερωτήματα στην επιφάνεια, που ζητούν υλοποίηση με την ίδια αποφασιστικότητα, με τη συμμετοχή όσων από εσάς, τους αναγνώστες μας, το επιθυμούν.   Καταρχάς, θέλουμε να αποσαφηνιστεί το γεγονός ότι η θεματολογία δεν είναι προκαθορισμένη. Γι’ αυτό, και με διαπιστωμένη την έλλειψη της επιθυμητής ποικιλίας στα κείμενα, θέλουμε να κάνουμε μία ακόμη έκκληση σε

Μπλε. Τα μπλε μάτια να τα φοβάσαι. Έτσι λένε. Λένε εύκολα ψέματα, λένε. Δεν ξέρω αν ισχύει. Δεν το έχω μάθει ακόμη.   Δεν ξέρεις ότι πίνω τον καφέ μου «γαλακτομπούρεκο». Ότι μου αρέσει να βλέπω μόνη μου την ανατολή. Δεν ξέρεις τα όνειρα μου για το μέλλον, τους εφιάλτες μου, τους δικούς μου στόχους και τις θεωρίες μου, για το πώς θα αλλάξω τον κόσμο. Ούτε το αγαπημένο μου τραγούδι, ούτε την αγαπημένη μου ταινία. Δεν σου έχω πει πού έχω περάσει τα καλύτερα μου καλοκαίρια, δεν σου έχω πει για τα χειρότερα μεθύσια μου. Δεν ξέρεις ότι κάθε φορά που περπατάω στην Πλάκα μου αρέσει να χορεύω στο δρόμο – λίγο περισσότερο όταν βρέχει. Όταν βρέχει, ποτέ δεν τρέχω κάτω από τα υπόστεγα, περπατώ αργά και το απολαμβάνω. Αλλά δεν ξέρεις ούτε αυτό. Ότι σχεδιάζω και γράφω, πολύ; Ότι σήμερα σε σκέφτομαι;  Όχι, ούτε αυτά.  Είμαι ικανή για κάθε τρέλα που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι σου, «ψοφάω» για ένταση. Αυτό , μπορείς να το φανταστείς. Τα υπόλοιπα όμως, δεν τα ξέρεις. Όχι ακόμη…     Και ίσω

  Τελειώνεις το σχολείο. Παίρνεις χαρτιά με υπογραφές, σφραγίδες... και ξεκινάς. "Όλη η ζωή ανοίγεται μπροστά σου!"   Μιλούσα με μια φίλη που έκανε 10%. "Για ένα χρόνο δεν έκανα κάτι "ουσιαστικό"", λέει. Ασχολούνταν με τη μουσική, διάβαζε, έπαιζε πιάνο. Έβγαινε...... Πέρναγε χρόνο με μουσικές βιβλία και τη δεύτερη οικογένεια της..!   Αλλά όχι. "Έχασε" ένα χρόνο. Το "ουσιαστικό" θα ήταν να έχει περάσει μερικά μαθήματα σε κάποια σχολή και τώρα να είναι λίγο πιο κοντά στο πτυχίο. Να είναι κάπως πιο κοντά στο "όνειρο" εν μέσω κρίσης. Να κάνει ίσως ένα μεταπτυχιακό και εν τέλει να βρει μια δουλεία. Και να δουλεύει συνεχώς. Και να βγαίνει κάνα βράδυ να χαλαρώσει λίγο...    Ένας φίλος λιώνει στις προπονήσεις (κάνει πρωταθλητισμό στο τάδε) και του είπα: " ρε συ γιατί δε μειώνεις λίγο, αφού πήζεις". "Τουλάχιστον κάνω κάτι, είμαι χρήσιμος για την κοινωνία’’. (Τί, εσύ δεν εξοργίστηκες; Μόνο για μένα είναι

  Έλεγε ότι δεν της άρεσαν οι ομ π ρέλες . Έβρεχε , κι αυτή π ερ π ατούσε , χωρίς να τη νοιάζει π ου τη μούσκευαν οι σταγόνες , γιατί μόνο τότε ένιωθε ζωντανή . Όταν το κρύο νερό έ π εφτε στα μαλλιά της , στα μάγουλα της , χαιρόταν π ου έ π αιρνε τη θέση των δακρύων της . Δεν έκλαιγε π ια , γιατί να κλάψει ; Τις κορόιδευε τις ομ π ρέλες . Κι όταν της έλεγα ότι μ ' αρέσουν , γελούσε . Γιατί να π ροφυλαχτείς , έλεγε . Σε π ονάει η βροχή ;      Με π ονάει . Μου τρυ π άει το δέρμα και με κάνει να θυμάμαι . Μ π ήκα στο μετρό μούσκεμα . Στη διαδρομή τη σκεφτόμουν να γελάει με μένα π ου γκρίνιαζα , για όσα εκείνη δεν καταλάβαινε . Εγώ γκρινιάζω για τη φυγή , κι αυτή μου λέει να μην ανησυχώ γιατί ό π οιος φεύγει γυρίζει π άλι .      Κά π οιος α π έναντι με κοιτάει διακριτικά . Πλάθω ιστορίες , π ου π άει άραγε ; Φεύγει ή γυρίζει ; Ποιος π ονάει π ιο π ολύ ; Αυτός π ου φεύγε

  Τη λατρεύω αυτή την πόλη. Όλοι μου λένε, ότι ίσως να είναι η ασχημότερη της Ελλάδας, με τους πιο δύστροπους ανθρώπους, αλλά δεν τους ακούω και ξέρετε γιατί; Γιατί καταφέρνω κάθε φορά και βλέπω αυτό που δε βλέπουν οι άλλοι. Βλέπω το φως της! Όχι όχι, δεν μπορούν να το δουν όλοι, παρά μόνο όσοι έχουν ρομαντική καρδιά. Είναι ένα περίεργο φως, λίγο μουντό, αλλά ταυτόχρονα λαμπερό, άχαρο αλλά και ζωντανό… Ίσως να παίζει ρόλο και το νέφος σε αυτό… Δεν ξέρω, τι να σας πω…       Χάνομαι στους βρώμικους δρόμους της, που μοιάζουν με μονοπάτια, σε ένα χάος τόσο όμορφο, χωρίς κάποιο προορισμό και όλη η βαβούρα της φτάνει στα αυτιά μου ως μελωδία από ένα παλιό, ξεχασμένο jukebox. Τα μαγαζιά με την ταμπέλα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» ή «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» με θλίβουν, αλλά φέρνω στο μυαλό μου-ή τουλάχιστον προσπαθώ-τις παλιές τους δόξες, τότε που ήταν γεμάτα από φιλάρεσκο κόσμο, που αγαπούσε το μοντέρνο και ταυτόχρονα ποιοτικό. Απολαμβάνω τα μικρά στέκια στην πλατεία αγίας Ειρήνης που  κάθε φορά δεν πέφτει καρφίτ

   Άκου άνθρω π ε ! Σ έχουν χαλάσει . Εσύ δε γεννήθηκες για να είσαι εγκλωβισ μ ένος σε κανόνες και αρχές . Γεννήθηκες για να π ετάξεις , για να δη μ ιουργήσεις , να ζήσεις ! Κι αν σε π εριορίζουν άνθρω π ε π ως θα ζήσεις ; Μετράς τον χρόνο και αυτός ο διάολος π ερνάει γρήγορα , κι εσύ δεν το καταλαβαίνεις ! Γιατί έχεις συνηθίσει να ζεις μ ε αυτόν : μ ετράς τις ώρες , τα λε π τά , τα δευτερόλε π τα , χωρίς να καταλαβαίνεις ότι κάθε α π εγνωσ μ ένος ήχος αυτής της διαβολε μ ένης εφεύρεσης , σκοτώνει μ ελωδικά και αργά το υ π όλοι π ο της ζωής σου !      Έτσι το μ έλλον γίνεται π αρόν και αυτό μ ε τη σειρά του π αρελθόν και π άει λέγοντας . Και χάνεσαι καλέ μ ου άνθρω π ε , ξεχνάς το νόη μ α της ζωής , σε σκοτώνουν μ έσα σ ’ αυτό το χάος π ου α π οκαλούν κοινωνία ! Αλλά εσύ συνεχίζεις να μ ην το καταλαβαίνεις και το γουστάρεις αυτό , γιατί είσαι χαρού μ ενος μ έσα στη μ εγ