Δε μπορώ να πω καληνύχτα. Όχι απόψε. Όχι. Δε κινδυνεύω . Όχι εγώ. Όχι εδώ. Στο Παρίσι όμως; Στο Παρίσι ναι. Να φοβάμαι; Και βέβαια φοβάμαι. Παρίσι, Συρία, Αμερική, Ελλάδα... Δεν είναι τόσο μακρινά. Χτες εκεί, αύριο εδώ, πάντα κάπου, πάντα κάποιοι, πάντα για κάποιο λόγο που δε μπορώ ποτέ να καταλάβω. Για κάποιο λόγο που ξεπερνά την ανθρώπινη συνείδηση, τη δική μου λογική. Για ένα λόγο που κάθε φορά μας κατατάσσει στην κορυφή των πιο ηλιθίων ειδών στον πλανήτη. Άλλες φορές το ονομάζουν οικονομικό συμφέρον, άλλες θρησκεία, άλλοτε πολίτευμα, παράνομα όπλα... Εγώ το ονομάζω πόλεμο! Και τον πόλεμο τον ονομάζω συνειδητή επιθυμία του ανθρώπου να σκοτώσει άλλον άνθρωπο. Χωρίς έλεος, χωρίς φόβο και ενοχή. Σήμερα εκεί, αύριο εδώ. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. Εκφοβισμός, σκοτάδι, απειλή, μακελειό, το κουμπί...ψυχρή εκτέλεση. Και όλο αυτό; Για σαράντα παρθένες; Για λεφτά και θησαυρούς; Για πετρέλαιο και ορυκτά; Ζωές που μία-μία θυσιάζονται, χωρίς τη συναίνεσή το
- το blog για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.......