Μια ιστορία: για τους κουραμπιέδες.

  Μέρες Χριστουγέννων. Μέρες οικογενειακές με πολλά τραπέζια, πολύ φαγητό, πολύ εντυπωσιασμό με «σούπερνοβα» σε θερμίδες φαγητά. Γλυκάκια για τα παιδιά, μπισκοτάκια, κεκάκια, ζαχαρωτά, γλυκά για μεγάλους, μελομακάρονα, ισλί, κουραμπιέδες. Κι όμως αντί να σκεφτόμαστε αυτές τις μικρές χαρές της ζωής (γιατί το φαγητό με μέτρο είναι μια μικρή απόλαυση στη ζωή μας) εμείς σκεφτόμαστε το μετά. Τη δίαιτα «για να φύγουν τα κιλά των Χριστουγέννων», την γυμναστική «για να φύγει η κυτταρίτιδα και η χαλάρωση» λόγω των μελομακάρονων που έκατσαν στα ψωμάκια, τα σχόλια στη δουλειά όπως «πήρες ένα δυο κιλάκια στις γιορτές ε;». Κι όλα αυτά γιατί έχουμε ποινικοποιήσει τα «κιλάκια». Γιατί το φαγητό είναι έγκλημα. Και πιο πολύ αυτοί που το απολαμβάνουν εγκληματίες.

  

  Φυσικά δεν γίνεται λόγος για τις υπερβολικές περιπτώσεις. Η απόλαυση ξεφεύγει απ’ τα επιτρεπτά πλαίσια όταν διακινδυνεύεται η υγεία κάποιου. Κι όχι όταν φτάσει στο έσχατο σημείο να μην μπορεί να περπατήσει ή να αναπνεύσει, αλλά στο σημείο που παράγονται περισσότερα ή λιγότερα χημικά στοιχεία απ’ αυτά που χρειάζεται ο οργανισμός του για να λειτουργήσει.  Κι εδώ πάλι δεν γίνεται λόγος για ανθρώπους που υποφέρουν από παθήσεις που σχετίζονται με τα κιλά όπως ο διαβήτης, ο θυρεοειδής, η βουλιμία.

  Αναφέρομαι ξεκάθαρα στους ανθρώπους, τους απόλυτα «φυσιολογικούς» και «υγιείς» που έχουν ψύχωση με τα κιλά τους. Λένε τα σωστά κιλά είναι αυτά με τα οποία αισθάνεσαι καλά με το σώμα σου. Να το δεχτώ. Αλλά όταν φτάνεις σε σημείο να μην περνάς καλά, να αγχώνεσαι, να κλαις, να καταπιέζεσαι για να αποκτήσεις αυτό το σώμα που θα σου επιτρέπει να περνάς καλά, αυτό είναι φυσιολογικό και υγιές; Και μήπως αυτά τα επιθυμητά κιλά είναι μια επιβολή της μάζας πάνω σου; Μήπως δεν έχεις σκεφτεί καν ότι αυτά τα ένα δυο κιλάκια των γιορτών σε κάνουν πιο θηλυκή (έννοια ξεχασμένη από τότε που έφυγε η Μπαρντώ κι η Βουγιουκλάκη) ή αρσενικό (κι όχι απλά φουσκωτή κούκλα των γυμναστηρίων); Μήπως αγνοείς ότι της αρέσεις με μπάκα γιατί όταν ξυπνάει δίπλα σου σκέφτεται πόσο την προστατεύεις κι όχι πόσο έφαγες χθες; Μήπως αγνοείς ότι του αρέσεις με μπουτάκια γιατί μπορεί να σε πειράζει και να σε κάνει να γελάς; Και τελικά θες να σ’ αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι ή για την ριμαδοεικόνα σου;

  

  Αυτές τις γιορτές λοιπόν φάε. Κι ένα και δύο κουραμπιέδες. Και άσε και το παιδί σου να φάει κι ένα και δύο cupcakes. Και μαγειρέψτε και γελάστε και περάστε χρόνο στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι κι ανταλλάξτε νέα, γεμίστε το κενό που δημιούργησε η απόσταση. Μην φάτε υπερβολικά και χωρίς όρια∙ «μέτρον άριστον» που λέγαν κι οι αρχαίοι. Κάντε το φαγητό απόλαυση, βάλτε το στη θέση που του αξίζει στη ζωή σας∙ ούτε πιο ψηλά (δεν λύνει ως διά μαγείας τα προβλήματα) ούτε πιο χαμηλά. Και προ παντός μην κρίνετε ούτε τον εαυτό σας ούτε και τους άλλους αν βάλουν παραπάνω κιλά. Γι’ αυτούς τα κιλά μπορεί να είναι το κόκκινο παλτό μέσα στο οποίο αισθάνονται άνετα να βρίσκονται…

  

  Είμαι η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’ ένα κόκκινο παλτό και να φτιάχνω χριστουγεννιάτικα cupcakes για να κάνω τους φίλους μου να χαμογελούν. Μέχρι το επόμενο «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».