Άλλη μια χρονιά κοντεύει σιγά-σιγά να φτάσει στο τέλος της. Οι περισσότεροι από εμάς, έστω και ασυναίσθητα, τις Χριστουγεννιάτικες μέρες κάνουμε μια ανασκόπηση των σημαντικότερων στιγμών του έτους, είτε όμορφες, είτε άσχημες, ακόμη και στιγμές που θέλαμε, αλλά τελικά δε τις ζήσαμε.
Είναι αστείο το πόσο ταυτίζομαι με τα Χριστούγεννα, παρόλο που τα μισώ. Είναι η πλέον τεχνητή γιορτή, όπου οι στολισμοί και τα φωτάκια είναι τα μόνα που συμβάλλουν στη διατήρησή της και ομορφαίνουν το γενικότερο κλίμα. Έτσι είναι και η διάθεσή μου. Ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που θέλω είναι να είμαι ξαπλωμένος ακούγοντας τραγούδια που απαιτούν χρήση ξυραφιών, βυθισμένος σε μια γλυκιά θλίψη και νοσταλγία, οι φίλοι μου καταφέρνουν να με ξεσηκώσουν και με την αγάπη τους να με κάνουν ξανά την ψυχή της παρέας, επαναφέροντας το κέφι μου.
Ωστόσο, το κακό αυτές τις μέρες είναι ότι στο μυαλό των περισσοτέρων από εμάς κυριαρχούν τα άτομα που λείπουν περισσότερο από όσα έχουμε κοντά μας. Άτομα που έχουμε ανάγκη, αλλά απομακρύνθηκαν από εμάς και ζούνε την ευτυχία με άλλους σε άλλες γειτονιές. Άτομα που βλέπουμε στα μαύρα μπουφάν και τα γκρίζα all-star αλλά δεν έχουν τα μάτια που αγαπήσαμε. Άτομα που λείπουν πια από τη συνηθισμένη θέση τους στην καφετέρια της γειτονιάς. Άτομα που ξεπροβάλλουν μπροστά μας στο άκουσμα συγκεκριμένων τραγουδιών. Αυτά είναι το επίκεντρο αυτών των ημερών. Ίσως βέβαια είμαι απλά γραφικός…
Ποιο είναι όμως το…
αντίδοτο στις καταθλιψάρες των Χριστουγεννιάτικων βραδιών; Οι φίλοι. Όσο έχουμε άτομα που μπορούμε να ανοιχτούμε, να συμβουλευτούμε και να ανεχτούν τα ξεσπάσματα και τα προβλήματά μας όλα θα πάνε καλά.
Και για το τυπικό σκέλος…
καλές γιορτές και να περνάτε όλοι όμορφα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου