Εσκεμμένα επιλέχθηκε δύο διαφορετικά κείμενα να ενοποιηθούν,
διαμορφώνοντας την ανάρτηση της ημέρας. Οι δύο συντάκτες μιλούν για δύο
διαφορετικές εμπειρίες του σε σχέση με τον έρωτα…
Κομπάρσοι
…………………………………………………………………………………………………………………..................
"Πρέπει να
βρεθούμε". "Θέλω να μιλήσουμε", μου είπε σ' εκείνο το
τηλεφώνημα. Δε μου άρεσε ο τόνος της φωνής της· ήταν κοφτή και απότομη, δεν
άφησε περιθώρια για πολλά, πολλά. Είχα κακό προαίσθημα....... Δυστυχώς, η
διαίσθησή μου ενεργοποιείται μόνο με ανθρώπους που με συνδέει κάτι βαθύτερο,
κάτι έντονο, κάτι σαν άδολη αγάπη, που λέμε....
Ήμασταν μια παρέα ανθρώπων που μεγαλώσαμε
μαζί. Όσοι δεν ήμασταν αδέρφια στο αίμα, γίναμε "αδέρφια" στην ψυχή.
Γουστάραμε που εξαρτιόμασταν απόλυτα ο ένας από τον άλλο. Περάσαμε δύσκολες
στιγμές, όταν αναγκαστήκαμε να σκορπιστούμε και να ζήσουμε σε διαφορετικά,
γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Περάσαμε ακόμα δυσκολότερες, όταν υποχρεωθήκαμε να
αποχαιρετίσουμε το πιο αγαπημένο από τα "μέλη" μας για το μεγάλο
ταξίδι. Και τώρα η "αδερφή" μου με καλούσε. Έπρεπε να πάω.
"Θα μας γλιτώσω από ανούσιους προλόγους,
γι' αυτό θα χτυπήσω κατευθείαν στο ψαχνό", μου είπε χαμογελώντας αχνά.
Ήταν χλωμή, με μαύρους
κύκλους και εμφανώς αδυνατισμένη. Πόσο καιρό είχα να τη δω; Όχι πολύ..... Πώς
δεν είχα προσέξει, λοιπόν, την απώλεια βάρους; Ήμουν ανόητη, ανόητη.....
"Είσαι εδώ;" με ρώτησε, κουνώντας
τα χέρια της μπροστά στο πρόσωπό μου και διακόπτοντας τη σκέψη μου.
"Ναι", απάντησα
δειλά και ανόρεχτα.
"Πάσχω από μια
ανίατη, εκφυλιστική νόσο και, όπως είπε και ο γιατρός, το προσδόκιμο ζωής μου
έχει μειωθεί αισθητά. Δε θέλω να συζητήσω τις ηλίθιες, ιατρικές λεπτομέρειες,
που ούτε καν καταλαβαίνω, γι' αυτό μη με ρωτήσεις. Άλλωστε, δεν είναι αυτό που
με απασχολεί πραγματικά. Δεν είναι η αρρώστια του σώματος που με κατατρώει αλλά
η χρόνια, ανίατη αρρώστια της καρδιάς και της ψυχής μου. Είμαι ερωτευμένη με
τον καλύτερό μου φίλο, πεθαίνω και, απ' ότι φαίνεται, δε θα προλάβω να του το
πω. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, δε θέλω και δεν πρέπει να του το πω,
γιατί, απλά, δεν πρέπει να το μάθει. Πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του ανίδεος,
ξένοιαστος κι ευτυχισμένος. Πρέπει να συνεχίσει να μου μιλάει για την αγαπημένη
του, για τα όνειρά του, για τα "θέλω" και "δε θέλω" του. Κι
εγώ πρέπει να συνεχίσω να τον ακούω, να τον στηρίζω και να τον συμβουλεύω.
Γιατί είναι ο φίλος μου και τον έχω ανάγκη, τώρα, περισσότερο από πριν. Η φιλία
είναι ιερή, δεν μπορώ να ρισκάρω να την θυσιάσω. Με καταλαβαίνεις;" με
ρώτησε και ένιωσα τα υγρά, καταπράσινα μάτια της να με "καρφώνουν".
"Ναι, σε
καταλαβαίνω", της απάντησα.
"Και τί θα έκανες
στη θέση μου;"
"Ακριβώς το
ίδιο", αποκρίθηκα ψιθυριστά.
"Το ήξερα ότι μόνο
σε σένα έπρεπε να μιλήσω".
Α
………………………………………………………………………………………………………..........................
Αγάπη. Μπορεί να είναι και χαρά και θλίψη.
Μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια και να σε ρίξει στα πατώματα μέσα σε λίγα
δευτερόλεπτα. Όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ταυτόχρονα είναι πραγματική ευλογία.
Νιώθεις ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Βλέπεις τα πάντα γύρω σου
ομορφότερα. Νιώθεις άτρωτος.
Αυτό όμως συμβαίνει μόνο στην ουτοπική
φαντασία σου και στις ταινίες του Χόλυγουντ. Στην πραγματικότητα, στην αρχή
ίσως να νιώθεις έτσι, να λες δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους, βρήκα την αγάπη και
θα την κρατήσω. Λάθος. Σε λίγο θα αρχίσουν να σε κυριεύουν οι αμφιβολίες, θα
αναρωτιέσαι αν αλήθεια ξέρεις τον άλλον και αν τα συναισθήματά του προς εσένα
είναι αληθινά. Θα αρχίσεις υποσυνείδητα να συγκρίνεις το τι δίνει αυτός με το
τι δίνεις εσύ. "Γιατί άραγε να δίνω εγώ παραπάνω; Δεν με αγαπάει όσο
τον/την αγαπάω. Ναι, αυτό πρέπει να είναι.."
Ζηλεύεις, δεν εμπιστεύεσαι πια το άτομο που
θεωρούσες τον άνθρωπό σου. Συνδέεις την παραμικρή λάθος πράξη του με το πόρισμα
που έχεις βγάλει ήδη, μα δεν το έχεις καταλάβει, πως δεν σ’ αγαπά. Κάπου εκεί
αρχίζεις να ξανανιώθεις τρωτός, αρχίζεις να ξαναβλέπεις την ασχήμια του κόσμου
γύρω σου, τώρα πια στον δεκαπλάσιο βαθμό. Όλη η σιγουριά σου και η αισιοδοξία
σου έχει γκρεμιστεί και εσύ έχεις φθαρεί.
Η απαισιόδοξη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου