κομπαρσοι

"Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο. Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί. Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα μόνο σ' έναν κόσμο από εικασίες. Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη δείχνουν σ' ένα τέλος που είναι πάντοτε παρόν." Τ.Σ ΕΛΙΟΤ   ΤΕΛΟΣ ,4 γράμματα κι όμως  μεγάλη λέξη, βαρυσήμαντη  θα έλεγαν πολλοί, το αμετάκλητο τούτης της ζωής .Τότε που το κεφάλι δεν θα ξανακοιτάξει  πίσω, τότε που το σώμα θα βαδίσει για άλλες πολιτείες χωρίς επιστροφή, τότε που η αυλαία θα πέσει ανεπιστρεπτί για έναν άνθρωπο. Είναι άλλοι που την λένε και δεν την εννοούν, καθώς μετά το πέρασμα μια ώρας, μια μέρας,  ενός  μήνα, ακόμα και ενός χρόνου, θα γυρίσουν στον ίδιο  φίλο ,στον ίδιο σύντροφο ,στην ίδια δουλειά, στην ίδια και απαράλλαχτη συμπλεγματική κατάσταση, ακόμα και

Τελείως απίστευτο, αλλά οι κομπάρσοι κλείνουν τις 100 αναρτήσεις. Για τον λόγο αυτό, έτσι μωρέ, επετειακά, σας μεταφέρουμε λίγα μόνο λόγια από 6 κομπάρσους που έζησαν και αγάπησαν το μπλογκ απ’ την αρχή του…   Με τον ενθουσιασμό, αλλά και την καταπιεσμένη από τις πανελλήνιες δημιουργικότητά τους, μια χούφτα φίλοι δημιούργησαν κάποτε ένα μπλογκ. Κάτι ίσως αρκετά απλό και συνηθισμένο στον σύγχρονο κόσμο. Ένας βρήκε το όνομα, άλλος έκανε το design , άλλος πρότεινε θεματολογία, άλλος υποστήριξε την προσπάθεια τεχνικά και άλλος έψαξε και βρήκε τους καλύτερους κομπάρσους της κοινωνίας μας. Και έτσι αυτοί οι λίγοι δημιούργησαν έναν χώρο για όλους, για τον καθένα μας. Γιατί είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τις ανησυχίες σου μέσω ενός υπολογιστή, γιατί είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι την αγάπη σου για το γράψιμο με όλους τους κομπάρσους που συνέγραψαν εδώ. Φτάσαμε τις 100 κοινοποιήσεις και πάμε και για παραπάνω, γιατί ακόμα και με την εξεταστική η έμπνευση δεν χάνεται. Γι

  Πρωί Δευτέρας και η Αθήνα π άει για δουλειά . Άνθρω π οι γεμίζουν τα βαγόνια του μετρό … Μαθητές , ελεύθεροι ε π αγγελματίες , φοιτητές , δημόσιοι υ π άλληλοι , ναρκομανείς , γιαγιάδες … Όλοι εκεί … Ο καθένας φορά τη στολή του ρόλου του μέσα στο κοινωνικό σύνολο , μα όλοι π άνε κά π ου . Ξέρεις , ώρες ώρες αναρωτιέμαι σε τι χρειαζόμαστε το μετρό . Γιατί να έχουμε ανάγκη την εφεύρεση της τάχιστης μετακίνησης ; Γιατί να βιαζόμαστε τόσο στις ζωές μας ;      Ήταν όμως ένα όμορφο π ρωινό χθες και δεν είχα λόγο να μην αφήσω τον π ρωινό ήλιο να μου φτιάξει τη διάθεση . Κάθισα στο π ρώτο κάθισμα π ου βρήκα για να έχω την ευχέρεια να διαβάζω π αράλληλα ένα όμορφο βιβλίο , μα δεν αντιστάθηκα στο ένστικτο του π αρατηρητή μέσα μου … Οι άνθρω π οι είναι α π ογοητευτικά κατσουφιασμένοι τα π ρωινά και αδυνατούσα να το κατανοήσω . Δε θα έ π ρε π ε κανονικά να π ηγαίναμε με την ο