Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις.

«Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα.

Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις δυνατή, πως όλα στον κόσμο είναι εφικτά και τίποτα άσχημο δεν μπορεί να σε αγγίξει. Είναι όταν ζεις στο δικό σου ροζ συννεφάκι και ο κόσμος το ζηλεύει, όταν ένα μόνο πρόσωπο μονοπωλεί τις σκέψεις σου και γεμίζει πεταλούδες το στομάχι σου.
Ο άλλος είναι ο πόνος που προκαλεί. Καταλαβαίνεις πόση αξία έχει κάτι όταν αυτό σου λείπει.  Η άτιμη η αγάπη το ξέρει καλά αυτό και μας πατάει εκεί… Το ξέρεις και εσύ... Για αυτό κάθε βράδυ που βρίσκεσαι μόνη σου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ξυπνάνε μέσα σου αυτές οι σκέψεις και οι μνήμες. Για αυτό κάθε βράδυ σε πλημμυρίζουν τα ξεχασμένα σου συναισθήματα και τις λίγες φορές που καταφέρνει να σε πάρει ο ύπνος φοβάσαι μήπως ονειρευτείς. Η αλήθεια βγαίνει και τριγυρίζει τους δρόμους μετά τις τρεις τα μεσάνυχτα, όταν το μόνο που γεμίζει την ήσυχη γειτονιά σου είναι αυτές οι ανεκπλήρωτες και μισοξεχασμένες αγάπες…

Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν πονάει η αγάπη, πονάει η έλλειψη αγάπης… Το να μην μπορείς να εκφράσεις την αγάπη σου ή το αυτή να είναι μονόδρομη. Πονάει το ότι δεν υπάρχει μια αγκαλιά για να κουλουριαστείς μέσα της όταν το έχεις ανάγκη και το ότι δεν υπάρχει κάποιος για να χαρίσεις μια τέτοια αγκαλιά. Ξέρεις την αίσθηση και το άρωμα αυτής της αγκαλιάς, τα έχεις γνωρίσει και τώρα πια σου λείπουν. Πονάει επειδή είναι ότι πιο αληθινό μπορείς να βιώσεις στη ζωή σου.

Εκείνο το βράδυ, ήθελα να ήμουν στο πλάι σου για να νιώσεις καλύτερα και να σου δείξω πως η αγάπη υπάρχει και είναι πιο όμορφη από κάθε πόνο που μπορεί να τη συνοδεύει. Στο τέλος, όμως, εσύ ήσουν αυτή που μου έδωσε την πιο όμορφη ελπίδα. Μου είπες πως μπορούμε σήμερα να ονειρευτούμε μαζί, να δούμε το ίδιο όνειρο. Είναι και αυτό κομμάτι της αγάπης, το να μοιράζεσαι τα όνειρά σου με κάποιον άλλο.

Απόψε θα σε ονειρευτώ. Δεν ξέρω που είσαι, δεν ξέρω καν ποια είσαι, αλλά απόψε θα σου χαρίσω αυτό το όνειρο.

Η γάτα του Schrodinger