Keep Walking...

  Λατρεύω το περπάτημα. Το παραδέχομαι και το ομολογώ. Ανήκω στην "Περιπατητική Σχολή". Μου αρέσει να "περπατάω" τις σκέψεις μου, τα νεύρα μου, την έντασή μου. Σ' αυτές τις ώρες της "αλητείας" μου, βρίσκω τον εαυτό μου, που τον έχω χάσει αναρίθμητες φορές στη διάρκεια της ημέρας, μαθαίνω πώς να κάνω "καλή παρέα" με τη μοναξιά μου. Γιατί περπατάω καθημερινά, δε με σταματάει κανείς και τίποτα. Δε λογαριάζω κρύο, ζέστη, κούραση. Είναι το "καθαρτήριο" της ψυχής μου αυτές οι βόλτες και δεν τις θυσιάζω "ακονιτί". Σ' αυτές τις περιπλανήσεις, λοιπόν, μπορώ, σαν αθέατος παρατηρητής, να βλέπω τη ζωή της πόλης μου να προβάλλεται σε στιγμιότυπα μπροστά μου. Το πιο πρόσφατο σκηνικό, που μου κέντρισε την προσοχή, μου "τριβέλιζε" το μυαλό για μέρες.

  Περπατούσα πίσω από μια παρέα νέων αγοριών και κοριτσιών, που μιλούσαν δυνατά, γελούσαν με φωνή, πειράζονταν μεταξύ τους, χαίρονταν το ξεκίνημα της βραδινής εξόδου τους. Τι παράξενο και ασυνήθιστο...! Δεν περπατούσαν μουτρωμένοι, αμίλητοι, με βλέμματα βλοσυρά και κεφάλια σκυφτά. Χαίρονταν τη στιγμή, τη ζούσαν. Πόσο καιρό έχετε να πάρετε χαρά από μια απλή, καθημερινή στιγμή; Δεν ήταν, όμως, η εικόνα των παιδιών, το εντυπωσιακό της ιστορίας.

  Ανεξήγητες και συμπλεγματικές ήταν οι αντιδράσεις όλων αυτών, που, περπατώντας στο αντίθετο "ρεύμα" , τους συναντούσαν στο διάβα τους. Άλλοι έκαναν στην άκρη, λες και αντίκριζαν τις ορδές των Ούννων του Αττίλα, που έκαναν επιδρομή. Δυο ηλικιωμένοι κύριοι τους προσπέρασαν, μουρμουρίζοντας για την "κατάντια" της νεολαίας που δεν έχει ίχνος σεβασμού και θεωρεί ότι ο δρόμος της ανήκει. Μια κυρία, μάλιστα, τους έκανε και παρατήρηση, που μιλούσαν και γελούσαν δυνατά.

  Αλήθεια, αναρωτιέμαι..... Σε ποιο φαράγγι ύστατου και αίσχιστου ξεπεσμού έχουμε καταγκρεμιστεί; Πόση μιζέρια έχουμε επιτρέψει να εισβάλει στη ζωή μας, πόση "μαυρίλα" κουβαλάμε πια; Μας προκαλούν αμηχανία τα χαρούμενα πρόσωπα, τα δυνατά γέλια και τα νεανικά πειράγματα; Γιατί, ακριβώς....; Έχουμε αναρωτηθεί...; Μήπως, τελικά, ζηλεύουμε; Μήπως έχουμε γίνει φθονεροί και πικρόχολοι; Μήπως.....;; Καιρός για ενδοσκόπηση ψυχής. Και μια συμβουλή... Αν δεν βρίσκετε άλλο, αποδοτικό τρόπο, ξεκινήστε κι εσείς το περπάτημα!!!

                                                                                                                                   Α