Μια ιστορία: για τον Μαραθώνιο.

  «Σε παρακαλώ να προσέχεις με το καροτσάκι σ΄ αυτή τη ζούγκλα, σ’ αγαπάω!». Μια φωτοβολίδα Δυνατής Αγάπης στους δρόμους της σιωπής και της καταχνιάς . Μια αέρινη κίνηση σ’ ένα απάνεμο και αποστειρωμένο  κελί. Μια γλυκιά φωνή μέσα σε μια κακόγουστη οχλοβοή. Ένα αληθινό χαμόγελο. Μια κουβέντα που είχε πει εκείνη σε εκείνον ένα πρωινό στην Ακαδημίας ενώ εκείνος έβγαινε απ’ το μαγαζί τους∙ εκείνος ανάπηρος (ποιος ξέρει γιατί) σε μια πόλη γεμάτη δυσκολίες και εμπόδια γι’ αυτόν, αλλά γεμάτος αισιοδοξία ότι θα τα υπερπηδήσει ακόμα κι αν δεν τον κρατούν τα πόδια του να πηδήσει. Εκείνη φοβισμένη για την τύχη του, εκνευρισμένη που δεν βοηθά κανείς τον αδερφό της, σίγουρη όμως ότι θα τα καταφέρει και χαρούμενη γιατί ξέρει ότι χαιρέτησε έναν μαχητή.

      Δυο αλήθειες κρύβονται πίσω απ’ αυτήν την ιστορία...

  Είναι αλήθεια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις που ένα άτομο με ειδικές ικανότητες περιβάλλεται από συγγενείς, φίλους, σύντροφο χαίρει μεγάλης αγάπης, κατανόησης κι η υπομονής. Δεν είναι μόνο λόγω ευαισθητοποίησης ή στεναχώριας για την «κακή του τύχη» που απολαμβάνει όλα αυτά. Στην περίπτωση των ατόμων με ειδικές ικανότητες, τα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός τους πρέπει να δείχνουν συχνά τα συναισθήματα τους και να δημιουργούν ένα διαρκές κλίμα αγάπης και ασφάλειας. Οι άνθρωποι αυτοί πολλές φορές αισθάνονται ανίκανοι να κάνουν έστω και κάτι απλό, φορτικοί και επιβλαβείς όσον αφορά τους άλλους. Είναι ,λοιπόν, απαραίτητο οι αγαπημένοι τους άνθρωποι να φροντίζουν να διαλύουν τέτοια σύννεφα που τυχαίνει να ταράζουν τη σκέψη τους και να προσπαθούν να βοηθήσουν ψυχολογικά . Η καλή ψυχολογία άλλωστε συμβάλει και στην καλή υγεία και άρα στην αντιμετώπιση και την υποβοήθηση της σωματικής ή διανοητικής αναπηρίας (αν φυσικά αυτό είναι δυνατό).

  Είναι επίσης αλήθεια ότι πέρα απ’ το στενό περιβάλλον θα πρέπει κι η κοινωνία ως ευρύτερο σύνολο να δημιουργεί ένα υποστηρικτικό κλίμα για τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Κάτι που έχει επιτύχει ,βεβαίως , με την αψεγάδιαστη μέριμνα, ενημέρωση κι εκπαίδευση. Είναι γεγονός ότι υπάρχει άγνοια του κατάλληλου τρόπου συμπεριφοράς απέναντί τους. Συχνά πολλοί θεωρούν την αναπηρία κάτι το αξιοπερίεργο, κοιτούν παρατεταμένα ή κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις και δείχνουν με διάφορους τρόπους μια υποτίμηση, αφού δεν θεωρούν αυτά τα άτομα ισότιμα μέλη της κοινωνία. Ειδικά στον επαγγελματικό χώρο τα άτομα αυτά στερούνται συχνά ευκαιριών καθώς υποτιμούνται οι δυνατότητες τους και καμιά φορά γίνονται θύματα εκμετάλλευσης λόγω κάποιας αδυναμίας τους. Και καλύτερα ας μην γίνει συζήτηση για τα σπασμένα πεζοδρόμια, τις κατειλημμένες από αυτοκίνητα ράμπες, την έλλειψη προδιαγραφών για αναπήρους στις δημόσιες υπηρεσίες άλλα ούτε για τα πενιχρά επιδόματα αναπηρίας.

  

  Με καλύτερη ενημέρωση και εκπαίδευση στο σεβασμό για τη διαφορετικότητα ,όμως, μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία της κοινωνίας. Μπορεί το παλτό των ανθρώπων με ειδικές ικανότητες να είναι «πολύ κόκκινο» και να καίει τα μάτια των ανεπιτήδευτων σαν φωτιά, άλλα συνήθειες και παγιωμένες απόψεις και στερεότυπα αλλάζουν. Κι ελπίζω να αλλάξουν όσο γρηγορότερα γίνεται…για να μην επαναληφθούν σκηνικά όπως αυτά του 31^ου Μαραθωνίου της Αθήνας όπου ο Μάκης Καλαράς και ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης ,και οι δύο Παραολυμπιονίκες, αποκλείστηκαν γιατί χαρακτηρίστηκαν επικίνδυνοι λόγω των χειρήλατων ποδηλάτων τους και εξομοιώθηκαν με κάποιους που κρατούν βόμβα(!). Άνθρωποι σαν τον Μάκη Καλαρά δεν πρέπει να ξεχωρίζουν για την αναπηρία τους αλλά για την κοινωνική τους προσφορά, το κοινωνικό τους έργο και το αγωνιστικό τους πνεύμα!

  Είμαι η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’ ένα κόκκινο παλτό και να θαυμάζω τους μαχητές της ζωής. Μέχρι το επόμενο (που θα είναι την επόμενη Τετάρτη, όπως και κάθε Τετάρτη) «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».

Υ.Γ.: Κάντε μια αναζήτηση για τους δύο παραολυμπιονίκες μας και στείλτε τη θετική σας ενέργεια στον μοναδικό αθλητή sitski (παραολυμπιακό αγώνισμα) που θα πάρει μέρος στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2014 στη Ρωσία.