Γιατί έτσι μεγάλωσα εγώ...

  Ελλάδα. Μία χώρα-σταυροδρόμι. Ένας λαός με επιρροές, οι οποίες τον κάνουν μοναδικό στον κόσμο. Όλοι γεννηθήκαμε από την αγάπη των γονιών μας. Μας μεγάλωσαν παππούδες και γιαγιάδες οι οποίοι μας αγαπούσαν πραγματικά και θα έκαναν τα πάντα για το καλό μας. Κάθε μέρα είμαστε χαρούμενοι και αγαπάμε τη ζωή παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν. Αγαπάμε τον ήλιο και τη θάλασσα, γιατί κι αυτά μας μεγάλωσαν. Και τώρα, στις αρχές του 21^ου αιώνα, γινόμαστε θύματα του εαυτού μας, καθώς τόσα χρόνια που μας κοροϊδεύουν καθόμαστε άπραγοι στις πολυθρόνες και τους καναπέδες μας βλέποντας τηλεόραση και περιμένοντας κάποιος ΑΛΛΟΣ να κάνει κάτι.

  

  Είμαστε από τους εξυπνότερους, πιο φιλεύσπλαχνους και φιλελεύθερους λαούς που έχουν πατήσει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Αυτό όμως προσπαθούν να το διαψεύσουν κάποιοι οι οποίοι μας ζηλοφθονούν και προσπαθούν, καταστρέφοντάς μας, να πάρουν αυτοί τη θέση μας. Υπάρχει όμως μία τεράστια διαφορά ανάμεσα στο ‘’είναι’’ και το ‘’φαίνεσθαι’’. Μετά όμως ίσως με αποκαλέσουν εθνικιστή και ρατσιστή. Εγώ το μόνο που έχω να απαντήσω είναι: ’’Κοίτα γύρω σου’’. Κοίτα και διάκρινε τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου. Θα δεις ότι οι αρκετοί απ' αυτούς είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά θα δεις, επίσης, ανθρώπους οι οποίοι διαπρέπουν στις επιστήμες και τα γράμματα. Κι αυτοί δεν είναι μειονότητα. Γιατί επιλέγω να συνεχίζω να πιστεύω στις δυνατότητες και στο μέλλον αυτού του τόπου. Και το δηλώνω ανοιχτά ότι αγαπώ την Ελλάδα. Το γεγονός ότι άλλοι με αντίστοιχα ‘’πιστεύω’’, επιλέγουν την άκρα δεξιά δεν σημαίνει ότι είμαι και εγώ σαν αυτούς. Ας σταματήσουμε να παραλογιζόμαστε…

  Ένα τελευταίο πράγμα θέλω να γράψω. Όσοι θέλουν και έχουν τη δύναμη (πνευματική, ψυχολογική) και την αντοχή ας προσπαθήσουν να προστατεύσουν τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας. Είναι σημαντικό να το προσπαθούμε, χωρίς τα ταμπού που έχει επιφέρει η άνοδος της ακροδεξιάς, γιατί χωρίς αυτά είμαστε ένα τίποτα. Γιατί μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα και φιλελεύθεροι αγωνιστές των δικαιωμάτων μας, χωρίς όμως να κλεινόμαστε στη γυάλα του τύπου: ‘’Έλα μωρέ, και τι έγινε; Πάλι εδώ θα είναι κι αύριο’’, αλλά και προστάτες-φύλακες της κληρονομιάς την οποία μας άφησαν οι παλιοί. Γιατί ‘’Τα πάντα ρει’’, τα πάντα φθίνουν ή και αλλάζουν, αλλά δεν διαγράφονται. Γιατί έχουμε υποχρέωση να τα διατηρήσουμε προς όφελός μας. Γιατί χωρίς αυτά χάνουμε την ταυτότητά μας. Γιατί είμαστε ένας λαός δοξασμένος ανά τους αιώνες που συνεχίσαμε να υπάρχουμε παρά τις κακουχίες. Γιατί ο φόβος της ‘’κοινωνικής ταμπέλας’’ του εθνικιστή δεν μπορεί να επιτρέψει την απώλεια της ταυτότητάς μας. Γιατί έτσι μεγάλωσα εγώ...

                                                         Lost in Universe

Υ.Γ.: (από τους κομπάρσους) είναι προφανές ότι διαφέρει η ‘’οπτική’’ του ‘’lost in universe’’ σε σχέση με τις υπόλοιπες δημοσιεύσεις αυτού του blog. Αν κάποιοι ενοχλούνται με αυτήν, τότε μάλλον πρέπει να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη, γιατί δεν έχουν ανακαλύψει τις παρωπίδες που έβαλαν στους εαυτούς τους… Η δημοσίευση αυτή είναι ένα μάθημα για όλους μας. Ο καθένας μπορεί να μας διδάξει κάτι, εφόσον έχουμε τη διάθεση να τον ακούσουμε… Κάθε μη ερειστική και επιθετική άποψη είναι θεμιτή. Άλλωστε, ο καθένας μας φέρει την ευθύνη των λεγομένων του.