σε περιμένω παντού…

Κάνουν ότι λάχει. Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

 Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα

γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο.

  Μου πες θα φύγεις. Τι στην Αθήνα; Τι στο Βερολίνο; Και στην άκρη του κόσμου θα με βρίσκεις. Δεν είσαι ο πρώτος που φεύγεις. Λίγους μήνες πριν το Έξω μου πήρε την πιο αστεία και παράξενη φίλη, ο κολλητός μου φεύγει τον Δεκέμβρη για δουλειά στο Λονδίνο και τώρα εσύ, μικρά και μεγάλα κενά που τα βάζουμε κάτω απ’ το χαλί και κάνουμε ότι τα ξεχνάμε, αλλά είναι εκεί για να μας θυμίζουν όσα ήμασταν κι όσα δε θα γίνουμε ποτέ… Το Έξω δεν παίζει δίκαια, μου κλέβει τους φίλους μου. Εγκατέλειψαν ή εγκαταλείπουν την Ελλάδα, όχι επειδή δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά γιατί εδώ δεν υπάρχει το αντικείμενό τους ή επειδή δε θα αμειφθούν ή δε θα αναγνωριστούν όπως στο εξωτερικό. Αν είναι να σαι εδώ και να μοιράζεις νουμεράκι vodafone έξω απ’ το μετρό του Ευαγγελισμού, καλύτερα να εξασκείς τη μοριακή βιολογία που μάτωσες να σπουδάσεις, σε μια ευρωπαϊκών προδιαγραφών φαρμακευτική εταιρεία. Στη σελίδα του europass, του ευρωπαϊκού βιογραφικού που εξυπηρετεί την επαγγελματική κινητικότητα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για πέρυσι μόνο, συμπληρώθηκαν 106.775 βιογραφικά από Έλληνες που αποφάσισαν ν’ αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλο μήκος και σ’ άλλο πλατος. Που πάει η αγάπη όταν κοιμόμαστε, όταν κλείνουμε τα μάτια μας είναι ακόμα εκεί; Θα συνεχίσεις να υπάρχεις όπως σε θυμάμαι κι όπως σ’ αγαπάω κι όταν κλείσουμε το σκάιπ;

  Είναι δύσκολο να μπεις στην ψυχολογία αυτού που φεύγει. Ποιός θα του φτιάχνει χαμομήλι με μέλι και λεμόνι όταν αρρωσταίνει και ποιός θα του γκρινιάζει κάθε μέρα που δεν το κόβει και στα τριάντα του θα λαχανιάζει όταν ανεβαίνει τις σκάλες; Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι χρηματιστήριο αξιών και κανένας δεν ξέρει τι θα βρει όταν γυρίσει. Απ’ τη στιγμή που φεύγεις θα πρέπει να ξεχάσεις το Πίσω, είναι ένα παιχνίδι που παίζεται χωρίς εσένα και με όρους που θα σε ξαφνιάσουν. Αύριο μπορεί να σε νοιάζομαι το ίδιο αλλά να μου αρέσεις λίγο λιγότερο, γιατί βλέπεις είναι εκείνο το αγόρι στη δουλειά που μου μαγειρεύει και μου κρατούσε το χέρι στο Αντιφασιστικό την Κυριακή. Μπορεί μια μέρα να σ’εκτιμάω πιο πολύ από σήμερα γιατί θα σαι λίγο λιγότερο φτωχός και περισσότερο πετυχημένος. Θα ντύνεσαι ωραία και θα μπορείς να μου πληρώσεις το εισιτήριό μου στο σινεμά, αλλά μπορεί να μη σ’ αγαπάω πια. Μονάχα ελπίζω αυτή η μέρα ν’ αργήσει…

  Σε περιμένω παντού. Θα ξυπνάω και θα λέω είδα τη φωνή σου στον ύπνο μου. Καμιά φορά στον ηλεκτρικό θα ακούω ένα γέλιο που κάπως διάβολε θα θυμίζει το δικό σου. Πού να γυρίζεις; Δε θέλω να μου στέλνεις γράμματα με πολύχρωμες σφραγίδες, θέλω να μένεις δύο στενά από το σπίτι μου, και το χαμόγελό σου δε θέλω να το βλέπω στο σκάιπ, θέλω να το φιλάω στη Βαλτετσίου στα σκοτεινά. Δίπλωσέ με, κάνε με τόση δα και βάλε με στη βαλίτσα σου. Μη φύγεις. Κι αν χάθηκαν τα αστέρια να έρθεις να σου φτιάξω εγώ δικά μου. Θα μάθω να μαγειρεύω και θα τα βρω με τη μάνα σου. Θα καταργήσω τις Δευτέρες για σένα. Ξέρεις τι; Εγώ θα μείνω… Είναι παράξενα κι ωραία εδώ. Καμιά φορά μυρίζει μπαρούτι όμως στα δύσκολα μάθαμε να μένουμε. Υπάρχουν εκατό πιθανότητες ν’ αποτύχουμε, να τρώμε για ένα σαββατοκύριακο μόνο κορνφλέικς, να δουλεύουμε για τρία ευρώ την ώρα μικτά  και να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε στον καναπέ της φίλης μας όμως ξέρεις, θα ‘μαστε εδώ.

  Θα ‘θελα πριν φύγεις να προλάβω να σου πω όλα αυτά που ακόμα ψάχνω τρόπο να σου πω, όσα ηλιοβασιλέματα κι αν δούμε, με πόση υπερβολή τα αγαπάω όλα πάνω σου, ακόμα κι όταν γκρινιάζω, κυρίως τότε… Δε θα κλάψω που φεύγεις, το ξέρω πως θα γυρίσεις, δεν μπορείς χωρίς το αλάτι στα μαλλιά και το κολύμπι τον Νοέμβριο. Στις πορείες καμιά φορά σε πιάνω να κοιτάς πίσω και να γουστάρεις την όμορφη πόλη σου που όμορφα καίγεται. Θα γυρίσεις. Όμως σήμερα είσαι δίπλα μου κι έχεις ήδη φύγει. Μη βάλεις τελείες στο σημείωμα που θα μου αφήσεις. Η ζωή ξέρει καλύτερο συντακτικό από σένα και μένα.

                  

                                                                                                                 το κορίτσι του μετρό