Μια ιστορία: για την Δυνατή Αγάπη.

  Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν έφευγες τι θα έκανα. Ποιον θα είχα να μιλάω, να του εκθέτω τα προβλήματά μου, να με ηρεμεί , να με ξεαγχώνει , να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά στις κρίσεις μου, να μ’ ακούει να κλαίω με λυγμούς ,να με φροντίζει, να ναι εκεί πάντα; Αλλά ξεχνάω…έχεις ήδη φύγει, έχεις ήδη γυρίσει κι έχω ήδη φύγει. Κι όμως όλα είναι σαν να είσαι εδώ, μια μόνιμη παρουσία στο χώρο μου, σαν να βρίσκεσαι απλά στο διπλανό δωμάτιο. Κι άραγε πως καταφέρνουμε και κάνουμε την απόσταση 

κομμάτια και θρύψαλα; Προφανώς γιατί αγαπιόμαστε…

  Υπάρχουν άνθρωποι που αν δεν υπήρχαν στις ζωές μας δεν θα ήμασταν εμείς, με όλα τα χαρακτηριστικά μας, όλες τις παραξενιές μας, τα καλά και τα κακά μας. Διαμορφωνόμαστε ως χαρακτήρες και συνάμα ως άνθρωποι προσλαμβάνοντας ερεθίσματα απ’ τους γύρω μας και τη συμπεριφορά τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένεια, οι φίλοι, οι συμμαθητές, οι κοινοί γνωστοί. Κάποιοι απ’ αυτούς όμως μας επηρεάζουν πιο πολύ, για πιο μεγάλο χρονικό διάστημα, πολύ πιο ουσιαστικά απ΄ ότι άλλοι και με μεγάλη ένταση. Οι ευαισθησίες τους γίνονται και δικές μας, οι συνήθειες τους μας χαρακτηρίζουν, τα ενδιαφέροντα τους γίνονται κοινός τόπος, το «κόκκινο παλτό» τους , τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους με άλλα λόγια, γίνονται καθημερινότητα, κάτι το απόλυτα φυσιολογικό . Και στην τελική καταλήγουμε να μοιάζουμε εσωτερικά πέρα από εξωτερικά…Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι τα αδέρφια μας.

  Τα μοναχοπαίδια απολαμβάνουν πολλά πράγματα ομολογώ. Άλλα κάποιος που έχει ζήσει με αδερφάκια (ακόμα κι αν είναι οξύμωρο να χρησιμοποιείς υποκοριστικά γι’ αυτά μιας κι είναι πιο μεγάλα, πιο δυνατά, πιο υψηλά πνεύματα) δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά. Ξέρει ότι η αδερφική ύπαρξη είναι ένα δώρο…της τύχης, του Θεού, της μοίρας, ποιος ξέρει; Σαν σ’ ένα μαγικό κόσμο στον οποίο δε συνδέονται άτομα αλλά ψυχές και καρδιές, υπάρχει μέσα στο σώμα του ενός αδερφού ο άλλος. Κι είναι κρίμα να βλέπει κανείς αδέρφια να τσακώνονται για ηλιθιότητες, για προϊόντα ενός σάπιου συστήματος, για λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν, για αγκαλιές κι αγάπη που ποτέ δε δόθηκαν.

  Είμαι η Νεφέλη ∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ΄ ένα κόκκινο παλτό χωρίς Εκείνον. Όμως να ξέρετε ότι τον κουβαλάω μέσα μου, όπως κι όλοι κουβαλάνε μέσα τους τα αδέρφια τους άλλωστε…γιατί Εκείνος είναι η αρχή και η συνέχεια του εγώ μου. Μέχρι την επόμενη φορά «γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα να πολεμάτε». 

Υ.Γ.: «I found the place to rest my head...»