Πώς λες "ευχαριστώ" σε κάποιον, που του χρωστάς τόση ευγνωμοσύνη και την ίδια στιγμή αυτό το "ευχαριστώ" σου θέλεις να το φυλάξεις σαν επτασφράγιστο μυστικό; Μπορείς να ευχαριστήσεις κάποιον και αυτή η έκφραση ευγνωμοσύνης να έχει ουσιαστική υπόσταση, αν αυτός δεν το μάθει ποτέ; Όχι, δε γίνεται! Δεν πρέπει να γίνεται και απορώ γιατί το αναρωτιέμαι. Δεν την εκτιμούσα τη λέξη "ευχαριστώ", ειδικά, όταν ήμουν αποδέκτης της · μου προκαλούσε αμηχανία. Έλα, όμως, που, τελικά, έπεσα στην ανάγκη της..... Και είναι, σα να τη βλέπω τώρα να στέκεται απέναντί μου, να με δείχνει και να με περιγελά. Δε με νοιάζει όμως, εγώ θα την ξεστομίσω! Μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική της...!!!!
Ευχαριστώ σε, λοιπόν, (με ακούς που το λέω;)
γιατί γκρέμισες τα τείχη, είδες κατευθείαν μέσα στην "ημιτελή ψυχή"
μου και δε σε φόβισε η ανισορροπία μου. Σ' ευχαριστώ, που έγινες το φως στην
άκρη του τούνελ, ο "μπούσουλας", για να ξεμπερδεύω με τις
θαλασσοταραχές, η γλυκιά προσμονή της ημέρας. Σ' ευχαριστώ για τη μουσική, τις
βόλτες, τα πειράγματα, τις ιστορίες που σου αφηγήθηκα, τα δώρα που μετονόμασα
σε "χαρίσματα", για να σε αναγκάσω να τα δεχτείς. Σ' ευχαριστώ για
την τιμή και τη χαρά της παρέας. Σ' ευχαριστώ για κάθε μικρό και μεγάλο ψέμα
που μου είπες, για ν' αποκοιμηθώ…
Υ.Γ.:(από τον ‘’δικηγοράκο’’ που ανέλαβε ΜΟΝΟ την
δημοσιοποίηση του κειμένου) επειδή ‘’η ζωή είναι πολύ
μικρή για να ‘ναι θλιβερή’’(κατά Αγγελάκα ευαγγέλιον) ,ας αρχίσουμε επιτέλους
να εκφραζόμαστε στους ανθρώπους που το αξίζουν! Το συναίσθημα δεν είναι ντροπή
και ίσως οι κοντινοί μας άνθρωποι να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη απ’ όσο νομίζουμε
το ‘’ευχαριστώ’’ μας. Η σοβαροφάνεια μας έχει καταστρέψει…
(Ο συντάκτης του κειμένου) Α
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου