προσπαθώντας.........

  Λίγο η 17η Νοεμβρίου που πέρασε, λίγο το κλίμα του πανεπιστημίου, βρέθηκα κι εγώ σε μια από τις πολλές συζητήσεις περί στόχων αξιοκρατίας κλπ. Μετά από πολλές κουβέντες, πολύ ώρα και αρκετές παρεκκλίσεις από το ένα θέμα στο άλλο, η κατάληξη για την πλειονότητα ήταν μία: Ένας κόσμος χωρίς πείνα, χωρίς ρατσισμό, χωρίς πόλεμο και με αξιοκρατία είναι ένας ουτοπικός κόσμος, αδύνατος, απραγματοποίητος, έστω και στο ελάχιστο. Και το λένε έτσι, χωρίς ούτε λίγη ντροπή… Προφανώς αυτά είναι μεγάλα θέματα και μεγάλες κουβέντες και δεν εξαρτώνται από εμάς και μπλα μπλα μπλα, ναι ισχύει, αλλά τι ΣΚΑΤΑ ;;;!!! Γιατί όλο αυτό το κλίμα της παραίτησης και της αδιαφορίας; όχι μόνο σε αυτά τα θέματα, ακόμα και στο πιο μικρό. Παραιτούμαστε από κάθε μικρό μας στόχο και όνειρο. Τί πάει λάθος;; από πότε μας καθορίζουν οι συγκυρίες αποκλειστικά, και όχι οι επιλογές μας; Ας το αποδεχτούμε, η προσπάθεια έχει παραμεριστεί και χωθεί σε ένα σκοτεινό ντουλάπι! και απλά «όταν θέλουμε κάτι πολύ περιμένουμε το σύμπαν να συνωμοτήσει για να το αποκτήσουμε»  (προφανώς ο Coelho επηρεάζει πολύ κόσμο μιας και αυτή η απάντηση έχει γίνει καραμέλα). Από πότε η νωθρότητα προσφέρει μεγαλύτερη ευτυχία από την απόκτηση των στόχων μας;

  

  Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι έχουμε αποπροσανατολιστεί και έχουμε τόσο απλές και εύκολες ανάγκες που καλύπτονται από την τηλεόραση και κάποια ελάχιστα λεφτά απλά για επιβίωση. Δεν είναι εύκολη η ευτυχία, αλλά ούτε και ακατόρθωτη και προφανώς δεν πλησιάζεται καν με τη βαρεμάρα. Έχουμε ξεχάσει να ζούμε, να πατάμε στα πόδια μας… Υπομένουμε για να υπομένουμε και αφήνουμε κάθε ευκαιρία να περνάει έτσι απλά… Παραιτούμαστε από τη σκέψη, το πνεύμα, τη ζωή, τον κόσμο, έτσι, απλά, χωρίς λόγο και μετά γκρινιάζουμε κιόλας… Πάντα φταίει ο κόσμος γύρω μας, το κράτος, το σχολειό , οι άλλοι, όλο οι άλλοι, κι εμείς σωστοί, σε όλα, πάντα… Μήπως λοιπόν να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θέλουμε και να αρχίσουμε λίγο να τα προσπαθούμε; Και στην τελική και να μην τα καταφέρουμε όλα, θα έχουμε μάθει να ζούμε…

                                                            το παιδί από τον νότο...