Εσύ που ήσουν;

  2013… «Θύελλα αντιδράσεων για το κλείσιμο της ΕΡΤ, κοσμοσυρροή στη Μεσογείων», «Μαζική αντίδραση κατά της αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος», «Λαοθάλασσα στο Σύνταγμα μέχρι το τέλος της Σταδίου», «Αναταραχή και συνεχείς διαδηλώσεις για τις νέες μειώσεις των συντάξεων», «Εθνική οδύνη για το χαμό του Παύλου Φύσσα και εκρηκτικές διαδηλώσεις»…

                                     Και λοιπόν; ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ;;

  Εσύ που ήσουν; Ναι εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο. Που ήσουν; Εκεί ήσουν; Και όταν τα δακρυγόνα άρχισαν να μοιάζουν με σύννεφα γιατί έφυγες; Όταν οι κουκουλοφόροι πέταγαν τις μολότοφ γιατί δεν τους άρπαξες να τους διώξεις; Να μαντέψω, πάλι έφυγες… Όταν οι υπάλληλοι των πανεπιστημίων έκαναν απεργία γιατί δε τους στήριξες; Όταν αποφάσισες να ψηφίσεις κατάληψη στη σχολή σου γιατί δεν επέμεινες μέχρι τέλους, αλλά τους άφησες να σε λυγίσουν; Επαναστάτης με όρια δεν υπάρχει. «Αγανακτισμένος»- τι θυμήθηκα τώρα- με όρια δεν υπάρχει. Η χούντα έπεσε με αίμα. Στο πολυτεχνείο, το οποίο γιορτάζαμε κάθε χρόνο στο σχολείο, χωρίς να ξέρουμε το γιατί, χύθηκε αίμα. Πώς περιμένεις να ανατρέψεις, λοιπόν, αυτή την ιδιόμορφη χούντα που ζεις, αν δε βάλεις το χέρι σου δίπλα στη μολότοφ, αν δε βάλεις τα μάτια σου μέσα στα δακρυγόνα, αν δε βάλεις το εφήμερο συμφέρον και τον εγωισμό σου παραπέρα; Μιλάει κανείς; Δεν ακούω; Σιωπή… Αγανάκτηση, οργή, δράση, μετριοπάθεια, αποδοχή. Η σειρά είναι γνωστή και απαράλλακτη…

  

  2014… «Ο Ηλίας Κασιδιάρης άστραψε και βρόντηξε κατά του πρωθυπουργού», «Το νέο εκπαιδευτικό σύστημα άρχισε να εφαρμόζεται με απόλυτη επιτυχία», « Οι συντάξεις και οι μισθοί οδεύουν προς μείωση», «Τελείωσαν σήμερα οι προσλήψεις στη ΔΤ»…

  

  Ο λαός από ότι φαίνεται έχει κοντή μνήμη. Και γερό στομάχι. Οι παραπάνω ειδήσεις ανήκουν προς το παρόν στη σφαίρα της φαντασίας. Αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι θα τις δούμε άμεσα στα πρωτοσέλιδα; Και δε θα μας πειράξει. Θα το έχουμε αποδεχθεί. Θα το έχεις αποδεχθεί. Εσύ που ήσουν στην περσινή διαδήλωση. Μέχρι να σκάσει μια νέα «απαράδεκτη» μεταρρύθμιση και να βγεις πάλι στους δρόμους μέχρι να πέσει το πρώτο δακρυγόνο, μέχρι να σκάσει η πρώτη μολότοφ. Και έτσι κυλάει η ζωή σου. Και ξέρεις κάτι; Έτσι κυλάει και η δική μου. Και για αυτό σε ξέρω τόσο καλά...

  

                                                                                                                        The dementor