Ευτυχία

 Τί είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους τελικά; Τα Λεφτά , οι προσωπικές μικρές επιτυχίες ,η πρόοδος ,η προσωπική ικανοποίηση ή οι άνθρωποι γύρω μας; Υποθέτω ο συνδυασμός όλων αυτών, αλλά πως επιτυγχάνεται αυτό; Από τη μία ως άνθρωποι  είμαστε εγωιστικά και φιλοτόμαρα όντα, και από την άλλη κοινωνικά. Προχωρώντας και προσπαθώντας να υλοποιήσουμε όνειρα και στόχους, μήπως χάνουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Και από την άλλη στεκόμενοι πάντα δίπλα τους και βάζοντάς τους πάνω απ’ όλα, μήπως χάνουμε τον εαυτό μας; Προς θεού δεν αναφέρομαι στο να γίνουμε απόλυτα κυνικοί και εγωιστικοί παρτάκιδες μπάσταρδοι, απλά πότε ξέρεις ότι το απόλυτο δέσιμο με τους γύρω σου έχει καταντήσει αυτοκαταστροφικό, καταστρέφοντας έτσι και τις σχέσεις αλληλεπίδρασης που έχεις δημιουργήσει; Ας μείνουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς τα υπόλοιπα που οδηγούν στην ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και που στην τελική οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θεματάκι που μπάζει στις μέρες μας…

  Ξεκινώντας από την αρχή, δημιουργούμε σχέσεις για να μην είμαστε μόνοι, για να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε και στην τελική για να είμαστε ευτυχισμένοι. Το πώς τις δημιουργούμε διαφέρει και εξαρτάται από πολλά. Αλλά για κάποιο λόγο όλοι έχουμε την τάση να βάζουμε ταμπελάκια. «φίλοι» , «παρέα» , «κολλητοί» «γνωστοί» «αδέλφια» «γκόμενος-α» «κοπέλα» κλπ. Τι πάει λάθος; Κανένας δεν μπορεί να περιγράψει τον εαυτό του με μια λέξη, γιατί να το κάνει τότε κάποιος άλλος; και γιατί κάνουμε και εμείς το ίδιο; Κάπως έτσι περιπλέκονται τα πράγματα και γύρω μας και μέσα μας και με το πέρασμα του χρόνου κάπου το χάνουμε κι άλλο και το πράγμα περιπλέκεται σε αυτές τις σχέσεις αλληλεπίδρασης, καθώς σιγά σιγά μπαίνει και το «εγώ» στην μέση και η χειραγώγηση πολλές φορές. Το «θα είμαι δίπλα σου» στην καλύτερη σημαίνει ότι θα ελέγχουν την ζωή σου ή καμια φορά ότι πρέπει να κάνεις ό,τι θέλουν.

  Σιγά σιγά, κάπου, κάποτε καταλήγουμε, αλλά είναι και οι άλλες συνιστώσες όπως ο χώρος και ο χρόνος. Οι άνθρωποι φεύγουμε, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη. Και έτσι, κάποιες στιγμές μέσα στο βράδυ έρχονται οι σκέψεις, αυτά τα «μου λείπεις» που ντρέπεσαι ή φοβάσαι να πεις. Και μένεις έτσι, με την ευτυχία της φυγής και της καινούριας ζωής, αλλά με μικρές νοσταλγικές σκέψεις που ποτέ δεν είπες και με πολλά «ευχαριστώ» που δεν είπες γιατί τα θεωρούσες δεδομένα. «ευχαριστώ» που μπορεί να μην χρειαζόταν καν να πεις αλλά έπρεπε γιατί απλά τα ένοιωθες, και έτσι λοιπόν μένεις με μικρά κενά που εμποδίζουν αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας.

  Κάπου θα έπρεπε να υπάρχει μέσα μας και μια ένδειξη, ένα φωτάκι που θα έπρεπε να ανάβει κάθε φορά που είναι η κατάλληλη στιγμή να πούμε αυτά που πρέπει να πούμε στους γύρω μας. Δυστυχώς βεβαία, αυτό είναι στο δικό μας χέρι. Και έτσι, είτε ξαφνικά βγάζουμε ένα καταρράκτη από αισθήματα γεγονός που έχει μεγάλες πιθανότητες να καταλήξει σε αποτυχία καθώς η υπερβολή είναι γραμμένη στο dna μας, είτε τα κλειδαμπαρώνουμε όλα μέσα μας κ έτσι καταλήγουν αλλοιωμένα ή τραβηγμένα ή υπερβολικά. Και έτσι υψώνουμε τείχη. Τείχη στους γύρω μας, στην ευτυχία μας…

  Υποθέτω θα καταλήξουμε σε αυτό που κάποτε κάποια έγραψε: «εξ'ορισμού οι άνθρωποι είμαστε ηλίθιοι και προβληματικοί και αυτό βγαίνει προς τα έξω σε κάθε γαμημένη ανθρώπινη σχέση»

  Το παραπάνω κείμενο είναι ένας διάλογος πολλών που έπρεπε να γίνει σε αυτή τη μορφή, οπότε οποιοδήποτε όνομα ως υπογραφή είναι κάπως ανούσιο, αλλά ίσως πιο σωστά θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι από μια παρεα, από νότια…