οι άνθρωποι των λεωφορείων

Κάθε μέρα μέσα στα λεωφορεία, τα τρόλεϊ, τα βαγόνια του μετρό, όρθια ή καθισμένη, στρυμωγμένη ή χαλαρή, παρατηρώ τους ανθρώπους...

  Μπαίνουν παιδιά με σχολικές τσάντες, γυρνούν απ' το σχολείο.. Είναι εκεί και η κοπελίτσα της πρώτης γυμνασίου, που δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί στο σχολείο των "μεγάλων": φοράει τη ροζ φόρμα του δημοτικού κι έχει κοκαλάκια στα μαλλιά, που δεν είναι ισιωμένα σαν των άλλων κοριτσιών. Έχει σπυράκια. Μακάρι να μην την κοροϊδεύουν! σκέφτομαι παρατηρώντας τη και μου φαίνεται ομορφούλα.

  Είναι εκεί και κάποιος που δίνει Πανελλήνιες. Κρατάει σημειώσεις από το φροντιστήριο και τρώει τα νύχια του. Θέλω να του πω "παράτα τα όλα και διάβασε κανένα βιβλίο από τα καλά", αλλά πώς να το πω, αφού κι εγώ τα σκάρτα διάβαζα στη θέση του...

  Πιο πέρα κάθονται γιαγιάδες που συζητάνε για τις εξετάσεις τους. Μια φορά μία κυρία περιέγραφε δυνατά στη φίλη της την κατάσταση του εντέρου της κι εγώ κρατούσα τα γέλια μου. Μια άλλη φορά ένας φίλος μου χαμογέλασε σε μια συμπαθητική γιαγιά κι αυτή έσκασε στα γέλια!

  Μπαίνουν και παππούδες που επιστρέφουν απ' την ψαραγορά κι ευωδιάζει το λεωφορείο, δεν ξέρεις από πού να φύγεις. Κι άλλοι που τσακώνονται, που έχουν κάνει καραμέλα το "πώς καταντήσαμε..." . Ευτυχώς μπαίνει και ένα ζευγάρι με ένα μικρό, ελάχιστο παιδάκι. Του βγάζω τη γλώσσα όσο οι γονείς του δεν κοιτάνε κι αυτό μου ανταποδίδει.

  Είναι πάλι κι αυτοί οι απωθητικοί τύποι -η κυρία με το ξινό προκλητικό βλέμμα που κρατάει σφιχτά την τσάντα της- που κάθονται απ' την εξωτερική μεριά των θέσεων. Που σου λένε "μην κάτσεις δίπλα μου, δε σε γουστάρω" ακόμη κι όταν το λεωφορείο είναι τόσο γεμάτο που τα μαλλιά της μπροστινής σου σού γαργαλάνε τη μύτη.

  Μπαίνουν κοπέλες το Σάββατο βράδυ με πανύψηλα τακούνια, μυρίζουν όμορφα, αλλά κάτι δεν πάει καλά στο βλέμμα τους. Είναι κάπως σφιγμένες, πρέπει να προσέξουν πώς θα κάτσουν και κοιτούν κάθε λίγο και λιγάκι την ώρα στο κινητό τους. Μεσήλικες κύριοι τις κοιτούν είτε με καμάρι, είτε με ένα μπαμπαδίστικο βλέμμα, αλλά και έφηβα αγόρια με ανοιχτό το στόμα ψιθυρίζοντας μεταξύ τους…

 Σε θέσεις δίπλα στο παράθυρο κάθονται άνθρωποι με βιβλία. Πάντα προσπαθώ να τους κλέψω λίγες λέξεις, ή έστω τον τίτλο. Και τι χαρά, αν κάποιος διαβάζει ένα αγαπημένο μου βιβλίο!

  Μπαίνουν και καθαριστές, νεαροί, με το κοντάρι της σφουγγαρίστρας στο χέρι. Φαίνονται κουρασμένοι αλλά κανείς δε σηκώνεται για να καθίσουν.

  Μπαίνουν παιδιά με ακορντεόν, παίζουν κουτσά στραβά τα Παιδιά του Πειραιά. Ξεκινώ να τραγουδάω από μέσα μου.

  Μπαίνουν και άνθρωποι μεθυσμένοι, μαστουρωμένοι και καταρρέουν σε μια θέση όπως όπως. Δεκάδες άνθρωποι με κόκκινα, κατακόκκινα παλτά, που ανοίγουν γύρω τους το χώρο όταν περνούν. Γιατί κανείς δε θέλει να κάτσει δίπλα σ έναν άνθρωπο με κόκκινο παλτό, είναι τρομακτικός, επικίνδυνος, είναι ένας χαμένος. Σε κοιτάει παράξενα, αποκοιμιέται πάνω σου και μυρίζει, θεέ μου πώς μυρίζει, "σκέτη αηδία"...

  Είναι όμως κι εκείνα τα ζευγάρια που κάθονται αγκαλιασμένα, η κοπέλα πάνω στο αγόρι και χαμογελάνε σ' όλη τη διαδρομή. Αυτός που κάθεται στη διπλανή τους θέση τούς χαμογελάει πότε αμήχανα και πότε εγκάρδια, ακομπλεξάριστα, και μαζί χαμογελάω κι εγώ, γιατί κάτι μου θυμίζει αυτή η σκηνή...

  Και κάπως έτσι το λεωφορείο από μονότονο γκρι, μπορεί να γίνει πολύχρωμο…

  Κοίτα τους ανθρώπους γύρω σου... Η παρατήρηση γίνεται ακόμα καλύτερη αν έχεις αφτιά σου ακουστικά! Νιώσε σα σκηνοθέτης: οι συνεπιβάτες σου είναι οι ηθοποιοί και καθένας έχει το δικό του ρόλο, έχει κι από μια ιστορία. Βοήθησέ τη να ξετυλιχτεί ακόμα κι αν γίνεις υπερβολικός... δεν πειράζει, όλα επιτρέπονται! :)

                                              

                                                                                                                           leigh cheri