"Come as you are" μου
ψιθύριζε μελωδικά ο Kurt αργά χθες το βράδυ.
"Come as you are" έγραφε και η εικόνα - πλακάτ φάνταζε στα
μάτια μου - που έβλεπα την ίδια στιγμή να έχει αναρτηθεί στον τοίχο μου στο
facebook. Κι εκείνη τη στιγμή του περίεργου αυτού συγχρονισμού συνειδητοποίησα
ότι ζω τη φαρσοκωμωδία των "πρέπει". Έχω γίνει έρμαιο των
διαφορετικών, συμβατικών μου ρόλων και πουθενά πια δεν εμφανίζομαι
".....as I am". Αντίθετα, κάθε μέρα "ντύνομαι" την
καθωσπρέπει στολή εργασίας μου, τσαλαπατάω ό,τι αυθεντικό κρύβω μέσα μου και,
με πειθαρχία στρατιωτική, κινώ, να τονώσω το προφίλ του ήδη υπερφίαλου και
επηρμένου αφεντικού μου. Στις διαπροσωπικές μου σχέσεις δέχομαι να με
θυματοποιούν, υπογράφω ασύμφορα μορατόριουμ, πισωπατώ, για να παρελάσουν οι
άλλοι....όλοι οι άλλοι.
Γαμώτο, ήμουν άγρια
κάποτε! Μισούσα τις συμβάσεις, αρνιόμουν να "φορέσω" τα
"πρέπει" του καθενός, είχα "ταξιδιάρα ψυχή". Ωπ!! να,
λοιπόν, πού βρίσκεται το πρόβλημα! Ναι, η ψυχή μου ήταν ταξιδιάρα, ήταν
ασυμβίβαστη, αλλά, κάποτε ήταν και ολόκληρη! Είχε και τα δυο της μισά ενωμένα. Τώρα σέρνεται, ασθμαίνοντας, με το ένα της μισό, το αδύναμο, το
υποχωρητικό. Έχει χάσει το φάρο της και γι' αυτό θαλασσοδέρνεται. Δεν αντιδρά
και δεν πολεμά, γιατί της λείπει ο προμηθευτής των πολεμοφοδίων της. Είναι
ανερμάτιστη...... Γι' αυτό "καλουπώθηκε", γι' αυτό εγκλωβίστηκε και
καθηλώθηκε, γι' αυτό δεν ταξιδεύει πια…
Έφτασε η ώρα, όμως,
να τη στήσω στον τοίχο. Δε θα ανεχτώ να με "ρίξει" το παρακλητικό και
κακομοίρικο βλέμμα της άλλη φορά. Πρέπει να είμαι σκληρή μαζί της, για να την
επαναφέρω. Χρειάζεται ανάνηψη..... Μπορεί να μην ξαναγίνει ποτέ ολόκληρη, αλλά
σ' αυτή τη φάση και τα 3/4 της μου αρκούν.....
Α
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου