‘’Πιστεύω σε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι θα ζουν ελεύθεροι. Χωρίς αρχηγούς πάνω από τα κεφάλια τους… Γιατί οι πραγματικοί ηγέτες φίλοι μου είναι υπερβολικά σπάνιοι. Λένε ότι ο ηγέτης βάζει τους συνανθρώπους του πάνω από τον εαυτό του, εγκαταλείπει τελευταίος το καράβι που βυθίζεται και άλλα τέτοια γελοία παραμύθια… Η ιστορία έχει αναδείξει κάποιους καθολικά αποδεκτούς μεγάλους ηγέτες(με εξαιρετικά άθλιους διαδόχους βέβαια…), αλλά εκτός από το γεγονός ότι είναι υπερβολικά λίγοι, δεν μπορούμε να ξέρουμε την πραγματική αλήθεια, καθώς είναι λογικό η ιστορία που μας μαθαίνουν να αναπλάθεται ανάλογα με το πώς θέλουν να αντιμετωπίζουμε το παρόν. Δεν ξέρω τι θέλετε να πιστεύετε, αλλά η εξουσία φθείρει τον άνθρωπο… Μπορεί να μετατρέψει ακόμη και τα μεγαλύτερα ‘’ηθικά στοιχεία’’ σε εγωιστικά γουρούνια. Και αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που δεν μπορεί να διαφθαρεί, σίγουρα έχει επιλέξει να απέχει από τα ‘’κοινά’’ ή πρόκειται να εκτοπιστεί από τους επόμενους ηγέτες μας. Και ακόμα και αν τα καταφέρει να κερδίσει την εξουσία, κάποια καθικάκια που θα έχει στον πολιτικό περίγυρό του θα αδημονούν μέχρι να τον ψοφήσουν για να κερδίσουν το δισκοπότηρο της εξουσίας(για να γίνω γελοίος, είναι κάτι σαν τον Γκόλουμ που το παίζει φίλος στον Φρόντο)…
Αυτός ο κύκλος θα συνεχίζεται ατέρμονα, κατά την προσωπική μου απαισιόδοξη άποψη. Αυτή η άρρωστη σχέση του ανθρώπου με το απαγορευμένο μήλο της εξουσίας δύσκολα θα ξεπεραστεί. Επιλογή μου είναι να συνεχίζω να φαντάζομαι μια ουτοπική κοινωνία που θα διέπεται από σχέσεις συνεργασίας και αρμονικής συμβίωσης χωρίς την ύπαρξη νόμων. Ακόμα και σε πράξεις καθημερινότητας, όπως όταν περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά και δεν πλακώνουμε στο ξύλο όλους τους άλλους, οι άνθρωποι αποδεικνύουμε ότι έχουμε και λίγο καλό μέσα μας. Από το να αφιερωθώ σε κάποια παράταξη η οποία αναγκαστικά θα έχει ηγέτες και θα χρησιμοποιεί προπαγάνδα για να ‘’δημιουργήσει’’ όσο το δυνατόν πιο πιστά μέλη, επιλέγω να σταθώ μόνος με την ελπίδα ενός καλύτερου ιδανικού κόσμου. Αναγκάζομαι να ζω με τους κανόνες της κοινωνίας στην οποία γεννήθηκα κυνηγώντας τους στόχους μου και το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει τις αρχές μου. Την αγάπη για τον άνθρωπο, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ισότητα και την αντίσταση στην αδικία…
Δεν ξέρω τί είμαι, αλλά ίσως και να ‘μαι αναρχικός τελικά… Γιατί έχω τις απόψεις μου και δεν διστάζω να τις εκφράσω ανοιχτά. Δεν κρύβομαι όπως μου έμαθαν να κάνω στο σχολείο. Έχω το ευτύχημα και παράλληλα το δυστύχημα να έχω την κοσμοθεωρία μου, η οποία είναι μακριά από τον κόσμο στον οποίο μου επιβάλλεται να ζήσω. Ναι κύριε αστυνόμε!!Μπορείτε να βρείτε αφορμή να με συλλάβετε, γιατί δεν έχω φτάσει στο σημείο να γουστάρω το σύστημα που ''υπερασπίζεστε''!! Αν και δεν είμαι ο αναρχικός που έχετε εσείς στα λεξικά σας… Δεν ‘’έπαιξα’’ ποτέ ξύλο, δεν έχω κάψει τράπεζα, δεν μισώ τον μικροαστό που κάνει τη ζωούλα του με τις αποταμιεύσεις, κατεβαίνω σπάνια σε πορείες(γιατί ξεμείναμε από κινήματα που έχουν την δύναμη να εμπνεύσουν), ούτε βρίσκομαι σε κάποιον από τους φακέλους σας, ούτε είμαι ο ιδεολόγος κάποιας ‘’τρομοκρατικής’’ οργάνωσης(γιατί κάπως έτσι θα με χαρακτήριζαν στα δελτία του αγαπητού Mega Chanel), καθώς δεν έχω διαβάσει κανένα σχετικό βιβλίο ακόμα… Τότε, θα αναρωτηθείτε, τι στο ΔΙΑΟΛΟ είμαι;;;;; Εγώ επέλεξα να μην είμαι τίποτα, αλλά αν αναρχικός είναι αυτός που δεν επιδέχεται κανέναν ''φωστήρα'' ακολουθώντας τον πιστά, τότε είμαι και εγώ ένας από αυτούς...''
γιατί όλοι χρειαζόμαστε κάποιον να μας οδηγεί στην ελπίδα, αλλά το να είναι και αυτός μία αυταπάτη, δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει ως ενδεχόμενο..............
Υ.Γ.: ο τίτλος του κειμένου βασίζεται στο
βιβλίο του Φερνάντο Πεσσόα, ‘’ο αναρχικός τραπεζίτης’’…
συγγνώμη για τη λογοδιάρροια,
ο δικηγοράκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου