"Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε"

Μ. Χατζιδάκις

  Έφτιαξα μία λίστα με τους ανθρώπους που θα άφηνα να μπουν στο δεντρόσπιτό μου. Εκείνη η φίλη μου που όταν βλέπει κάποιον να διαβάζει ταξιδιωτικό οδηγό περιμένει να τον κλείσει για να δει απ’ το πλάι σε ποια πόλη πάει. Εκείνος ο φίλος μου που μυρίζει Χριστούγεννα κι εκείνη που μιλάει πάντοτε στον διπλανό της στο λεωφορείο. Αυτές που κάπου ανάμεσα σε Τρίτη και Τετάρτη κάτι παθαίνουν. Έχω κι ένα φίλο που όταν μ’ αγκαλιάζει δυνατά με πονάει στο λαιμό μου το σκουλαρικάκι του, αλλά δε με νοιάζει γιατί μ’ αγκαλιάζει δυνατά.

  Μας φοβούνται και μας πολεμάνε. Όσο είμαστε μαζί γινόμαστε πιο επικίνδυνοι. Είναι σαν να καταπίνουμε ο ένας τη δύναμη του άλλου, φυσικά και μας φοβούνται. Αυτοί οι πουθενάδες που επιβουλεύονται την ευτυχία μας, που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους και παίρνουν αποφάσεις για τη δική μας. Δεν είναι τυχαίο το κλείσιμο της ερτ τρεις μέρες πριν απ’ τον Κλασσικό Μαραθώνιο, που πρέπει να μείνει η Μεσογείων ανοιχτή για να περάσουν οι δρομείς. Θα το χρησιμοποιήσουν σαν πρόσχημα για να πήξουν τους δρόμους στα χημικά, γιατί αυτοί είναι. Έβλεπες ερτ; Φυσικά και έβλεπες. Ο μπαμπάς σου έβαζε Τρίτο Πρόγραμμα στο αμάξι. Άκουγες Φρουτοπία και η μαμά σου έβλεπε Αστροφεγγιά και Μεθυσμένη Πολιτεία και δεν ήθελε να την ενοχλούν, οι τίτλοι της Αθλητικής Κυριακής σήμαιναν ότι πρέπει να πλύνεις τα δόντια σου και να τρέξεις να χωθείς στο πάπλωμα γιατί αύριο έχεις σχολείο. Η ερτ υπάρχει μέσα μας σαν υπενθύμιση μιας άλλης εποχής λησμονημένης, την περιέχουμε και την κουβαλάμε σ’ ό,τι κάνουμε από δω και πέρα. Ερτ είναι το ψηφιοποιημένο αρχείο που έχει τον Χατζιδάκι να τραγουδάει στο πιάνο στο ισόγειο του ραδιομέγαρου και το Θέατρο της Δευτέρας, το Μονόγραμμα κάθε Πέμπτη και ο Χορν να διαβάζει τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα. Στη Βουλή, η πράξη νομοθετικού περιεχομένου που θα έκλεινε την ερτ δεν έφτασε ποτέ. Το κλείσιμό της είναι ένα μεγάλο κοσμικό αστείο. Αν το καλοσκεφτείς όλη η μεταπολίτευση είναι η απόσταση ανάμεσα σε δύο καγκελόπορτες, εκείνη του εβδομηντατρία κι εκείνη της Μεσογείων προχτές.

  Έξω κάνει δικτατορία αλλά εμείς έχουμε ο ένας τον άλλο. Κοίτα μας, έχουμε έναν στρατό από πράγματα να μας φυλάνε. Η κασέτα που μου έφτιαξες για τα γενέθλιά μου, φωτογραφίες διακοπών σκισμένες και ξανακολλημένες, η συνταγή για παγωτό βατόμουρο. Είναι τα βινύλια μας τα μισοχαραγμένα και  το κουτί που φυλάς τα εισιτήρια απ’ τις συναυλίες που μας κάνουν εμένα για σένα κι εσένα για μένα. Μία σκισμένη σελίδα απ’ το περιοδικό που διάβαζα έξω απ’ τον οδοντίατρό σου και λίγη άμμος στον πάτο της τσάντας μου. Η κουβέρτα σου για τον καναπέ του μπαλκονιού και η αλοιφή για τις φακίδες μου, τα κουτιά απ’ τους λουκουμάδες που παραγγείλαμε χθες και το βάζο που φυλάς τα ψιλά που μαζεύεις για ταξίδια.

  Όσο έχουμε ο ένας τον άλλο θα μας φοβούνται. Κλείνω τα μάτια και ακούω τα ροδάκια απ’ τη βαλίτσα σου στο πεζοδρόμιο ξημερώματα Αυγούστου.  Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε.

          

                                                                                           Το κορίτσι του μετρό

Υ.Γ.: Το κορίτσι του μετρό από εδώ και στο εξής θα βγαίνει από τα υπόγειο καταφύγιό της κάθε Τρίτη...