μπουρμπουλιά

  Προσπαθώ να διαβάσω για την εξεταστική, αλλά τίποτα. Εκεί που σκέφτομαι διάφορα πάνω από το βιβλίο, χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο παππούς μου. Ο καλός μου, ακόμα και what’s up έβαλε για να μιλάμε. Ακόμα και το skype έμαθε για να βλεπόμαστε. Οι κουβέντες μας είναι σχεδόν οι ίδιες κάθε φορά. Τι καιρό κάνει, τι τρώω, πώς πάει το πανεπιστήμιο, αν χρειάζομαι λεφτά.. Εκείνοι όπως τα ξέρω μωρέ. Ο παππούς στον κυνηγετικό σύλλογο και η γιαγιά σπίτι, μαγειρεύει καινούρια πράγματα, μην φανταστώ, απ’ ό,τι προλαβαίνει να σημειώσει από την τηλεόραση. Σκέφτομαι πόσο χαρούμενη την κάναμε όταν της λέγαμε πως το φαγητό της είναι υπέροχο στα κυριακάτικα τραπέζια. Συνήθως τα βράδια τσακώνονται γιατί ο παππούς θέλει να δει ποδόσφαιρο, αλλά η γιαγιά βλέπει «το έργο της».

  Πόσο αξιολάτρευτοι μπορεί να είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες; Είναι εκείνοι που σου παίρνουν μαλλί της γριάς στα πανηγύρια, ακόμα και αν τους μαλώνει η μαμά. Είναι ο παππούς που σε παίρνει στους ώμους του «μπουρμπουλιά», λέξη δική μου και του παππού μου, και βλέπεις τα πάντα από τόσο ψηλά. Είναι η γιαγιά που σου μαθαίνει τραγούδια όταν η μαμά είναι στη δουλειά. Είναι εκείνοι που σε παίρνουν στο χωριό  τα καλοκαίρια και προσπαθούν να σου μάθουν ποδήλατο.

  Ωστόσο, είναι και οι άλλοι. Αυτοί που είναι μόνοι τους. Δεν είναι άσχημο μετά από τόσα χρόνια η παρέα σου να είναι η τηλεόραση;  Να προφασίζεσαι πως σου κάηκε η λάμπα για να έρθει κάποιος δικός σου να την αλλάξει; Να τον δεις έστω και λίγο, να μιλήσετε. Σκέψου να έχεις οικογένεια και εκείνη να σε αφήνει σε ένα γηροκομείο. Θα ήθελα να δουλεύω σε ένα γηροκομείο. Ο καθένας θα μου λέει την ιστορία του κι εγώ θα του διαβάζω όμορφα βιβλία. Θα μου μιλάει για όσα έζησε όταν ήταν ακόμα ένα μικρό παιδάκι κι όταν θα γυρίζω σπίτι και θα τα σκέφτομαι θα με κάνουν καλύτερη.

  Θα μου πεις πως έχεις συναντήσει τόσους ηλικιωμένους που σου ζήτησαν με αγένεια να σηκωθείς από τη θέση σου στο λεωφορείο για να καθίσουν οι ίδιοι κι εγώ θα σου πω πως η αγένεια δεν έχει ηλικία. Όπως θα αντιμετώπιζες τον οποιονδήποτε έτσι να αντιμετωπίσεις κι εκείνους. Τι νομίζεις πως είναι; Μικρά παιδιά είναι και εμείς τόσο σοφοί για εκείνους με τις σπουδές μας, τις γνώσεις μας, την τεχνολογία μας. Γι’ αυτό σου λέω, πήγαινε στη γιαγιά σου και τον παππού σου την Τετάρτη το απόγευμα και πάρ’ τους αγκαλιά. Πες τους για εκείνο το αγόρι που σε κοιτάζει επίμονα στη σχολή, αλλά δεν σου μιλάει ποτέ. Πες τους για το ταξίδι που θέλεις να κάνεις στην Κομοτηνή, αλλά δεν σου φτάνουν τα λεφτά. Μπορεί να μην σου δώσουν κάποια «χρήσιμη συμβουλή», αλλά θα σε πάρουν αγκαλιά και θα σου δώσουν έναν κουραμπιέ από το κουτί που κρύβει ο παππούς κάτω από το κρεβάτι και το έχει μόνο για εσένα κι εκείνον. Δεν χρειάζεται να χάσουμε κάποιες αγκαλιές για να τις εκτιμήσουμε. Εκείνοι θα είναι εκεί και θα σε περιμένουν.

                                          lucy in the sky with diamonds