Όσες μηχανορραφίες κι αν εξύφανα, όσες εξεγέρσεις κι αν υποκίνησα ή οργάνωσα εναντίον του, όσες μάχες κι αν έδωσα, πολεμώντας τον, σε όλες τις περιστάσεις βίωσα τη ματαιότητα και, δυστυχώς, έχασα πανηγυρικά. Δε συγχρονίστηκα ποτέ μαζί του και αυτός με εκδικήθηκε, υποχρεώνοντάς με να ζήσω σχεδόν τα πάντα άκαιρα και μισά. Οπότε, αποδεχόμενη την ήττα μου και σεβόμενη τον εαυτό μου, κατέληξα στο ακόλουθο ασφαλές συμπέρασμα: ο μεγαλύτερος δυνάστης και ο πλέον άσπονδος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ΧΡΟΝΟΣ.
Υποβάλλοντάς μας σε ένα βάρβαρο βασανιστήριο, εφάμιλλο του προκρούστειου μαρτυρίου, προσπαθεί να μας εγκλωβίσει στα στενά πλαίσιά του, σαν να μας φυλακίζει σε αποπνικτικά σπιρτόκουτα.
"Ο χρόνος, λένε οι γνώστες, κυλάει με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μία κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον’’. Και όταν κάποια στιγμή αποφασίσουμε να του πάμε κόντρα, επιβραδύνοντας την κίνησή του με ασύλληπτα μεγάλες ταχύτητες, ζώντας και απολαμβάνοντας τις ευτυχισμένες στιγμές και αρνούμενοι να συμβιβαστούμε με την ημερομηνία λήξης τους, κηρύττει ανίερο και άδικο πόλεμο εις βάρος μας. Μας επιβάλλει όρια, μας "στενεύει τα περάσματα" , μας κλείνει σε καλούπια.
Στα 18, ενώ εμείς θέλουμε να "παντρευτούμε" το δρόμο και να γίνουμε ασυμβίβαστοι νομάδες, μας καλεί να βάλουμε τα θεμέλια μιας "καριέρας", που δεν είμαστε σίγουροι αν, τελικά, επιθυμούμε. Στην τρίτη δεκαετία της ζωής μας τρέχει με τέτοιους ιλιγγιώδεις ρυθμούς, που νιώθουμε ότι ξυπνάμε ξαφνικά, μετά από βαρύ μεθύσι, κατευθείαν 30ρηδες. Μας καθιστά υποχρεωτικά "deadlines" γάμου και δημιουργίας οικογένειας, αλλιώς μας μετατρέπει σε κοινωνικούς παρίες. Και το χειρότερο, όπως λέει και ο Θερβάντες, "μας σβήνει όλες τις αναμνήσεις".
Ε, όχι, λοιπόν, δεν υπάρχει περίπτωση! Εγώ είμαι αμετανόητη αριστοτελίστρια και θα ακολουθήσω με θρησκευτική ευλάβεια την παραίνεση του δασκάλου: "Να ζούμε με τα συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς".
A
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου