Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

αγάπα αν τολμάς...

  Τί είναι άραγε η αγάπη; Έχει ορισμό ή είναι κάτι απροσδιόριστο, μη συγκεκριμένο που δεν προσεγγίζεται με καμία προσπάθεια; Ο Σοπενχάουερ, ο σκοτεινότερος όλων των φιλοσόφων, στην "μεταφυσική του Έρωτα" θεώρησε αυτό το συναίσθημα "αναγκαίο κακό". Θεώρησε πως είναι μία αυταπάτη που έχει στόχο την αναπαραγωγή μεταξύ δύο ατόμων για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους...
  
  Πως προσδιορίζεται όμως η έννοια της αγάπης σήμερα; Τι είναι αυτό και γιατί έχουμε υποβιβάσει  τόσο πολύ αυτό το μεγαλειώδες συναίσθημα;;Γιατί δεν το φωνάζουμε πια;;
   
  Γιατί όπως αλλάζουν οι εποχές, έχει μεταβληθεί και η δική μας ανθρώπινη φύση. Μας έχει υφαρπάσει η "ανωτερότητα" του είδους μας. ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑΔεν μπορούμε να απελευθερωθούμε στον έρωτα γιατί δεν νιώθουμε ελεύθεροι στην κοινωνία που ζούμε. Μεταφράζουμε το σ' αγαπώ ως μία δέσμευση.
   
  Φίλε μου αγάπα! Αγάπα ελεύθερα, δίχως φόβο! Κάντο πάνω απ' όλα για σένα. Πήγαινε κάτω από το σπίτι της, φώναξέ της πως είσαι ερωτευμένος μαζί της! Φίλα την! Τότε θα νιώσεις μοναδικός, ξένοιαστος και πραγματικά δικαιωμένος με την επιλογή σου. Θα είσαι έτοιμος να καταλάβεις τι σημαίνει έρωτας, τί σημαίνει αγάπη! Πότε δεν θα βιώσεις την αληθινή χαρά, έως ότου αγαπήσεις αληθινά!
    
  Ανόητος στον έρωτα δεν είναι κανείς. Είσαι ανόητος όταν δεν κοπιάζεις για να τον ζήσεις! Στα όνειρα και την αγάπη δεν υπάρχουν περιορισμοί! Μην συμβιβάζεσαι!


Και μην ξεχνάς...
  Τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανιώνεις στη ζωή σου είναι τα ρίσκα που δεν πήρες ποτέ!




                                                                                                  

                                                                                                                 Αρτίστα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Απόσπασμα - Clarice Lispector, Τα κατά Α.Γ. Πάθη

  Είχα εισέλθει στο όργιο του Σαμπάτ. Τώρα ξέρω τι συμβαίνει μές στο σκοτάδι τις νύχτες των οργίων. Ξέρω! Ξέρω με τρόμο: τα πράγματα οργιάζουν. Το πράγμα από το οποίο είναι φτιαγμένα τα πράγματα απολαμβάνει τον εαυτό του – αυτή είναι η ωμή χαρά της μαύρης μαγείας. Από αυτό το ουδέτερο έζησα - το ουδέτερο ήταν ο αληθινός μου αρχέγονος ζωμός. Προχωρούσα και αισθανόμουν τη χαρά της κόλασης.   … Ξεπερνούσα γρήγορα τον εθισμό μου, και η γεύση ηταν καινούργια σαν το μητρικό γάλα που δεν έχει γεύση παρά μόνο για στόμα ενός μωρού. Με την κατάρρευση του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μου – που ήταν για εμένα μια οδύνη μεγάλης νοσταλγίας – με την απώλεια της ανθρωπιάς, άρχιζα να γεύομαι οργιαστικά την ταυτότητα των πραγμάτων. … Ως τότε οι εθισμένες μου αισθήσεις ήταν βουβές στη γεύση των πραγμάτων. Όμως η πιο αρχαϊκή και η πιο δαιμονική από τις δίψες μου με είχε οδηγήσει υπόγεια να κατεδαφίσω όλες τις κατασκευές. Η αμαρτωλή δίψα με οδηγούσε και τώρα ξέρω πως το να αισθάνεσαι τη γ...