Λένε πως το ποδήλατο δεν το ξεχνάς ποτέ. Σκεφτόμουνα λοιπόν, ότι γύρω μου υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι ξέρουν ποδήλατο. Μπορεί να μην έχουν κάνει εδώ και χρόνια, αλλά ξέρουν. Μέσα σε ένα παράξενο συλλογισμό έβαλα στη θέση του ποδηλάτου τη ζωή. Χιλιάδες άνθρωποι ξέρουν να ζουν, αλλά έχουν εδώ και πολλά χρόνια να ζήσουν. Όμως, παρόλο που κανένας συλλογισμός δεν οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, αποφάσισα πως η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Δεν την ξεχνάς ποτέ.
Χιλιάδες άνθρωποι βυθισμένοι σε μια κρίση. Οικονομική, κοινωνική, ψυχολογική… Μια κρίση της οποίας η πηγή είναι τα λεφτά. Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, λένε. Έτσι είναι. Δυστυχώς όμως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε το αντίθετο. Όλη μας η διάθεση, όλος μας ο κόσμος καθορίζεται από τα λεφτά. Φυσικά όταν έχεις στόματα να θρέψεις και μια οικογένεια να βάλεις κάτω από μια στέγη τα λεφτά γίνονται αναγκαία. Αλλά μιλάω σε σένα που τα αναγκαία τα έχεις και ζητάς τα παραπάνω. Έχεις κάθε δικαίωμα να πιστεύεις ότι με παραπάνω θα ζεις καλύτερα. Αλλά… Μην πιστέψεις ούτε στιγμή ότι το νόημα και η μαγεία της ζωής είναι κρυμμένο στα χρήματα. Όχι, φίλε μου. Ξέρεις πολύ καλά που είναι κρυμμένο το νόημα της ζωής. Απλά δε θέλεις να το δεις. Δεν έχεις τα κότσια να σταθείς ενάντια στην πλύση εγκεφάλου που σου κάνουν και να δεις ότι η ζωή είναι μπροστά στα μάτια σου κάθε μέρα. Μέσα στις στιγμές, μέσα σε αυτό που σου αρέσει να κάνεις, μέσα στην τέχνη σου, μέσα στο πρώτο φιλί με την κοπέλα σου, μέσα στην πρώτη λέξη του παιδιού σου, μέσα στην πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν που έπαιξες χθες στο πιάνο.
Εσύ. Ναι, εσύ. Θυμάσαι πόσο καλά έπαιζες πιάνο; Τα ανίψια σου και τα παιδιά σου δεν έβαζαν γλώσσα μέσα και κ**ο κάτω μέχρι να παίξεις την πρώτη νότα. Όλοι σε άκουγαν αλλά όχι με τα αυτιά τους. Μιλούσες στην ψυχή τους. Μέσα από απλές νότες. Αλλά το σημαντικότερο; Έτερπες την δική σου ψυχή κάθε φορά που τα δάχτυλα σου ακουμπούσαν αυτά τα παγωμένα μαύρα και άσπρα πλήκτρα. Πόσο καιρό έχεις να παίξεις πιάνο; Το φαντάστηκα…
Σαν κάτι να θυμάσαι και εσύ τώρα ε; Εσύ που η ζωή σου έχει γίνει ένα αγωνιώδες κυνήγι για λεφτά και για εξασφάλιση. Εσύ που συνέλεγες καπάκια από μπουκάλια. Τα έδειχνες σε όλους και κανείς δε μπορούσε να πιστέψει ότι πραγματικά υπήρχαν τόσες γαμ****ες εταιρείες. Ηρεμούσες και αισθανόσουν ο βασιλιάς του κόσμου κάθε φορά που ασχολιόσουν με αυτό. Μιας και το έφερε η κουβέντα, πόσο καιρό έχεις να ασχοληθείς με αυτό; Α, μάλιστα…
Αυτό που θέλω να πω είναι πως μπορούν μας στερήσουν τα λεφτά, μπορούν να μας φοβίσουν με ένα αβέβαιο μέλλον, αλλά δε μπορούν να κλέψουν τη ζωή μας και το μυαλό μας. Γιατί η ζωή μας δεν είναι τα λεφτά και το μυαλό μας δε μπορεί να παραβιαστεί αν αμολήσουμε σε κάθε νεύρο του την δίψα για ζωή, για έρωτα, για τη οξύμωρη γλυκύτητα της ρουτίνας, για, για, για… Και το βλέπεις και εσύ τώρα έτσι; Εσύ που έχεις να ζωγραφίσεις 10 χρόνια ενώ είσαι άπαιχτος με το πινέλο στο χέρι. Πρέπει να ξαναζωγραφίσεις, όπως κάποιος άλλος πρέπει να ξανατραγουδήσει, όπως κάποιος άλλος πρέπει να ξαναγράψει, όπως όλοι μας πρέπει να ξαναζήσουμε. Γιαυτό ζωγράφισε φίλε μου. Ζωγράφισε ότι σου κατέβει στο μυαλό. Δε σε νοιάζει και το ξέρω. Γιατί δεν το κάνεις για κανέναν. Το κάνεις γιατί το γουστάρεις. Και θα κάνεις ότι γουστάρεις. Και αν δεν έχεις λεφτά, ε, δεν τρέχει και τίποτα. Ζωγράφισε τα δικά σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου