χωρίς εσένα

Στη μέση του χειμώνα ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα αόρατο καλοκαίρι.

A. Camus

  Εδώ και καιρό τα μόνα ταξίδια με τρένο που κάνουμε είναι με το μετρό. Και κουράστηκα γιατί ξέρεις υπάρχει μέσα μου ένα αόρατο καλοκαίρι που λαχταράει να βγει. Τις μέρες με ήλιο κάνω βόλτες στο Μεταξουργείο και μεθάω με τον ήλιο και το ούζο και με σένα. Παραπατάω και δεν είσαι εσύ να με κρατήσεις. Είναι τρεις στιγμές καλοκαίρι μέσα σε τρεις μήνες χειμώνα. Και τότε κυλάνε μέσα μου τα μακροβούτια που δεν έγιναν, και ο αέρας μυρίζει κατάστρωμα. Μαζί σου είναι πάντα καλοκαίρι κι είναι πάντα Κυριακή πρωί. Τα σπίτια στα Αναφιώτικα είναι πάντα άσπρα και μπλε, καπνίζεις πάντα πολύ και ωραία. Τότε που μου μάθαινες ποδήλατο, μου ‘δωσες κατά λάθος λίγη απ’ την ισορροπία σου κι από τότε είναι για μένα πάντα καλοκαίρι, ακόμα κι όταν βρέχει, κυρίως τότε.

  Καμιά φορά μετά τη δουλειά, παίρνω το βιβλίο μου και κάθομαι να διαβάσω στο σταθμό στο Μοναστηράκι. Είμαι εκείνο το τρένο που λένε οι Τρύπες ότι έβλέπε τα άλλα τρένα να φεύγουν. Πόσα φιλιά είδαν αυτά τα βαγόνια φέτος; Πόσες δανεικές τρυφερότητες; Πράσινη γραμμή, Πατήσια λίγο πριν τις δύο. Αυτό είναι το τρένο που κάποτε με πήγαινε σπίτι. Τώρα το σπίτι μου είναι 746,3 χιλιόμετρα μακριά και θα χρειαστώ ένα τρένο μεγαλύτερο, βραδινό, όμως μια νύχτα θα το πάρω απόφαση και μια μέρα θα ξυπνήσω εκεί και θα ‘ναι Μάρτιος κι όλα θα ναι αλλιώς. Σήμερα είμαι πάλι εδώ, στην ίδια πόλη με σένα. Στο Μπουζ ακούω ακόμα τα βήματά σου και κάθε φορά που στρίβω την Διοσκούρων πέφτω πάνω σ’ εκείνο το σκαλοπάτι που είχες γράψει κάτι αστείο και λίγο σοβαρό. Στο μετρό ανεβαίνω τις σκάλες πάντα από δεξιά όπως μου έμαθες. Στο τελευταίο βαγόνι είναι οι ποδηλάτες με τους ωραίους κώλους. Σου πιάνουν συζήτηση για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τις παραλίες στην Ηρακλειά. Στα πρώτα μια γιαγιά θα σου πει πάντοτε ντύσου, είσαι πολύ ελαφριά ντυμένη. Δεύτερο βαγόνι από αριστερά δε μπαίνω ποτέ γιατί ξέρω ότι θα σε πετύχω με τα μπλε ακουστικά σου και τα μαλλιά ανακατεμένα να μιλάς για την  κομμουνιστική απελευθέρωση και δε γουστάρω. Ίσως να ‘ναι κι η καινούρια σου μαζί. Είναι όμορφη πολύ αλλά δεν ξέρει ακόμα να σε κάνει να χαμογελάς.

  Όμως εμείς γεννηθήκαμε για άλλα ταξίδια. Πόσο ακόμα θα περιμένεις; Στην Κολομβία τις Πρωτοχρονιες κάνουν τον γύρο του τετραγώνου με μια άδεια βαλίτσα για μια χρονιά γεμάτη ταξίδια. Την επόμενη φορά που θα ‘σαι στη μπλε γραμμή μην κατέβεις στη στάση σου. Να μείνεις μέχρι το τέρμα. Κι όταν φτάσεις αεροδρόμιο, να πάρεις το πρώτο εισιτήριο που θα μπορούν να σου αγοράσουν τα λεφτά που έχεις στην τσέπη σου. Για όπου. Ακριβώς επειδή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, τώρα πρέπει. Σε κουβαλάω καιρό στις βαλίτσες μου και δε μου κάνει καλό. Αυτή τη φορά θα φύγω, χωρίς εσένα.

                                                                                                        το κορίτσι του μετρό