μαζί σου κι όπου βγει

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

 Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

  

  Διαβάζω τους αγαπημένους μου στίχους του Μονογράμματος για χιλιοστή φορά. Όπως κάθε φορά έτσι κι αυτή τη χιλιοστή αναρωτιέμαι: Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται πλέον να αγαπήσουν και να αγαπηθούν παράφορα; Τί είναι αυτό που τους εμποδίζει να παραδοθούν στο πάθος τους και να ζήσουν το απόλυτο; την απόλυτη αγάπη ή την απόλυτη απογοήτευση βέβαια. Γιατί στον έρωτα ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει. Κι όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει, δεν ψάχνουν τον έρωτα, αλλά τον συμβιβασμό ,το βόλεμα και την ηρεμία τους . Είμαι δεκαοχτώ χρονιών και ως κάθε άξιος νέος είμαι γεμάτη συναισθήματα που θέλω να τα χαρίσω απλόχερα, γιατί αυτό σημαίνει νιότη. Να χαρίζεις -να δωρίζεις τον εαυτό σου στους ανθρώπους, που έρχονται για να στιγματίσουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τη ζωή σου, χωρίς να σε νοιάζουν τα ανταλλάγματα . Είμαι δεκαοχτώ χρονών κι όμως παρατηρώ ότι τριγύρω μου υπάρχουν συνομήλικοι μου, νέοι άνθρωποι, που φοβούνται να ζήσουν. Κρατούν σχέσεις από τα μαθητικά τους χρόνια, όχι γιατί είναι ερωτευμένοι, αλλά γιατί λυπούνται τα 2-3 χρόνια του λυκείου που πέρασαν μ ‘αυτόν τον άνθρωπο.

  

  Σύμφωνα με το Φρόιντ, δύο ένστικτα διαρρέουν τον ψυχισμό μας: το ένστικτο της ηδονής και το ένστικτο του θανάτου. Όσοι έχουν ερωτευθεί βαθιά και απόλυτα, έχουν  νιώσει στο πετσί τους όσο κανένας άλλος την αδιαχώριστη συνάντηση αυτών των δυο φροϋδικών ενστίκτων: να θες να ζήσεις σε βαθμό θανάτου με τον αγαπημένο σου. Πλέον όμως, προς μεγάλη μου απογοήτευση, συνειδητοποιώ πως ζούμε στην εποχή του μαρασμού του έρωτα. Οι σημερινοί άνθρωποι τρέχουν προκειμένου να προλάβουν να καλύψουν τις υλιστικές τους ανάγκες ξεχνώντας να ζήσουν. Ίσως σ' αυτή τη φοβική και συνεχώς καλλιεργούμενη ροπή προς προφύλαξη, να οφείλεται και η δυσπραγία των νέων να ριχτούν σ' έναν επικίνδυνο και φαινομενικά χωρίς μέλλον έρωτα. Η δυσκολία τους να δοθούν και να τα παίξουν όλα για όλα σε μια αγάπη, κι όπου βγει...

  

  Αυτό το, κι όπου βγει, είναι που τρέμουν σήμερα οι άνθρωποι. Γιατί προτιμούν να γνωρίζουν και να ελέγχουν το που θα βγει… Γιατί φοβούνται να αφεθούν και επιλέγουν τις σχέσεις με ημερομηνία λήξης… Και παρόλο που οι σχέσεις αυτές λήγουν, ξεχνούν να τις ξεφορτωθούν και κρατούν διπλά τους ένα σάπιο "προϊόν" μόνο και μόνο επειδή τους προσφέρει την ασφάλειά του ‘’ έχω κάποιον δίπλα μου, που με ξέρει, οπότε ποιος ο λόγος να χάσω το βόλεμά μου;’’. Προτιμούν να ζουν πολλά χρόνια παρά πολλές εμπειρίες. Επιλέγουν να ζουν ως νεκροζώντανοι παρά ως νεκροί.

  

  Η συγκεκριμένη νοοτροπία αποτελεί τάση της εποχής μας που μερικές δεκαετίες πριν, σπάνια συναντιόταν. Πείτε με υπέρμετρα ρομαντική ή ονειροπόλα, αλλά πιστεύω πως αυτό είναι ο έρωτας και όχι αυτό το άοσμο και άγευστο πράγμα, που προσπαθούν να μας πλασάρουν. Αν δεν εκδηλωθείς, αν δεν απογοητευτείς και δεν φας τα μούτρα σου , αν δεν κάνεις τρέλες τώρα που είσαι νέος και μπορείς, δεν θα τις κάνεις ποτέ. Γιατί θα μάθεις να θυσιάζεις στο βωμό της ασφάλειας και της καλοπέρασης τον αγώνα σου προς το άπιαστο και το άγνωστο . Ας κάνουμε λοιπόν όλοι πέρα την ελευθεριότητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας και τη γενιά μας, και ας αναζητήσουμε την αληθινή ελευθερία που μας περιμένει πίσω από τις ειλικρινείς και σφιχτές ανθρώπινες σχέσεις.

                                                                     Carpe Diem