Ενθουσιαζόμαστε με τον έρωτα; Ή ερωτευόμαστε τον ενθουσιασμό;
Καλοκαίρι ακόμα. Οι έρωτες σαν τα καλοκαίρια ,έρχονται και φεύγουν…
Ακουμπισμένο
στο παράθυρο του τρένου
σε παρατηρώ να ταξιδεύεις,
απέναντι σου εγώ, δεν χρειάζομαι προορισμό , σου το
'χα πει, εσύ,
“ με ταξιδεύεις”. Λόγια που
δεν ειπώθηκαν
ποτέ, μυστικά,
ερωτηματικά… Όλα πίσω
από τις ράγες , τα αφήνουμε πίσω μας
.. Έτσι δεν συμφωνήσαμε; Έτσι για να μην νιώθουμε τύψεις, ούτε εγώ ούτε εσύ… Κοίτα με, αντέχω
να κρατήσω τα μάτια μου ορθάνοιχτα και να δακρύσουν δεν δίνω σημασία, για να κοιτώ μονάχα τις ρυτίδες που χρωματίζονται
στο πρόσωπό σου. Κι ας χαθείς αύριο κι ας μην σε ξαναδώ ποτέ, κι
ας μην με ξαναδείς ποτέ. Η
ιστορία μας τελείωσε. Αλλιώς, αργά
ή γρήγορα θα τελειώσει έτσι δεν είπες
χθες βράδυ;
Τώρα ξαφνικά
παγώνεις. Παραδίνεσαι; Δεν ήρθε
ακόμα η ώρα, μείνε. Σίγουρα υπάρχει κάτι που θα
σε κάνει να ξεχαστείς, πρόσεχε, δεν είπα
να ξεχάσεις.
Σαν
τον έρωτα, ο έρωτας γεννιέται κάτω από οποιαδήποτε
συνθήκη, πόλεμο, φτώχεια, αρρώστια, στενοχώρια.
Οι
άνθρωποι
με τα χρόνια μπερδεύτηκαν, σταμάτησαν να ανοίγονται, να δίνονται ολοκληρωτικά, να αφοσιώνονται, να παθιάζονται και πάνω
απ’
όλα να μοιράζονται.
Όλοι
γέμισαν με ανεκπλήρωτους έρωτες
και πίσω απ’ αυτούς ξεπροβάλλει
ένα «γιατί;».
Απ’ τη φύση μας είμαστε περίεργα όντα. Μπορεί στα
δύσκολα να είμαστε εκεί, κι όταν όλα πάρουν τον
δρόμο τους, εμείς να χαθούμε. Ένας έρωτας ξεπερνιέται τόσο
εύκολα, όσο όταν δημιουργείται; Ρισκάρεις και τελικά μένεις στο ίδιο σημείο να φοβάσαι περισσότερο. Όσο δεν
θα μπορείς να πάρεις την
ζωή και τα θέλω σου στα χέρια σου, τόσο δυσκολότερο θα σου φαίνεται να τα θυσιάσεις όλα για έναν έρωτα.Γι’ αυτό λοιπόν ανεκπλήρωτος έρωτας είναι αυτός
που πάντα
θα σε γυρίζει πίσω, ενώ υπάρχουν και οι περιπτώσεις που δεν
φεύγεις ποτέ.
Φόβος και
έρωτας …
Όνειρα,
κρυφές επιθυμίες, παιχνίδια του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου. Οι συνηθέστεροι έρωτες είναι απωθημένα και ανεκπλήρωτοι,
κάτι που άφησες
στη μέση ή που δεν
ξεκίνησε ποτέ. Κι
όλα αυτά επειδή ο άνθρωπος
δεν μπορεί να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο. Κοιτάζω τους ανθρώπους
μες το τρένο, τόσες διαφορετικές, μοναδικές ιστορίες έρωτα, που άφησαν να αργοπεθαίνουν
με το πέρασμα του χρόνου.
Τον
φόβο τον συναντάμε τις περισσότερες φορές στο
ξεκίνημα μιας σχέσης, οποιασδήποτε
σχέσης. Εμμονές, περιέργειες, κακές σκέψεις…
Έπειτα συνεχίζει να ζει μέσα μας, απλά με τον καιρό μαθαίνουμε να
τον κρύβουμε καλύτερα. Φόβος; Φόβος είναι η μοναξιά, ο συμβιβασμός, οι φωνές, οι αναμνήσεις, όλα όσα σου φέρνει η νύχτα.
Φόβος
είναι ο θόρυβος μιας πόρτας που κλείνει
απότομα, τα βήματά σου, είναι η σιωπή,
καμιά φορά και το γέλιο, το κρύο, η αναμονή, η νοσταλγία, η απόσταση, η αυπνία,
ένα όνειρο, ένας πόνος, μια
παγίδα… Κι
όλα αυτά που σε
περιμένουν αύριο…
Και
τώρα θα μεταφέρω τα λόγια της γιαγιάς μου λίγο καιρό μετά το θάνατο του παππού. «Τις τελευταίες 2-3 μέρες δεν
έκανε τίποτ’
άλλο από το να με κοιτάει. Εκείνες τις μέρες που χειροτέρευε
στην υγεία του, το βλέμμα του δεν έφυγε στιγμή από πάνω μου..
Κι εγώ τον κοιτούσα…Κι εκείνος, αλλά ποτέ πριν
έτσι. Κάποια
στιγμή που βλέπαμε τηλεόραση
τον παρατηρώ
πάλι να
με κοιτάει και συνέχιζε… Συνέχιζε… Άν μ’
αγαπάς
στ’ αλήθεια, του λέω,
θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά. Τί έγινε και με κοιτάς συνεχώς; Τι έχω; Δεν σε ‘χω χορτάσει
ακόμα, ψιθύρισε εκείνος. Σαράντα φιλιά να ΄χα, του τα έδωσα».
Και
τελικά ο μεγαλύτερος φόβος είναι αυτός ο κόμπος
στο στομάχι όταν φτάνεις στο τέλος . Μέσα από την ιστορία των παππούδων μου κατάλαβα πως ποτέ
δεν θα ‘σαι έτοιμος γι’ αυτό. ΕΡΩΤΑΣ
είναι οξυγόνο. Να σε ξανανασταίνει απ’
οτιδήποτε
σε σκοτώνει καθημερινά. Μακάρι όλοι μας να τολμούσαμε ,να αφοσιωνόμασταν σ’ έναν άνθρωπο,
να τα δίναμε όλα για έναν έρωτα…
Ο
έρωτας σιγοψιθυρίζει αργοπορημένα
‘’σ’
αγαπώ’’
,’’μου λείπεις’’,
‘’είμαι εδώ’’. Κι αν
ποτέ ρισκάρεις,
ν’
αναρωτηθείς... Έγινε γιατί βγήκες εκτός εαυτού ή ..ήσουν πρώτη φορά
ο εαυτός σου;
(για
σένα)
haotica
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου