μαύρα πρόσωπα στα ηλιόλουστα καλοκαίρια...

  Ήταν καλοκαίρι.. ήμουν ακόμα παιδί και μ’ άρεσε να κάθομαι να σκέφτομαι… Πόσα καλοκαίρια έχουν περάσει, και πόσα ακόμα θα έρθουν;  Πώς έχουν αλλάξει οι άνθρωποι;... κυρίως οι μεγάλοι… Πώς αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και γιατί δίνουν τεράστια σημασία σε τόσο μικρά πράγματα…
 

  Φοβόμουν.. πως όταν θα μεγαλώσω θα γίνω κ εγώ έτσι. Θα σταματήσω να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια κ δεν θα έχω χρόνο να παίξω με τα περιστέρια στο Σύνταγμα… Δεν ήθελα!

  Νομίζω πως ακόμα δεν έχω μεγαλώσει πολύ, ωστόσο έχω χάσει αρκετή από την παιδική μου μαγεία. Σταμάτησα να μετράω τα καλοκαίρια και πλέον περνάω από το Σύνταγμα αγνοώντας τα περιστέρια και τους μουσικούς με τα σαξόφωνα…

  Χθες στο μετρό, παρατηρούσα μια κυρία που καθάριζε τις κυλιόμενες και ένα κοριτσάκι που έτρεχε πάνω, κάτω. Το πρόσωπο της κυρίας ήταν μαυρισμένο, χλωμό και κουρασμένο. Ξαφνικά η μικρή, της οποίας τα μάτια έλαμπαν, πλησιάζει την κυρία που είχε σκύψει, και της χαϊδεύει το κεφάλι! Η κυρία της χαμογέλασε και έπειτα απομακρύνθηκε. Αυτό το μαύρο πρόσωπο πλέον είχε “κλέψει” λίγη λάμψη από τα μάτια του παιδιού….

  Τότε θυμήθηκα πώς ήταν το συναίσθημα, να μην ντρέπεσαι να εκφραστείς, να μην ντρέπεσαι να πεις τι νιώθεις ή τι θαυμάζεις! Καμία φορά με μια μόνο κουβέντα σου μπορείς να κάνεις και εσύ κάποιον να λάμψει, να νιώσει σαν να ξανάρθε το καλοκαίρι! Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία πλήττει από φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης… Αν αρχίσεις να χορεύεις με τους μουσικούς στο Σύνταγμα θα σε κοιτάξουν περίεργα, αν κυνηγήσεις τα περιστέρια θα σε πουν τρελό, και αν γελάσεις δυνατά, ενοχλητικό! Όμως εσύ εκείνη την ώρα θα είσαι ευτυχισμένος και θα υπάρξουν και κάποιοι οι οποίοι θα καταλάβουν αυτή σου την ευτυχία και θα σε ακολουθήσουν! Τελικά κατέληξα πως η παιδικότητα δεν χάνεται, απλώς κρύβεται βαθιά σε ένα μικρό παραθυράκι αναμνήσεων! Πλέον  έμαθα να τραγουδάω και να χορεύω με τους μουσικούς, να γελάω δυνατά και να φωνάζω τα συναισθήματά μου!

  Οι μέρες τρέχουν, και θα συνεχίσουν να τρέχουν, σαν την άμμο από τη χούφτα σου, όταν την τοποθετούσες στο γυάλινο μπουκάλι το καλοκαίρι. Πόσα καλοκαίρια έχουν περάσει από τότε; Το μπουκάλι όμως έχει παραμείνει ίδιο, όπως το έφτιαξες τότε, με τα μικρά σου χέρια.. αλλά εσύ; Πότε κατάφερες να κάνεις ένα μαύρο πρόσωπο να χαμογελάσει;

Όσο μεγαλώνουμε διαβρωνόμαστε όλο και πιο πολύ… Γινόμαστε απρόσωποι… περιορισμένοι… Γιατί να μεγαλώνουμε τόσο γρήγορα; Και αφού εμένα μου αρέσει να τραγουδάω δυνατά… γιατί να μην το κάνω;

https://www.youtube.com/watch?v=xr8ol8ufSRg                                                                                                                                                                 

                                                                                                                                                                  N.simone