θυμάσαι τότε που...

Τελείως απίστευτο, αλλά οι κομπάρσοι κλείνουν τις 100 αναρτήσεις. Για τον λόγο αυτό, έτσι μωρέ, επετειακά, σας μεταφέρουμε λίγα μόνο λόγια από 6 κομπάρσους που έζησαν και αγάπησαν το μπλογκ απ’ την αρχή του…

  Με τον ενθουσιασμό, αλλά και την καταπιεσμένη από τις πανελλήνιες δημιουργικότητά τους, μια χούφτα φίλοι δημιούργησαν κάποτε ένα μπλογκ. Κάτι ίσως αρκετά απλό και συνηθισμένο στον σύγχρονο κόσμο. Ένας βρήκε το όνομα, άλλος έκανε το design, άλλος πρότεινε θεματολογία, άλλος υποστήριξε την προσπάθεια τεχνικά και άλλος έψαξε και βρήκε τους καλύτερους κομπάρσους της κοινωνίας μας. Και έτσι αυτοί οι λίγοι δημιούργησαν έναν χώρο για όλους, για τον καθένα μας. Γιατί είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τις ανησυχίες σου μέσω ενός υπολογιστή, γιατί είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι την αγάπη σου για το γράψιμο με όλους τους κομπάρσους που συνέγραψαν εδώ. Φτάσαμε τις 100 κοινοποιήσεις και πάμε και για παραπάνω, γιατί ακόμα και με την εξεταστική η έμπνευση δεν χάνεται. Γιατί ο κύκλος όλων αυτών που θα φυλάξουν 2 λεπτά από τη ζωή τους για να διαβάσουν τα λόγια ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, διευρύνεται. Από αυτόν τον ‘’χώρο’’ αποδείχτηκε ότι όλοι έχουμε κάτι πολύ σημαντικό και όμορφο να πούμε, όποια ‘’κατάταξη’’ και αν μας έχει δώσει η κοινωνία με τις εκάστοτε εξετάσεις της.

                                                                                                        
Δικηγοράκος

                                                                                                                                                  

        

  Όταν ένας φίλος, νομίζω πια πως μου επιτρέπει να τον αποκαλώ έτσι, μου μίλησε για το blog που είχε φτιάξει μαζί με άλλους δικούς του φίλους, χάρηκα πολύ. Όταν λίγο καιρό αργότερα έμμεσα μου πρότεινε να γράψω για το blog αυτό, η χαρά έγινε μεγάλη μου τιμή. Για μένα οι Κομπάρσοι ήταν ο "λυτρωτικός" δίαυλος επικοινωνίας μου με τον κόσμο. Ήταν και είναι η ευκαιρία και η αφορμή να εκφράσω μύχιες σκέψεις και ανομολόγητα συναισθήματα, να συνδιαλεχτώ κάπως με τον εαυτό μου και το εσωτερικό μου "δαιμόνιο". Σας ευχαριστώ πολύ, Κομπάρσοι! Ψυχοθεραπευόμενη εξαιτίας σας, γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος άνθρωπος.

                                                                                                                                       Α

  Τα ανήσυχα πνεύματα συναντιούνται, λέει κάποιος ∙κι όταν συναντηθούν μόνο εκρήξεις συμβαίνουν. Κι οι Κομπάρσοι είναι μια απ’ αυτές τις εκρήξεις. Λίγα πνεύματα, που γίνονται σιγά σιγά περισσότερα, τόσο ανήσυχα μα τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά μα και τόσο ίδια, αφού όλα αγαπούν ένα πράγμα: να γράφουν και να μοιράζονται. Οι Κομπάρσοι δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε καλύτερη στιγμή στη ζωή μου∙ την περίοδο της μεγαλύτερης εσωτερικής ανασυγκρότησης και αναδόμησής μου, μου έδωσαν τόπο να λέω τις ιστορίες μου και να εξωτερικεύω τα μύχια της ψυχής μου. Βέβαια, κάθε ιστορία και κάθε άρθρο που ανεβαίνει σ’ αυτόν τον ιστότοπο είναι ένα έναυσμα για τους άλλους: έναυσμα για να σκεφτούν, για να θυμηθούν, για να ονειρευτούν, για να ξεχάσουν ίσως, για να νιώσουν σίγουρα. Αυτή είναι η μαγεία του λόγου∙ εκφράζει πολύ διαφορετικά συναισθήματα, πολύ διαφορετικών ανθρώπων. Καθένας από μας «φοράει ένα παλτό» :το δικό μου είναι κόκκινο, το δικό της είναι κίτρινο, το δικό του μαύρο και πάει λέγοντας. Είμαστε μια έκρηξη χρωμάτων που το καθένα εκφράζει διαφορετικά πράγματα και προσπαθεί να αγγίξει όλους τους ενοίκους της διπλανής πόρτας. Το μυστικό είναι ότι όλοι προερχόμαστε από εκεί! Κι η προαναφερθείσα έκρηξη χωράει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Εσύ ποιο είσαι;                                                                                              

                                                                                                                               Νεφέλη

  Πέρασαν ήδη πεντέμισι μήνες χωρίς να το καταλάβω. Όταν φτιάχναμε αυτό το blog δεν περίμενα ούτε γνωστό να γίνει, ούτε τα κείμενά μας να αρέσουν στον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τίποτα, απλά μου άρεσε η ιδέα του να γράφω και του να βλέπω άλλους να γράφουν. Έτσι, μπόρεσα να εκφράσω πολλά συναισθήματα και σκέψεις που ήταν μπερδεμένες, καθώς και να γνωρίσω άτομα που συμμερίζονται τις ανησυχίες μου. Χαίρομαι όταν βλέπω πως το blog μας έχει μεγάλη συμμετοχή. Όχι επειδή παίρνουμε πολλά "likes", αλλά επειδή ξέρω πως πολλοί από αυτούς που διαβάζουν ή γράφουν βρίσκουν σε αυτό ένα καταφύγιο. Ένα καταφύγιο από τον κόσμο, χτισμένο με ανθρώπινο ενδιαφέρον και αγάπη. Είναι από τα λίγα ουσιαστικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου.

                                                                                                          
Η γάτα του Scroedinger

  Τις προάλλες βρέθηκα 746,3 χιλιόμετρα μακριά. Κι εκεί ένα κορίτσι με πολύ μεγάλα μάτια μου είπε ότι ξέρει τη ζωή μου. Ότι ανησυχούσε για το αγόρι που έγραφα, αν ήμασταν μαζί στο τέλος. Λίγο λιγότερο από οχτακόσια χιλιόμετρα μακριά, στη μέση ενός πολύ φασαριόζικου πάρτυ εγώ βρέθηκα σπίτι. Κι είναι πολλές οι φορές που μου συνέβη αυτό τους τελευταίους μήνες, αλλά κάθε φορά με εκπλήσσει το ίδιο ο χώρος και ο χρόνος που βρίσκουμε για να αγαπήσουμε καινούριους ανθρώπους που ξέρουμε λίγο και καταλαβαίνουμε πολύ. Είναι πολλοί οι Κομπάρσοι που γνώρισα και αγάπησα, διάβασα και με διάβασαν, μεγαλώσαμε μαζί μέσα σ' αυτούς τους λίγους μήνες. Και για μένα είναι όλοι Πρωταγωνιστές.

                                                                                     
Το κορίτσι του μετρό

  Όλοι προτιμάμε τους πρωταγωνιστές στη ζωή μας. Η μήπως όχι; Έχεις σκεφτεί ότι αν δεν υπήρχαν και άνθρωποι όχι τόσο προσωπικοί, όχι τόσο κολλητοί, ίσως πιο τυχαίοι συνεπιβάτες να σου ανοίγουν άλλες πόρτες και να σε οδηγούν σε σκέψεις που ποτέ μόνος σου δε θα ‘κανες, δε θα μπορούσες ποτέ να διαμορφώσεις μια πολύπλευρη προσωπικότητα; Άνθρωποι που εμφανίζονται στη ζωή σου, ξεκλειδώνουν πόρτες και είτε παραμένουν στην είσοδο, είτε εξαφανίζονται, αφού σε έχουν φέρει σε επαφή με μια άλλη πλευρά του εαυτού σου. Αυτοί ήταν, είναι και θα είναι οι κομπάρσοι για εμένα, μια πόρτα προς ένα διαφορετικό, ξεχωριστό και φανταστικά αλλόκοτο σοκάκι μου.

The stranger