μια ιστορία: για τη μαρμελάδα

  «Το μυαλό του έχει γίνει μαρμελάδα». Θυμάμαι αυτή τη φράση λες και την ακούω τώρα για πρώτη φορά. Αντηχεί με τον ίδιο παράξενο και τρομακτικό τρόπο στα αυτιά μου. Τη θυμάμαι, γιατί αφορούσε κάποιον που είχα για ίνδαλμα, αφού πάντα με προστάτευε, με έβαζε στους ώμους του και ξαφνικά δεν μ’ άγγιζε τίποτα. Τη θυμάμαι γιατί μέσα σε μια τέτοια φράση συσσωρευόταν η στεναχώρια και μάλλον η οργή του alter ego μου. Τη θυμάμαι γιατί ήμουν μικρή κι οι «μαρμελάδες» μου ‘ταν άγνωστες ακόμα.

  

  Πέρασαν τα χρόνια. Είδα «μαρμελάδα» να κυκλοφορεί γύρω μου, είδα διάφορες ενδοφλέβιες «μαρμελάδες» πεταμένες δίπλα μου στη βόλτα μου, είδα πολλούς με μυαλά σαν του ινδάλματος. Ποτέ δεν τις δέχτηκα όμως τις μαρμελάδες. Δεν μπορώ να αποδεχτώ την αποποινικοποίηση τους ούτε και το «έλα μώρε αν όχι τώρα πότε;». Η απάντηση μου είναι ΠΟΤΕ.

  

  Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους...τα ναρκωτικά δεν είναι πλάκα. Ούτε τα light ούτε τα βαριά. Απ’ τα light εύκολα πας στα βαριά και πολύ δύσκολα ξαναγυρνάς. Δεν είναι φάση, δεν είναι φαγητό να το δοκιμάσεις, δεν είναι κάτι που του ξεφεύγεις και του ξεγλιστράς όποτε θες. Πολλοί νομίζουν ότι όποτε θέλουν μπορούν να ξεκόψουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη και η μεγαλύτερη καταστροφή. Παιδιά ξεκινούν κάτι από μόδα, από απόγνωση, από μοναξιά, από αδυναμία χαρακτήρα. Αυτό που λένε για τις κακές επιρροές και τις κακές παρέες είναι μεγάλο ψέμα. Όλα ξεκινάνε απ’ τον ίδιο τον άνθρωπο και τις ελλείψεις του: σε αγάπη, σε αξίες, σε ασφάλεια, σε αυτοπεποίθηση, σε ενδιαφέροντα. Μπορεί να ναι όλα αυτά μαζί ή ένα μόνο. Ο άνθρωπος φοράει μόνος του ένα κόκκινο πλατό που του ράψαν άλλοι. Παιδιά από γονιούς με ενδιαφέρον και αγάπη κατρακυλούν, παιδιά χρηστών δεν τ’ αγγίζουν τα ναρκωτικά. Δεν πιστεύω στην ιδιοσυγκρασία ή στις ιδιότητες/χαρακτηριστικά που κουβαλάει η ψυχή. Είμαστε αποτέλεσμα του (ατομικού και κοινωνικού) περιβάλλοντος μας και των επιλογών μας σε αυτό. Πάντα έχουμε άλλη διαφυγή, απλά καμιά φορά δεν την βλέπουμε.

  

  Και το κράτος; Τι κάνει το κράτος; Μας ενημερώνει για το σίσα και μας λέει ότι στο Πεδίον του Άρεως το βρίσκεις με δυο ευρώ; Ευχαριστούμε, αλλά πείτε μας και το όνομα του delaer για να μας το κάνετε πιο εύκολο. Η κρίση δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση αξιών, όλοι το λένε. Αφήνουν τα πρεζάκια (τι φαιδρή λέξη!) να τρυπιούνται και να καπνίζουν και να ρουφάνε γιατί που να ασχοληθούν τώρα με τις μειονότητες!! Που να ενδιαφερθούν για  μια καμπάνια κατά των ναρκωτικών στο σχολείο, στη δουλειά, στο δρόμο, που να κάνουν τον κόπο να ανακαλύψουν κάποιο κύκλωμα. Τα λεφτά τους νοιάζουν άλλα όταν θα στερέψουν από πολίτες και νιάτα πρόθυμα να δουλέψουν, ποιος θα τα χαρεί τα λεφτά; Και δεν είναι μόνο η ανύπαρκτη πρόληψη∙ είναι  κι η ανύπαρκτη καταστολή. Τα υπό διάλυση κέντρα απεξάρτησης και τα νοσοκομεία που μοιράζουν υποκατάστατα δεν είναι αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών. Θα έπρεπε να υπάρχουν κέντρα με εξειδικευμένο προσωπικό που να φροντίζουν αρρώστους, όχι περιθωριακούς. Υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις και οφείλω να το τονίζω κάθε φορά αυτό.

  

  Έχουμε αφήσει τους εξαρτημένους στο έλεος ενός ανώτερου θεού. Νιώθουμε ότι νικάμε στον κοινωνικό αγώνα γιατί δεν πέσαμε στη λούμπα των ναρκωτικών. Αλλά όπως λέει και η Lily Tomlin: « το πρόβλημα με τους αγώνες των αρουραίων είναι ότι ακόμα κι αν νικήσεις εξακολουθείς να είσαι αρουραίος». Τα ναρκωτικά μας αφορούν όλους και ακόμα περισσότερο μας αφορούν αυτοί που τα χρησιμοποιούν. Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος σας πει τι ωραία που είναι στο Άμστερνταμ, πείτε του ότι τον αγαπάτε και θέλετε να τον έχετε πάντα δίπλα σας. Στον ίνδαλμα πέτυχε. Αν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι καλύτερο πείτε το. Αλλά παρακαλώ μην μείνετε σιωπηλοί!

  

  Είμαι η Νεφέλη∙ θα με βρείτε να περιπλανιέμαι στους δρόμους μ’ ένα κόκκινο παλτό και να φοβάμαι για τα θύματα της «μαρμελάδας». Μέχρι το επόμενο «γι’ αυτά τα λίγα και απλά πράγματα να πολεμάτε».