Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι άνθρωποι και τα παραμύθια τους. Δράκοι, νεράιδες, τέρατα, ωραίες κοιμωμένες, μάγισσες και νάνοι, πρίγκηπες που αγάπησαν κορίτσια που κοιμόντουσαν στις στάχτες ή δάγκωσαν δηλητηριασμένα μήλα. Ψεύτικος κόσμος ή το μεγάλωμά μας, οι ήρωες της παιδικής μας ηλικίας, η σφραγίδα και η εγγύηση της χαμένης μας αθωότητας;
Όλοι συμφωνούμε πως τα παραμύθια πάντα ήταν και πάντα θα είναι ωραία......το παραμύθιασμα όμως; Εδώ θα διαφωνήσουμε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, θα απαντήσετε "όχι". Θα βιαστείτε να αποτινάξετε από πάνω σας το στίγμα του παραμυθιασμένου.
Λογικό.....το παραμύθιασμα, κατά γενική ομολογία, αποκοιμίζει, εξαπατά, ναρκώνει, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για υψηλές προσδοκίες. Η μια πλευρά του αντιφατικού εαυτού μου, που θέλει να φαίνομαι με τη λογική μου τετράγωνη, λάτρης του αγνού ρεαλισμού, που αντιστέκεται και παλεύει, να μη γίνει κυνισμός, θα μου επιβάλει να συναινέσω με σας τους αρνητές.
Η άλλη πλευρά κάνει τόσο μεγάλο λάθος, που μου επιτρέπει όχι μόνο να ανέχομαι αλλά και να επιδιώκω το παραμύθιασμα από έναν συγκεκριμένο κάποιον; Θέλω το εξωλογικό, θέλω
να ονειρεύομαι τον κόσμο που δεν υφίστανται συμβάσεις και ο χρόνος δεν υπακούει
στα ανθρώπινα μεγέθη, θέλω την αγκαλιά που είναι διαβεβαίωση ότι "όλα θα
πάνε καλά" , θέλω το "καλό τέλος", όταν θα έχω συντρίψει τις
κακές μάγισσες, θέλω κάθε βραδυ να μου λέει "ένα ψέμα, για ν'
αποκοιμηθώ"…
Είμαι κατάπτυστη εκτός από ανασφαλής; Κι εσείς οι αρνητές του κακού στίγματος, είστε σίγουροι ότι δεν το θέλετε αυτό το παραμύθιασμα; Ή μήπως, τελικά, είναι παραμύθι; Ένας σοφός του είδους είχε πει: "τα παραμύθια είναι
κάτι παραπάνω από αληθινά, όχι επειδή μας λένε ότι δεν υπάρχουν δράκοι, αλλά
για να μας πουν ότι μπορούν να νικηθούν". Με γιατρεύει, λοιπόν, να ακούω αυτό το παραμύθι, που μπορώ να νικήσω τους δράκους και τους δαίμονές μου.....κι ας ξέρω καλά ότι είναι παραμύθιασμα. Εσάς....;;
Α
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου