ιστορίες που ψάχνουν τέλος

"Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών
όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση
που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα
μόνο σ' έναν κόσμο από εικασίες.
Ο,τι θα μπορούσε να συμβεί και ό,τι συνέβη
δείχνουν σ' ένα τέλος που είναι πάντοτε παρόν."

Τ.Σ ΕΛΙΟΤ

  ΤΕΛΟΣ ,4 γράμματα κι όμως  μεγάλη λέξη, βαρυσήμαντη  θα έλεγαν πολλοί, το αμετάκλητο τούτης της ζωής .Τότε που το κεφάλι δεν θα ξανακοιτάξει  πίσω, τότε που το σώμα θα βαδίσει για άλλες πολιτείες χωρίς επιστροφή, τότε που η αυλαία θα πέσει ανεπιστρεπτί για έναν άνθρωπο. Είναι άλλοι που την λένε και δεν την εννοούν, καθώς μετά το πέρασμα μια ώρας, μια μέρας,  ενός  μήνα, ακόμα και ενός χρόνου, θα γυρίσουν στον ίδιο  φίλο ,στον ίδιο σύντροφο ,στην ίδια δουλειά, στην ίδια και απαράλλαχτη συμπλεγματική κατάσταση, ακόμα και αν έφυγαν κομματιασμένοι απ’ αυτή, σαν κάτι τελευταίο να περιμένουν απ’ αυτή.

  

  ΠΟΙΟΣ τελικά ορίζει το τέλος; Kάτι έξωθεν, άνωθεν ή εκ των ένδον; Μάλλον η απάντηση ποικίλει, όπως ακριβώς  χιλιάδες δύναται να είναι και οι αντιδράσεις των ατόμων .Η μεγαλύτερη δυσκολία για να ειπωθεί ή να εκφραστεί πρακτικά μια τέτοια λέξη, είναι αυτή η ασίγαστη ανασφάλεια του ανθρώπου, εκείνο το μετέωρο βήμα, το οποίο ακόμα δεν ξέρει αν θα ναι για εμπρός ή για πίσω. Και αυτό, γιατί κανείς δεν θα αφήσει πίσω του κάτι προηγούμενο για  έναν καινούργιο, μα γκρίζο γεμάτο σύννεφα, ουρανό. Το νέο λογικά θα πρέπει να καλύπτει τα ρήγματα του παλιού  ή ακόμη καλύτερα να τα επιδιορθώνει .Και αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί; Τότε τι; Τότε αργά ή γρήγορα, αρχίζει  αυτό που καλούμε “αποσύνθεσις“. Kαθετί  πού επένδυσες, σιγά σιγά αφήνει την φθαρμένη σκιά του. Κάθε ιδέα, κάθε πρόκληση, κάθε στόχος, μοιάζει τόσο ανώφελος, τόσο λειψός, όσο λειψή είναι και η όποια διάθεση γι’ αυτό το χιλιοειπωμένο βήμα προς τα εμπρός.

  

  Στην ερώτηση του απλού ανθρώπου και μετά τι πράττουμε: η απάντηση  είναι διττή και ζυγισμένη, όσο αυτό μπορεί να συμβεί. Αρχικά η απλή συνειδητοποίηση της κατάστασης θα έλεγε κανείς είναι μια μεγάλη ’’κατάκτηση’’. Μετά  πρέπει να εξευρεθεί η πολυπόθητη λύση. Στην αναζήτηση αυτής, κάθε άτομο είναι εύκολο πολύ,  να βρεθεί κατά μέτωπο με το γνωστό σ’ όλους  Αδιέξοδο. Κάποιοι λένε, ότι αυτό είναι μια φανταστική επινόηση του ανθρώπινου νου για να εφησυχαστεί, να πάψει να προσπαθεί και να δηλώσει παραίτηση. Δεν γνωρίζω αν είναι ή όχι υπαρκτό. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι πρέπει να ξεπεραστεί όπως και κάθε άλλο εμπόδιο – τοίχος  που θέτουμε ή  μας θέτουν. Η λύση ίσως τελικά να είναι μια: βρες  εκείνη τη ’’κατάσταση’’ σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής σου, που θα σου δώσει μια ανεπανάληπτη ανάσα, μια αίσθηση καθαρής ζωντάνιας, εκείνη την αναπνοή που πάντα έψαχνες  να πάρεις, εκείνες τις στιγμές που θα ναι τόσο μοναδικές, ώστε μετά από καιρό να τις αναπολείς και να τις κρατάς βαθιά μέσα σου σαν ’’αμύθητο  θησαυρό’’. Θες να την αποκαλέσεις  ιδιαίτερη φιλία, σχέση ερωτική, επάγγελμα- λειτούργημα, άθλημα, χόμπι ,όπως θες μπορείς να το πεις, μα το πιο σημαντικό είναι να σε γεμίζει τόσο πολύ, ώστε στο τέλος της ημέρας να ξέρεις ότι παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες και στεναχώριες  που σου έχει φέρει, εσύ θα το χεις δίπλα σου και θα σου βγάζει αυθορμήτως ένα  αληθινό, πηγαίο, ελπιδοφόρο χαμόγελο!!

                                                                                                 ~ The observer ~