παράπονο

Όταν όλα ξαφνικά εξαρτώνται από ένα χάδι. Και όταν αυτό το χάδι σβήνει απαλά, ο κόσμος να καταρρέει. Τα παχιά τούβλα που τον απαρτίζουν σιγά σιγά να γκρεμίζονται και να σπάνε. Και ο παλμός που μας διαφεντεύει σπασμωδικά να ξεθωριάζει. Τώρα όλα τα πρόσωπα θολώνουν. Τώρα ξαφνικά μόνο το λιγοστό φως από το κερί μου που φωτίζει τις τρεμάμενες λέξεις που αφήνει το μολύβι απέμεινε.

Τελικά μόνο αυτή η κατάληξη είναι που αξίζει. Οι σκιές που πλάθει η φαντασία ενός μικρού παιδιού στο ταβάνι. Όταν μονάχα ένα τέτοιο μυαλό καθίσταται ικανό να καταλάβει την αληθινή μαγεία που κατακλύζει τον κόσμο. Όταν η λανθάνουσα κοινή ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό ξαφνικά διαβρώνεται και σπάει. Τότε είναι που το δάκρυ γίνεται ποταμός και θεριεύει τα ζαρωμένα πρόσωπα. Όταν ο έρωτας δε γίνεται τίποτε άλλο παρά μια πικρή ανάμνηση σε τόσο λίγα χρόνια. Όταν απότοκο της όλης ιστορίας δεν είναι παρά ένα αψεγάδιαστο τίποτα. Τότε είναι που τα πρόσωπα στέκονται βουβά και μαραμένα στην ομίχλη. Τότε είναι που ουρλιάζει ο άνθρωπος «βοήθεια» σπαραχτικά. Τότε είναι που οι ποιητές μας αγκαλιάζουν αληθινά. Όταν οι άλλες αγκαλιές που είχαμε συνηθίσει έσβησαν και χάθηκαν. Και ούτε παλμό μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος ούτε αγάπη να ριζώσει στα πνευμόνια του. Τότε είναι που κάτι σταματά. Εμείς. Τότε είναι που όλα γίνονται ρηχά και σωπαίνουν.

Όταν μέσα σε μια τόση σταλιά ποταμό αισθάνεσαι να πνίγεσαι. Όταν σε μια τόση σταλιά ζωή νιώθεις ήδη κενός. Όταν είσαι αναγκασμένος να ξυπνήσεις το πρωί και να αντικρίσεις στον καθρεύτη ένα τέρας, μία φρίκη. Όταν έχεις σιχαθεί ακόμα και τον εαυτό σου. Όταν αισθήματα ανόθευτα φυλακίζονται μες την αδιαφορία. Όταν το «σ’αγαπώ» φοβάται να ειπωθεί μήπως και οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ε και; «Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια»... Όταν τ’αστέρια σβήνουν φοβισμένα και ο καπνός που αναμοχλεύει τον αέρα δεν αφήνει παρά τη βρώμικη τέφρα νοθευμένων ανθρώπων. Τότε είναι που τα μαχαίρια καρφώνονται ένα ένα στα ανθρώπινα κορμιά και κάνουν το αίμα να αναβλύζει εξοργισμένο. Τότε είναι που ξεσπούν οι πιο βρώμικες και ψεύτικες επαναστάσεις. Όταν ο τάδε γνωρίζει ότι έχει φύγει από τη σκέψη του δείνα και το αποδέχεται έτσι απλά και φτηνά. Όταν φοβόμαστε τόσο που ούτε καν κλαίμε. Όταν καταλήγουμε να θεωρούμε δεδομένα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες.

Όπως για ένα παππού που βγήκε χθες από το νοσοκομείο ολοζώντανος και ευτυχής όπως παλιά. Όταν ένα ζευγάρι μάτια καρφώνονται στα δικά σου και σου αλλάζουν τη ζωή. Ναι, τότε είναι που οι λέξεις, ζωοδότρες της ύπαρξης, αποκτούν κάποιο νόημα.

                                                                                            a starman waiting in the sky