Πρωί Δευτέρας και η Αθήνα πάει για δουλειά. Άνθρωποι γεμίζουν τα βαγόνια του μετρό… Μαθητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, φοιτητές, δημόσιοι υπάλληλοι, ναρκομανείς, γιαγιάδες… Όλοι εκεί… Ο καθένας φορά τη στολή του ρόλου του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα όλοι πάνε κάπου. Ξέρεις, ώρες ώρες αναρωτιέμαι σε τι χρειαζόμαστε το μετρό. Γιατί να έχουμε ανάγκη την εφεύρεση της τάχιστης μετακίνησης; Γιατί να βιαζόμαστε τόσο στις ζωές μας;
Ήταν όμως ένα όμορφο πρωινό χθες και δεν είχα λόγο να μην αφήσω τον πρωινό ήλιο να μου φτιάξει τη διάθεση. Κάθισα στο πρώτο κάθισμα που βρήκα για να έχω την ευχέρεια να διαβάζω παράλληλα ένα όμορφο βιβλίο, μα δεν αντιστάθηκα στο ένστικτο του παρατηρητή μέσα μου… Οι άνθρωποι είναι απογοητευτικά κατσουφιασμένοι τα πρωινά και αδυνατούσα να το κατανοήσω. Δε θα έπρεπε κανονικά να πηγαίναμε με την ουσιαστική μας θέληση στον προορισμό μας και να είμαστε επομένως χαρούμενοι γι’ αυτό;
Εμένα μου αρέσει να δίνω στη λέξη προορισμός την έννοια του νοήματος της ζωής του καθενός, της Ιθάκης μας, του προσωπικού μας μύθου, όπως λέει και ο Coehlo… Και δεν αντιστάθηκα ούτε σε αυτό. Άρχισα να καρφώνω τα μάτια μου στα πρόσωπα των συνεπιβατών μου. Τους ‘’εξέτασα’’ έναν προς έναν και αυτή η άτυπη έρευνά μου, μόνο απλανή βλέμματα μου έδωσε. Ανθρώπους που εξαπατούν τους εαυτούς τους με ψεύτικους καθημερινούς στόχους. Η δουλειά θα έπρεπε να είναι δημιουργία και μεράκι. Τι έμεινε απ’ αυτές τις αξίες; Η στυγνή επιβίωση;
Οι στάσεις περνούσαν μα εγώ δεν ήθελα να κατέβω. Άρχισα να νιώθω σαν τον Γαλιλαίο μπροστά στους δικαστές του. Εγώ ήξερα πόσο ωραίο είναι να πηγαίνεις με τη δύναμη της δικής σου απόφασης και θέλησης στον προορισμό σου. Να κάνεις αυτό που όντως θέλεις, να μην ζεις με τόση ένταση… Ήθελα τόσο πολύ να τους φωνάξω να ξυπνήσουν, να τους φωνάξω δηλαδή ότι ‘’και όμως η γη γυρίζει’’! Να αντιληφθούν την ισχύ της προσωπικής τους θέλησης! Να αλλάξουν αντίληψη για τη ζωή, να απολαμβάνουν την αρχή της ημέρας τους. Εκείνοι με στραβοκοίταζαν μόνο και μόνο για την όρεξή μου να διαβάσω ένα βιβλίο μέσα στο μετρό… Ίσως να θεωρούν πιο σημαντική τη δική τους αφοσίωση και βιασύνη για την επόμενη ‘’στάση’’ από τη δική μου ξεγνοιασιά. Πόσο λίγοι από αυτούς κάνουν πραγματικά αυτό που αγαπούν…
Ίσως και πολλοί από εσάς που με διαβάζετε, να μην έχετε ανακαλύψει ένα ζευγάρι μαγικά γυαλιά που μου έδωσε μια καλή μου φίλη. Είναι πολύχρωμα και λέγονται γυαλιά της ευτυχίας. Σε κάνουν να βλέπεις μόνο ό,τι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και χαρούμενος. Αποκλείει όλα τα θλιβερά από το οπτικό σου πεδίο! Έτσι και εσείς φίλοι μου! Δοκιμάστε να βγάλετε όλα αυτά τα ‘’μικρά’’ που σας θλίβουν και σας κατατρώνε καθημερινά! Και σας παρακαλώ, σκεφτείτε ρε γαμώτο ποιος είναι ο προσωπικός σας μύθος! Μην χαθείτε στις ψευδαισθήσεις επιτυχίας που μας επιβάλλει ο μικρόκοσμός μας!!
δικηγοράκος
δικηγοράκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου