το χρόνο να λαβώσω

  ‘’Ρε συ, τί ώρα είναι; Μήπως έχετε ώρα;’’.  Μέσα στην ημέρα, όλοι μας ακούμε ή κάνουμε εκνευριστικά πολλές φορές αυτές τις ερωτήσεις ή απλώς κοιτάμε βουβά-νευρικά το ρολόι μας. Είναι αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου που ο χρόνος σταματά, απλά και μόνο για να μάθουμε τί ώρα είναι.

  

  Μα…….‘’ώρα για τί;’’ Για πολλά πράγματα! Ας πούμε, τί ώρα θα βγούμε με την παρέα. Μα....... ‘’Για καφέ ή για ποτό;’’ Α ναι ξέχασα… εξαρτάται την ώρα….. Τί ώρα έχω αύριο σχολή; Πόση ώρα κάνει το μέσο μεταφοράς( ή μέσα για τους μικρούς ‘‘ταξιδιώτες’’); Ξέχασα κάτι; Νομίζω όχι, μα δυστυχώς πάλι χαράματα θα ξυπνήσω για να προλάβω όλες αυτές τις ώρες, με τους λεπτοδείκτες να με κυνηγάνε τσεκάροντάς με, αν είμαι μέσα στα περιθώρια που κάποιοι άλλοι όρισαν για μένα, χωρίς εμένα.

  

  Ποιός όμως καθορίζει την ώρα που πρέπει να γίνεται το καθετί; Όποιος και αν είναι πάντως, πολύ τον ζηλεύω, όπως και εσύ άλλωστε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι θα θέλαμε να ήμασταν στην θέση του… Εξάλλου, από ποιο παιδικό (και όχι μόνο) μυαλό δεν έχει περάσει, έστω και φευγαλέα, η σκέψη του να υπήρχε μια μηχανή του χρόνου, ένα τηλεχειριστήριο βρε αδερφέ, που να μας έδινε την ικανότητα να ελέγξουμε τον χρόνο.

  

  Εδώ, το μυαλό των περισσότερων τρέχει στο παρελθόν. Σε όσα κλείστηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά και σε αυτή τη μαύρη τρύπα στην οποία καταχωνιάζουμε τις αναμνήσεις, όπου ο χρόνος κυλά ανισόρροπα και ανά πάσα στιγμή βγαίνουν κάποιες για να πάρουν αέρα και ξαναμπαίνουν πάλι μέσα. Και συ τσάκωσες τον εαυτό σου να σκάει ένα μικρό χαμόγελο, να σκυθρωπιάζει, ή να σφίγγει τις γροθιές πεισμωμένα…

  

  Ποιος δεν θα ήθελε λοιπόν να γυρίσει πίσω τον χρόνο ώστε να μιλήσει εκεί που δεν μίλησε, να μην σπαταλήσει τον χρόνο του σε φίλους και έρωτες που τελικά αποδείχτηκαν ‘‘πουκάμισα αδειανά’’, να αναλωθεί σε ανθρώπους που άργησε να εκτιμήσει την αξία τους και τώρα τους χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα; Ποιος δεν θα ήθελε μια δεύτερη ευκαιρία, για νά βάλει μια πινελιά χρώματος στον μουντό καμβά των άσχημων ημερών που τον στοιχειώνουν ή στις τρομακτικά πληκτικές και πανομοιότυπες μέρες, ‘‘ζώντας’’ κάθε λεπτομέρεια και αλλάζοντας την οπτική γωνία (βλέπε τα θρυλικά λόγια του Robin Williams στην ταινία Dead Poet Society:  «I stand upon my desk to remind myself that we must constantly look at things in a different way»); Η παιδική αυτή επιθυμία μας σίγουρα κρύβει μια γοητεία, όμως τροχοπέδη της αποτελεί το απότοκο μιας τέτοιας ικανότητας, όπως παραστατικά εξηγεί το φαινόμενο της πεταλούδας(‘‘αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα’’). Ερμηνεύοντας αυτό προκύπτει ότι ακόμα και η πιο φαινομενικά ασήμαντη μεταβολή στην ροή των γεγονότων, μπορεί να επιφέρει με την πάροδο του χρόνου δραματικά τεράστιες συνέπειες. Με λίγα λόγια, θα χάναμε τον εαυτό μας…

                                    

                                                     hakuna matata 

Υ.Γ.: Δεν θέλω να γίνω γραφική αλλά αξίζει να αναφερθεί και άλλη μια φράση από την προαναφερθείσα ταινία: Carpe Diem, αδράξτε την μέρα λοιπόν (ή και την νύχτα, ό,τι προτιμάτε!).