περί μικρής ευτυχίας

  Είναι ένα μικρό κορίτσι που πάντα περιπλανιέται στους δρόμους. Φοράει ένα φουστάνι πολύχρωμο που στη μέση έχει μια μαύρη κορδέλα με ένα φιόγκο. Τα μαλλιά της είναι πάντα πιασμένα πίσω. Ακολουθεί τους ανθρώπους στη δουλεία, στο σχολείο, τόσο διακριτικά σαν μια πεταλούδα… Όμως κανείς δεν τη βλέπει ή την αγγίζει. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνουν, καθώς εκείνη κινείται μεθυσμένη από το νέκταρ του λουλουδιού ή ίσως γιατί αδιαφορούν. Ποτέ δεν έδιναν σημασία στα μικρά και στα ασήμαντα, για εκείνους, πράγματα, τα χρέη και οι υποχρεώσεις, τους έχουν πνίξει και ζουν δυστυχισμένοι. Τα χρώματα δεν υπάρχουν στα δικά τους μάτια. Οι ζωγραφιές, οι μουσικές, οι γιορτές...Οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον δεν είναι αληθινές. Κυριαρχεί η υποκρισία και το "φαίνεσθαι". Ξέρουν όλοι τους πολύ καλά να κρύβονται. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Μάλλον γιατί ντρέπονται. Υπάρχει όμως ντροπή στα συναισθήματα; Κάπου έχουν ξεχάσει να ζουν, κι αυτό είναι το θλιβερό. Και το μικρό κορίτσι που τους κοιτά, η Ευτυχία, απογοητεύεται, ή αν θέλετε, θυμώνει που κανείς πια δεν μπορεί να τη δει.

  

  Κάποτε έκανε όλο τον κόσμο ευτυχισμένο. Κάποτε οι άνθρωποι ήξεραν να ζουν και συναντούσαν την ευτυχία σε κάτι απλό. Ίσως σε μια παραλία, την ώρα που δύει ο ήλιος και είσαι μόνος σου. Το μόνο που ακούς είναι τα μικρά κύματα που σκάνε στην ακτή και ο ήχος από τις πέτρες που ρίχνεις, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σου πόσο πιο βαθιά θα πάνε...   

  

  Τώρα πια  το μικρό κορίτσι βλέπει πως οι άνθρωποι την ψάχνουν αλλού... Στα χρήματα, στα υλικά αγαθά και την σκοπιμότητα. Όμως εκείνη είναι αλλού. Σε μια υγιή ανθρώπινη σχέση, σε μια αγκαλιά. Στις δύο λέξεις "Σε αγαπώ".  Και τότε αυτός ο χάρτινος ουρανός καίγεται και ανοίγει ένας μικρός όμορφος κόσμος για εσένα. Συναντάς την ευτυχία και ανακαλύπτεις ξαφνικά πόσο όμορφο είναι το πολύχρωμο φόρεμά της. Πάντα ήταν όμορφο… 

  

  Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε κάτι. Η ευτυχία μένει για λίγο. Όπως είχε πει και η Άννα Πάβλοβα: "Η ευτυχία είναι σαν πεταλούδα που εμφανίζεται και μας δίνει χαρά για μερικές σύντομες στιγμές’’. Το ζήτημα είναι να κυνηγάμε αυτές τις στιγμές και να τις ζούμε. 

  

  Δες λοιπόν με τα σωστά μάτια. Ή μάλλον δες με την καρδιά, όπως είπε και ο αγαπημένος μικρός πρίγκιπας και τότε θα δεις πως η Ευτυχία είναι δίπλα σου με το φουστάνι της και απλώς περιμένει να την αγγίξεις....

                                                                                                        το κουρδιστό πορτοκάλι