Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είναι ένα μπαρ στη Θησέως…

-Ποια είναι η πρώτη φράση που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι αυτό το μαγαζί;

-Strangers in the night exchanging glances
Wond'ring in the night what were the chances
We'd be sharing love before the night was through
  
  Ε με τέτοιο όνομα δε γίνεται να μη σκεφτεί κανείς αμέσως τον ομώνυμο καλλιτέχνη. Παιχνιδιάρικο όνομα όπως και το μαγαζί, με παραλλαγή του Frank με το Drunk και ναι πρόκειται για το Drunk Sinatra
  
  Από τα πιο γνωστά και όμορφα μαγαζιά που πραγματικά αποτελούν ένα από τα πολλά στολίδια του κέντρου της Αθήνας. Όσο γνωστό είναι, τόσο δυσεύρετο είναι, καθώς δε βρίσκεται σε κάποιο μεγάλο δρόμο αλλά σε ένα στενάκι χωμένο σε μια μικρή αλλά θαυματουργή!- στοά (συγκεκριμένα Θησέως 16 Σύνταγμα).
  
  Κυπαρισσί παράθυρα, μεγάλα λευκά και κίτρινα κρεμαστά φώτα, άπειρα μπουκάλια με κάθε είδους ποτό, ψηλά ξύλινα σκαμπό όχι μόνο μέσα στο μαγαζί αλλά και στη στοά και στον πεζόδρομο κυρίως τις μέρες που ο καιρός το επιτρέπει- και vintage διάθεση. Η φωτογραφία του Frank αποτελεί το σημείο αναφοράς του μαγαζιού, ο οποίος σου κλείνει το μάτι και σε προ(σ)καλεί να αφεθείς στη μαγεία του χώρου (κατά το something in your eyes was so inviting” ).
  
  Από cocktail μέχρι burger, με τιμές αρκετά προσιτές και προσωπικό αρκετά πρόθυμο να σε εξυπηρετήσει, το drunk προσφέρεται για κάθε γούστο και για κάθε ώρα της ημέρας καθώς παραμένει ανοιχτό μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες, ανάλογα με τον κόσμο και τη διάθεση φυσικά. Και εννοείται πως σήμα κατατεθέν του μαγαζιού είναι η μουσική, που κατευθύνεται σε jazz,soul και όχι μόνο κομμάτια που σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή.
  
  Εάν  λοιπόν έχεις όρεξη να πετάξεις με την παρέα σου μέχρι το κέντρο για καφέ ή κρασί, μη διστάσειςΌπως λέει και ο Frank: “come fly with me…"


ΥΓ. πώς να φτάσεις εκεί αν δεν έχεις τη φίλη- κινητό χάρτη της παρέας: από την πλατεία Συντάγματος, στο δρόμο δίπλα από τα Public (που ξεκινά ως Καραγιώργη Σερβίας και συνεχίζει ως Περικλέους) το τρίτο στενό δεξιά είναι η Θησέως, ε στο τέλος του δρόμου είναι και το περί ου ο λόγος μαγαζί! 

the stranger


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

της λήθης το πηγάδι

·         λήθη   <   αρχαία ελληνική   λήθη   <   λήθω ουσιαστικό,  θηλυκό Ορισμός : η  λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη, το να μη θυμάσαι πια                  η  λησμονιά , η κατάσταση κατά την οποία δεν σε θυμάται κανείς ·         Συγγενικές λέξεις: λάθος, λαθραίος, αλήθεια       Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωση...

Όλα μου τα'μαθες μα ξέχασες ένα πράγμα.

      Είμαστε τελικά πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Μπερδεύουμε την απλή ύπαρξη με την πραγματική ζωή και επιτρέπουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος βυθισμένοι στα προβλήματα και στο εγώ μας. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη δίνη των ανεξέλεγκτων ρυθμών της εποχής που-αν μη τι άλλο- μας επιβάλλει να θεριεύουμε τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία μας, κάπου εκεί στο βάθος υπάρχει μια διέξοδος απ´όλα αυτά, η οποία ακούει στο όνομα αγάπη. Φαντάζει όντως πολύ ουτοπικό και ρομαντικό μέχρι τη στιγμή που έρχεται η σειρά σου να το βιώσεις.      Υπήρχαν πάντοτε δύο είδη του  « σ´αγαπώ »  που κατέκρινα: αυτά που δεν εκφράστηκαν ποτέ και εκείνα που συνηθίζουν πλέον να ξεστομίζουν οι άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βιαστικά και επιπόλαια στους άλλους. Γενικότερα, η σχέση μου με την αγάπη υπήρξε  « περίεργη »  κατά το παρελθόν, καθώς σπάνια εξέφραζα λόγια αγάπης πολλώ δε μάλλον το  « σ´αγαπώ μου » . Αυτή η αντιμετώπιση ίσως και να...

Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;

«Γιατί πονάει τόσο η αγάπη;»… Θυμάσαι τότε που με ρώτησες; Είχα σαστίσει. Ήθελα να σε πάρω αγκαλιά και να σου φωνάξω πως δεν πονάει, πως ότι πονάει δεν είναι αγάπη και πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν το έκανα, ήξερα πως θα έλεγα ψέματα. Ναι, η αγάπη πονάει… Με τον δικό της τρόπο. Είναι ένας πόνος γλυκός, ζεστός, ίσως ακόμα και δίκαιος. Είναι ένας πόνος που θυμίζει εσένα και αυτό είναι που τον κάνει τόσο άσχημο. Με μία τόσο απλή ερώτηση με έριξες σε σκέψεις. «Γιατί δεν είναι εύκολη». Τι άλλο να σου έλεγα; Είναι το μόνο που ξέρω για την αγάπη και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, όπως όλοι μας. Αν ήταν κάτι το εύκολο, η αγάπη, δε θα είχε τόση αξία, θα την βαριόμασταν γρήγορα. Αν ήταν τόσο εύκολο το να αγαπήσεις και να αγαπηθείς θα ήταν όλα όμορφα και ρόδινα, τόσο που θα χάναμε την όρεξη να την κυνηγήσουμε. Πονάει, λοιπόν, για να σου δείξει την αξία της, εκεί κατέληξα. Δύο τρόπους έχει για να μιλήσει η αγάπη. Τον έναν μπορείς να τον πεις και έρωτα… Αυτό το συναίσθημα που σε κάνε...